Morgunblaðið - 09.06.1960, Side 20

23
MORCVNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 9. júni 1960
r irotómenn ^ 7
EFTIR W. W. JACOBS
— Skárri er það nú óeigingirn
in, sagði CarstairS.
— Nei, það dettur mér ekki í
hug að kalla það, svaraði frúin,
— en ef ég neyðist til að heyra
fleiri hetjusögur af sjálfum hon-
um, kalla ég saman skipshöfnina,
tek setusalinn með áhlaupi og
set hann í járn.
— Nú, það er bara uppreisn!
sagði Carstairs brosandi.
•— Það má kalla það, hvaö
sem vill svaraði hún, — en þeg-
ar maður hefur svona hetju á
skipinu er skömm að því, að hún
skuli ekki geta sýnt einhvern lit
á hetjuskapnum. Það er ósann-
gjarnt gagnvart manninum sjálf-
um.
Carstairs brosti aftur, en frú-
in gaf honum auga frá hliðinni
og settist með krosslagðar hend-
ur og fór að hugsa. Hún leit aft-
ur á Carstairs og augu þeirra
mættust. Augu hennar voru blíð
leg og virtust óvenju stór, og
Carstairs horfði í þau með eftir-
tekt.
— Ég ætlaði að biðja yður um
greiða, sagði hún loksins, og' hló
ofurlítið við, — en þér eruð bú-
inn að vera svo góður við mann,
að ég hætti við það: Það má
ganga of langt í rellunni.
— Nei, látið þér það koma,
sagði Carstairs, alvarlega.
Frúin hristi höfuðið með upþ-
gerðar einbeittni, sem hann hélt
að væri alvara. Hann endurtók
orð sín. /
— Þér mynduð aldrei ganga
inn á það, sagði hún loksins.
— Ef það á annað borð er
framkvæmanlegt.
— Það er svo stór greiði, að
ég ætti ekki að biðja um hann.
— Því stærri, því betra, svar-
aði Carstairs mannalega. — Jæja,
látið þér það nú koma.
Frú Penrose hikaði og leit und
an. — Nei, það er betra að láta
það ógert, sagði hún og leit aft-
ur til hans brosandi. — Hvers
vegna eruð þér að freista mín?
— Hvað er það? endurtók
hann.
— Gefið þér mér æruorð yðar
að gera það fyrir mig? spurði
hún.
— Vitanlega, svo fremi það er
ekki ógerningur.
— Ó, hvað þér eruð vænn,
sagði hún með brosi, sem hafði
truflandi áhrif á Carstairs. —
Munið, að þér hafið lofað.
Carstairs kinkaði kölli vand-
ræðalega. — Ég þykist vita, að
frú penrose myndi ekki biðja
um neitt, sem ....
Frúin hló. — Eruð þér nú viss
um það? svaraði hún. — Einmitt
þess vegna tók ég af yður lof-
orðið fyrirfram. Því, ef ég veit
nokkurn hlut fyrir víst, þá er það
það, að þér mynduð aldrei ganga
á bak orða yðar. Fyrr mynduð
þér láta brenna yður á báli. —
Hversu óþægilegt sem....
— Eigum við nú ekki að hætta
þessu leiðinlega smjaðri og kom
ast að efninu?
Frúin kinkaði kolli. — Gott og
vel, sagði hún hressilega. — Ég
vil fá höfuð Tollhursts höfuðs-
manns á diski.
— Var það allt og sumt? —
Skárri er það nú orðafjöldinn um
ekki meira efni. Ég efast ekki
um, að Tollhurst sjálfur verði
manna hrifnastur af því.
— Hans tilfinningar skipta
engu máli. En nú hafið þér gef-
ið loforð yðar svo að þér sleppið
ekki. Ég vil fá uppreisn um borð/
— Og höfuðið af Tollhurst í
þokkabót? spurði Carstairs stein
hissa.
— Nei, það er innifalið í hinu.
Tollhurst missir allt gagn af
höfðinu, þegar uppreisnin hefst
og þá er þeim þætti lokið sam-
tímis. Hann skal aldrei geta litið
upp á okkur framar.
