Jón Rauði - 01.01.1886, Blaðsíða 3

nrinn brást reiður við. og kvaðst ekki
vera svo dansklundaður að bera á sjer
baunverskt brennivínsgutl. Sagði hann
að undradrykkur nokkur væri í glasinu
og nefndi hann „piodfraelsis hYissky".
Yar bann drjúgur yfir verkunura og
krapti drykkjarins, svo hinir ljetu und-
an, pví pá langaði til að sjá hver áhrif
hann hefði á meyjuna. Mývetningurinn
setti nú upp spekingssvip og dró upp
úr malpoka sínum bóluglas blátt á lit.
Yar par allt vandlega umbúið nema ef
vera skyldi tappinn. Hann var snúinn
saman úr prentuðu blaði. Yar pað bæði
máð og volkað orðið, |svo ekki sar hægt
að lesa annað enn eitt stórt Hjeldu
sumir er viðstaddir voru að pað (,.þ“)
ætti að tákna nafn drykkjarins, en Mý-
vetningurinn kvað pað ekki vera. Sagði
bann pað vera upphafsstaf í nafni blaðs
pess er brjefræman væii af sein i var
tappanum. Byrjar nú Mývetningurinn
að dreypa á meyjuna og er hann hefir
látið renna ofan í liaua fullan belming
pess er í var glasinu, rís meyjan upp
var hún pá svo ógurleg ásýndum að
gangnamennirnir urðu lafhræddir og
hefðu fegnir viijað gefa marga p'mirjga til,
— ef peir hefðu átt nokkra —, að peir
væri komnir hver heim til sín lukkulega
og vel. Sýndist peim nú í staðinn fyrir
hið fagra meyjarandlit vera. kominn
nautshaus, ófríun og aulalegur ásýndum.
í stað hinna velskðpuðu fóta sáu peir
nú trédrumba eina ellilega, fúna og maðk-
smogna. I stað hins fagra hörundslitar
sem hafði prýtt i ina sofandi mey, sýnd-
ist peim skepna pessi svo eldrauð á að
líta sem nef á sjötugum drykkjurút.
En allt í einn heyrðu peir jöklana drynja
og barst bergmálið tind af tindi. Og
peir heyrðu glöggt pessi orð: „Vesælu
inenn! með grunnhyggni ykkar, ófram-
sýni og framhleypni hafið pið gjört hina
guðdómlegu í'relsisgyðju að viðbjóðslegri
ófreskju!“
„Vesælu menn! Vesælu menn!“ gall
við tind af tiudi.
Gangnamennirnir höfðu horft bver á
annan náfölir meðan peir hlustuðu á
petta. En er peir litu paugað aptur er
dýrið hafði verið var pað horfið.
II.
|>á var uppi fiokkur manna á „j>uira
lanpi“ og voru peir allir rauðir með
hvítan blf-tt íítinn í endanum og sögðu
óvinir peirra um pá að peir hefðu „pjóía-
Ijós i rófunni". |>f'ir voru mælskumenn
og gátu leitt lýoinn eptir vild sinni.
Komust peir pví bráðlega fyrir tilstilli
hans tíl mikilla metorða. Eu eptir pvi
sem peir hækkuðu í tigninni stækkaði
hviti bletturinn og dreifðist u:n pá alia
svo peir urðu hvítir sem rajöll. A und-
an peim höfðu setið að völdum hvítir
menn með rauðan dil á bak við annað
eyrað. En er hinir fyr nefndu náðu
undir sig völdunum og peir hvítu pokuð-
ust niður eptír metorða-tröppunum pá
stækkaði rauði diljinn svo peir urðu að
lokum alrauðir og rægðu nú hina sem
mest máttu peir við alpýðuna.
Víða hjer norðan-
lands er nú að stinga sjer niður illa art-
að faraid, sem byrjar með vindgangi og
skruðningum í maganum. Hjeldu sum-
ir í fyrstu að petta væri kólera. en mað-
ur sem pekkir til stórskammtalækninga
og annar sem fæst við smáskamta halda
að petta komi af óhollu stjórnhreytinga-
lopti og ráðíeggja laxersalt eða stjórnar
salt í stórskömtum. pví faraldriðsje hættu-
legt og geti hæglega snúizt upp í að
fólk fái rauða hunda af verstu tegund.
En fari svo að hundarnir samt sem áð-
ur konii út ráðleggja peir að toka hinnr
hvitustu blaðagreinar sein út koma og láta
pær liggja í vatni einn sólarhring, láta
síðan vænan hnefa af stjórnarsalti í
lógin af peim og pvo svo sjúkling-
inn upp úr peirri blöndu par til rauðu
hundarnir hverfa. Sjerstaklega vara peir
við að sjúklingarnir íesi rauð blöð eða
gangi í pjóðliðið.