Assessorarnir í öngum sínum eða - 01.01.1879, Blaðsíða 3

3
fógetaskr. og einn verzlun.m. fóru aðbjóðaþeim yfir í
Geysiupp á toddý.gekk ekki betur, og voru þeir mjög
fáir, sem ljetu til leiðast, flestir voru fastir fyrir
og hjeldu góðum Ijelagsskap. Kosningin gekk
dræmt, enda er Theódór enn þá óæfður í slíku
starfi; en á uppboðum þeim, er hann hefir hald-
ið í vetur, hefir hann sýnt, að hann er ötull og ólat-
ur, þar sem embættisverk þau, er hann á að
fremja, eru einföld og óbrotin. Eins og von var,
leiddist mönnum að bíða eptir því, að bæjarfóget-
inn kallaði þá upp, og voru því margar samræður
milli manna, er hittust í þyrpingunni. Jón ritari
mætti Lárusi assessor, og ámælti Lárus honum
harðlega fyrir skýrslu hans um fund þeirra Ey-
þórs o. fl., og sagði Lárus, að skýrsla þessi væri ó-
sönn í mörgum atriðum, en þegar Jón skoraði á
Lárus að skýra frá, hver þessi atriði væru, vildi
eða gat Lárus ekki svarað honum. Nokkru eptir
óð Olafur bæjarfógetaskrifari upp á Jón með
skömmum, og brígslaði honum um hið sama, sem
Lárus hafði gjört, en þegar Jón skoraði á Ólaf að
færa ástæður fyrir máli sínu, gat Ólafur ekki til-
fært annað en, að Jón hefði ekki getið þess, að
talað hefði verið um að fleygja Jóni út um glugg-
ann hjá Kristjáni eða ofan stigann, svo að hann
gæti komið heim með blóðugar nasir, og hugsaði
jeg með sjálfum mjer, að efasamt gæti verið, hvort
höfðingjarnir hefðu betur, ef tómthúsmenn skyldu
samkvæmt hinni almennu reglu: „hvað höfðingjarn-
ir hafast að, hinir ætla sjer lejTst það“, taka sjer
dæmi höfðingjanna til fyrirmyndar og koma sjer
saman um, að fleygjahöfðingjunum út um gluggana
alls staðar, þar sem þeir kæmu á opinbera staði.
Aðrir merkismenn, sem gengu drengilega fram í
því, að sannfæra bændur og tómthúsmenn um það,
sem til þeirra friðar heyrir, voru Sigfús Eymunds-
son, Guðm. Lambertsen og Einar Jafetsson, en það
dró nokkuð úr framkvæmdum þessara manna, að
þeir voru meira og minna ölvaðir. Fundurinn var
settur kl. 12, en kl. 2 hafði jeg fengið nóg af svo
góðu, og fór því heim, en síðan frjetti jeg, að Olafi
greyinu hefði ekki tekiztbetur sannfæringar-tilraun-
ir sinar við tómthúsmennina, en að hann hefði sjálf-
ur orðið kenndur, hrapað ofan stigann frá Geysi
og verið leiddur heim með blóðugt andlit. Stund-
um virðist maður geta verið of höfðingjahollur.
Svo að þjer ekki þurfið að finna að því, að jeg
stingi nokkru undir stólinn, get jeg í sambandihjer
við þess, sem sagt er, að meðan ráðgazt hafi verið
í gær hjá Kristjáni Möller um það, hvort fleygja
ætti Jóni ritara út um gluggann eða ofan stigann,
hafi þ>orsteinn pólití verið sendur í næsta hús, til
manns, sem mun hafa verið skarpari, en varla þjóð-
legri en sá, er sendi, til þess að fá úrskurð hans
um, hvort ekki mætti binda Jón á stiga og flytja
hann þannig upp í tugthús, en þegar þ>orsteinn kom
aptur, var Jón farinn.
3. janúar.
Loksins birtist auglýsing bæjarfógeta um kosn-
ingarnar á gráum pappír, og virðist fógetinn ekki
enn hafa haft tíma til þess að laga pappírsleppa
þá, er hann bjargaði fyrir kosninguna. Tómthús-
menn og bændur hafa unnið algjörðan sigur. Kandi-
datar þeirra eru kosnir í hinni sömu röð, og upp á
var stungið. „Intelligentsin11 veður um öll veitingahús
ragnandi, blótandi og hótandi, og eru þeir SigfúsEy-
mundarson og Guðmundur Lambertsen ekki minna
kenndir í dag en í gær. Veitingamennirnir verða
sannarlega að vera Jóni ritara þakklátir1, því þeir
selja'toddý það, sem „intelligentsin11 þarf að sefa
sorgir sínar með. í gær drukku höfðingjarnir af
fjöri, í dag erþað af „ergelsi“, og skáka þeir i því
skjóli, að bæjarfógetinn, Jón og þorsteinn sitja
kófsveittir við lögun pappírslappanna2, en Olafur
þarf að binda sár sín.
Magnús assessor og Bergur amtmaður kvað ætla
að taka sjer dæmi Lárusar til fyrirmyndar, og fara
úr bæjarstjórninni, undir eins og Jón ritari birtist í
henni; það verður þungt fyrir hann og bæinn að
missa jafn kurteisa, þjóðlega og mannúðlega menn
úr fjelagi sínu.
J>að er ónærgætið af bæjarfógetanum að láta á-
skorunina um Halldór K. F. stöðugt sitja á húsveggj-
um Kristjáns Möllers. Nú getur hún ekkert gagn
gert, en þar á móti ýft sár kaupmanna og embættis-
manna, sem varla eru farin að gróa3.
5) Atliugasemd Kristjáns karls: Ekki þykist jeg þurfa að vera
Jóni ritara neitt þakklátur. Jeg heíi hvorki selt meira nje minna
toddý en jeg er vanur, og hefi jeg ekki þurft að kvíða elli nje fje-
leysi, síðan Bergur minn í sumar leyfði mjer að skenkja sjer og
öðrum höfðingum í alla nótt, þrátt fyrir bann hins þá verandi
lögreglustjóra.
2) Athugasemd eins kjósanda: Getgáta höfundarins nm frátafir
bæjarfógetans og lögregluþjónanna fráþvi að hirða drykkjuriitana
og koma þeim fyrir á griðastað slíkra manna, er varla rjett.
Líklegra er það, sem mjer hefir sagt verið, að hinir dyggu bæj-
arembættismenn hafi þurft að skrásetja kjósendurjóns ritara handa
kaupmönnum, sem kvað ætla að taka sig saman um, að lána
eptirleiðis engum manni, er hefir greitt atkvæði á móti „bæjar-
aulunum“.
3) Athugasemd skrifarans: Höfundurinn virðist ekki
hafa gætt að því, að pappírinn i auglýsingum Halldórs-sinna,
er langt um lakari en sá, sem var í fundarauglýsingunum.