Carstairs varð alvarlegur á
svipinn. — Yður getur ekki verið
2.08*/- CopyrigM P. >. B Bo« 6 Copenþqgew
— Hættu þessum fíflalátum maður, þú ert orðinn of seinn
í vinnuna!
alvara, sagði hann í mótmæla-
tón.
— Mér hefur aldrei á ævinni
verið meiri alvara, svaraði frúin
hressilega.
— Nei, lofið mér að vita betur.
— Þér eruð allt of góðviljuð og
nærgætin við aðra til þess að..
— Sleppum þessu leiðinlega
■Smjaðri, og komum að efninu,
svaraði hún og endurtók orð
hans brosandi.
— Og þér megið ekki gleyma
því, að Tollhurst er líka gestur
minn, bætti Carstairs við alvar-
legur.
— Og þér megið ekki gleyma
loforði yðar til mín, sagði frú
Penrose. — Ó, ég sé sjálfa mig
í anda grípa í handlegginn á hon-
um og biðja hann að bjarga mér.
Svona....
Hún greip létt í arm Carstairs
og horfði á hann bænaraugum.
— Hann myndi vafalaust
bjarga yður, ef þér lituð svona
á hann, sagði hann hlæjandi, er
hún sleppti handlegg hans. —
Vitanlega gæti hann ekki annað.
Og segjum nú ,að hann taki
þetta í fullri alvöru og drepi ein
hvern? Auk þess verðið þér að
muna, hvað hinar dömurnar
verða hræddar. Nei, þetta er
óframkvæmanlegt.
— Ég skal sjá um dömurnar,
svaraði frúin þurrlega.
— Og þetta er ekki heiðarlegt
gagnvart Tollhurst, svaraði Carst
airs, þvermóðskulega. — Það er
sem sagt óframkvæmlanlegt.
— Hvers vegna svo sem? Það
gefur honum einmitt tækifærið,
sem hann hefur beðið eftir allt
sitt líf, að sýna hugrekki sitt.
Þér efist væntanlega ekki um
karlmennsku hans, eða hvað?
— Tvöfeldni yðar gengur al-
veg fram af mér, sagði Carstairs
dapur í bragði.
— Og þó held ég skipshöfnin
hefði gaman af þessu. Aumirigja
karlarnir; þeir hafa svei mér
ekki of margt sér til skemmtun-
ar í gráum hversdagsleikanum.
Já, hann er í hæsta máta grár hjá
þeim, herra Carstairs.
— Ekki mikið móti því, sem
hann yrði hjá mér, sagði Carst-
airs. —- Þér ætlið vonandi ekki
að halda mér að loforði mínu?
— Ekki dettur mér annað í
hug, svaraði hún. — Og hér kem
ur Vobster skipstjóri, bætti hún
við, er þrekið vaxtarlag skipstjór
ans kom í ljós, er hann steig nið-
ur úr brúnni. — Ó, skipstjóri!
— Já, frú. Skipstjórinn stað-
næmdist og lyfti húfunni.
— Herra Carstairs þarf að
biðja yður um dálítið, sagði hún,
— og hefur bara beðið eftir tæki
færi til að nefna það við yður.
— Já, hvað var það, herra
minn, svaraði skipstjórinn og
leit af frúnni og á Carstairs.
Carstairs varð ókyrr í sæti
sínu. — Frú Penrose finnst lífið
hérna tilbreytingarlaust, skip-
stjóri, sagði hann, eftir vandræða
lega- þögn, — og var því að
stinga upp á dálítilli tilbreytingu,
sem ég er bara sannfærður um,
að þér mynduð aldrei sam-
þykkja.
— Þetta er ekki fallega gert
af yður, herra Carstairs, sagði
frúin hvasst.
Skipstjórinn leit á frúna aðdá
unaraugum. — Já, en ef ég gæti
gert eit-thvað frúnni tjl þægðar..
,Frúin svaraði augnaráði skip-
stjórans með blíðu augnatilliti.
— Þakka yður orðið, Vobster
skipstjóri, sagði hún innilega. —
Ég vissi, að þér mynduð ekki
bregðast mér.
Aftur varð löng þögn þangað
til Carstairs varð til þess að
rjúfa hana. — Frúin var að láta
sér detta í hug, hvort þær gætuð
séð okkur fyrir dálítilli skemmt-
un, sagði hann í örvæntingartón.
— Skemmtun? svaraði skip-
stjórinn og yppti húfunni og klór-
aði sér í hárinu, eins og til þess
að geta hugsað betur.
— Við viljum fá skipshöfnina
til að skemmta okkur, sagði frú-
in, svo sem til skýringar.
Nú birti yfir svip skipstjórans
og húfan komst í sínar skorður.
— Skipshöfnin, sagði hann hugs-
andi. — Látum oss sjá. Einn af
skipshöfninni spilar á harmon-
íku, veit ég, af því að ég er bú-
inn að banna honum það, hvað
eftir annað. Og einn er fjandi
fimur að ganga á höndunum. Hr.
Pope mætti honum á þilfarinu
eitt kvöldið, og ætlaði alveg að
ganga af göflunum.
Carstairs arfdvarpaði. — Ég er
hræddur um að frú Penrose léti
sér ekki nægja hollar skemmtan
ir af því taginu; hún vill hafa það
eitthvað mergjaðra. Ég treysti
því, að þetta samtal okkar fari
ekki lengra, skipstjóri?
— Vitanlega, svaraði skipstjór
inn, og skildi hvorki upp né
niður.
— Það er .. nefnilega .. hún
vill, að þér látið gera uppreisn.
— Og það sem fljótast, áður
en það berst út til hinna, bætti
frúin við brosandi. — Á morg-
un ætti að vera nógu snemmt.
— Uppreisn? át skipstjórinn
eftir steinhissa. — Uppreisn á
mínu eigin skipi?
— Vitanlega bara uppgerðar-
uppreisn, flýtti Carstairs sér að
segja. — Bara látalæti.
— Já, bara ofurlítinn skop-
leik, útskýrði frúin. — Skips-
mennirnir taka farþegana hönd-
um — þó auðvitað bara karlmenn
ina — og.loka yfirmennina inni.
— Loka inni! Mér er rétt sem
ég sæi þá gera það! æpti skip-
stjórinn og ætlaði varla að koma
út úr sér orðunum. — Mér er
sem ég sæi....
Andlit skipstjórans varð svar-
blátt og æðarnar á hálsi hans
tútnuðu út. Hann æddi fram og
aftur og kom ekki upp neinu
hljóði, þótt kjálkarnir væru í sí-
felldri hreyfingu. Frúin norfði á
hann með rólegri athygli.
Þetta er bara í gamni gert,
skipstjóri, sagði hún lágt, — og
ég veit að skipsmennirnir hefðu
gaman af því. Þeir virðast ekki
hafa miklar skemmtanir, aum-
ingjarnir. Það er ekki nema grár
hversdagsleikinn hjá þeim.
Skipstjórinn snarstanzaði og
horfði á hana. — Já, og hann
skyldi verða bæði blár og rauður,
áður en ég sleppti þeim, ef þeir
ætluðu að leggja hendur á mig,
svhraði hann urrandi.
— Þér neitið þá að gefa sam-
þykki yðar, skipstjóri, sagði
- Ég á vin, sem framleiðir
tar útiíþrótta kvikmyndir,
rni og ég er viss um að hann
rr áhuga á Bangsa.
— En hvernig getur hann hjálp
að mér, Markús?
— Það er alveg upplagt fyrir
hann að kvikmynda sanna sögu
um blindan hund, sem raunveru-
lega finnur og vísar á akurhæn-
ur. Skotfélög um allt land munu
sækjast eftir að fá myndina!
— Þetta hljómar dásamlega,
Markús. Heldur þú að hann fáist
til að gera þetta?
— Við hringjum til hans. Ég i
held ég geti fengið hann til þess.
Vobster skipstjóri og átti ennþá
bágt með andardráttinn. — Ég
hef verið beðinn um sitt af
hverju um dagana, en þetta er í
fyrsta sinn sem ég hef verið beð-
inn um að láta háseta — land-
eyðu-blækur — leggja hönd á
mig. Aldrei!
— Mér þykir þetta leitt, sagði
Carstairs og sneri sér nú að frú
Penrose, — en nú sjáið þér, hvern
ig landið liggur. Ég var svo sem
alltaf hræddur um að skipstjór-
inn væri ekki tilkippilegur. Það
er nefnilega svona með agann til
sjós....
— Já, ég veit það allt saman,
sagði frúin með óþolinmæði, —
en þetta er nú samt vonbrigði
fyrir mig. Lofið þið mér að vera
í næði svo sem tvær mínútur —
ég þarf að hugsa.
— Mér þykir þetta leitt, end-
urtók Carstairs og stóð upp. —
Komið þér með mér, skipstjórL
— Nei, ég vil tala við hann,
sagði frúin rólega og skipstjór-
inn sneri þegar við, til þess að
verða við ósk hennar.
Carstairs brá við, en gat mætt
augum skipstjórans og sendi hon
um viðvörunar-augnagot, en
skipstjórinn svaraði með ein-
hverju, sem líktist eins mikið
glotti og skipsaginn leyfði.
— Setjizt þér hérna, sagði frú
Penrose, með vingjarnlegu brosi,
er Carstairs gekk burt. Mig lang
ar að tala við yður.
Skipstjórinn leit vandræðalega
kring um sig, en þarna var ekk-
ert annað að gera en hlamma sér
niður í stólinn. Gamalt skurð-
goð hefði verið líklegra en hann
til að láta telja sér hughvarf. —
Þarna sat hann og rétti úr sér
með kreppta hnefa, reiðubúinn
til að neita öllum bónum, sem
fram kynnu að koma.
SHÍItvarpiö
Fimmtudagur 9. júní
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05
Morgunleikfimi — 8.15 Tónleikajr
— 8.30 Fréflflr — 8.40 Tónleikar
— 10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 ,,A frívaktinni“, sjómannaþáttur
(Guðrún Erlendsdóttir).
15.00 Miðdegiaútvarp' (Fréttir kl. 15.00
og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
17.45 Utvarp frá íþróttaleikvanginum 1
Osló: Landsleikur i knattspyrnu
milli Norðmanna og Islendinga
(Sigurður Sigurðsson lýsir síðari
hálfleik).
19.00 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.25 Veðurfregnir.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Frá tónleikum í Austurbæjarbíó:
Rússneski fiðluleikarinn Olga
Parkhomenkó og Asgeir Bein-
teinsson píanóleikari leika sónötu
1 g-moll eftir Tartini og sónötu
nr. 2 op. 94 í D-dúr eftir Pro-
kofieff.
21.05 Börnin undir múrnum, — hug-
leiðing (Einar Pálsson).
21.50 Upplestur: Vilborg Dagbjartsdótt
ir les ljóðaþýðingar eftir Einar 9
Braga.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Smásaga vikunjiar: ,,Fárveifan“
eftir Vsavleod Garsjin í þýðingu
Magnúsar Asgeirssonar (Þor-
steinn O. Stephensen).
22.35 Frá tónleikum Sinfóníuhljómsv.
Islands í Þjóðleikhúsinu í fyrra
mánuði. Stjórnandi: Dr. Václav
Smetácek.
Sinfónía nr. 4 í d-moll eftir Schu
mann.
23.15 Dagskrárlok.
Föstudagur 10. júní
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05
Morgunleikfimi — 8.15 Tónleikar
— 8.30 Fréttir — 8.40 Tónleikar —
10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 „Gamlir og nýir kunningjar".
15.00 Miðdegisútvarp. — (Fréttir kl.
15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
x9.00 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.25 Veðurfregríir.
19.35 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 A förnum vegi í Skaftafellssýslu:
Jón R. Hjálmarsson skólastjóri
ræðir við bændurna Bjarna Run-
ólfsson í Holti á Síðu og Valdimar
Lárusson á Kirkjubæjarklaustri.
20.55 Kórsöngur: Karlakórinn Fóst-
bræður syngur. — Söngstjóri:
Ragnar Björnsson.
21.30 Utvarpssagan: „Alexis Sorbas'*
eftir Nikos Kazantzakis, í þýð-
ingu Þorgeirs Þorgeirssonar; —
XXIV (Erlingur Gíslason leikari).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Upplestur: „Fanney á Furuvöll-
um“, kafli úr óprentaðri bók eft-
ir Hugrúnu (Höfundur les).
22.30 Harmonikuþáttur (Henry J. Ey-
land).’
23.00 Dagskrárlok.