Morgunblaðið - 22.02.1951, Blaðsíða 10

luiiiiiiiinnniinuiuumi1^
10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 22. febr. 1951
■imimn.Mnnrmmna Framhaldssaga 14
iiiiiiiiimmnMiiiiiiiniiiiiiiHiiiiiiiiii»iiiiii»iiiiiiim»iimiiiiiiiiii*iii»*iH*"iiiim»i»imi*"* ;
IVRiili vonar og ótta
Mlll»»ll^»ll»»m»ll»»"»""»•mll»""»•,*,,*m»u«I,lBm,»»»,,,
Hún kom aftur fram að bíln-
um. „Hjá hverjum býr Tony?“.
„Móður ,sinni“.
„Jeg hefði hvort eð er varla
fengið að vera hjer í nótt“,
sagði hún. „Veistu hvar jeg get
fengið inni?“.
„Það eru leiguhús fyrir ferða
fólk hjerna skammt frá“.
Hún settist aftur upp í bílinn
og krosslagði fæturna. — Hann
snjeri bílnum aftur út á þjóð-
veginn.
Eftir nokkrar mínútur myndi
hún vera komin á áfangastað-
inn og hann myndi vera í jafn
miklum vendræðum um það,
hvernig hann ætti að eyða
kvöldinu.
„Vel á minnst“, sagði hann,
„jeg heiti George Dentz“.
„Og jeg heiti Jeannie Poole“.
„Hvernig væri að koma með
mjer út í kvöld?“.
„Jeg er þreytt eftir ferðalagið
og gönguna upp hæðina þarna“.
„Þú hvílist af því að sitja í
bílnum“, sagði hann.
Hún leit aftur rannsakandi á
hann. „Þakka þjer fyrir, en jeg
vil helst fara að sofa“, sagði
hún.
Þau sáu Ijósin í Kinard-hús-
unum, Ijósaauglýsinguna og
kastljósið á milli stóra hússins
og litlu leiguhúsanna. George
renndi bílnum upp götuna og
stöðvaði hrnn rjett við húsið.
Mark Kinard sat á pallinum fyr
ir framan húsið, ásamt öðrum
manni.
„Gott kvöld, Mark“, kallaði
George. „Jeg hef hjer viðskipta
vin handa þjer“.
Mark sagði eitthvað við mann
inn og þeir komu báðir niður
tröppurnar. George tók töskuna
hennar og steig út. Hann ætl-
aði að vera nógu fljótur til að
opna hurðina fyrir henni, en
hún þar þá þegar komin út. —
Hún stóð við hliðina á bílnum
og horfði á mennina tvo, sem
komu til þeirra.
„Herra Helm langar til að
hitta þig, George“, sagði Mark.
„Hann er leynilögregluþjónn“.
„Jeannie Poole lyfti brúnum
undrandi og munnurinn opnað-
ist lítið eitt. George leit á hana.
Hún áttaði sig þó fljótlega og
svipurinn hvarf aftur af and-
liti hennar.
„Einka-leynilögreglumaður“,
sagði Helm. „Jeg er hjer til að
rannsaka Sprague-málið“.
George tók í höndina, sem
hann rjetti honum og snjeri sjer
síðan að Mark. „Ungfrú Poole
ætlar að fá gistingu hjá þjer“.
Mark leit rannsakandi á
barra og tók við töskunni af
George.
„Gerið þjer svo vel að koma
með mjer“, sagði hann. Hún
stiklaði á eftir honum á háu
hælunum, með tilburðum lík-
ustum því að hún gengi þer-
fætt á grjótnibbum. Hún snjeri
sjer við þegar hún var komin
nokkur skref og sagði: „Þakka
þjer fyrir keyrsluna, Georg“.
Hún muadi þá að minnsta
kosti hvað hann hjet. George
ákvað að bíða við svolitla stund
þangað til hún væri búin að
koma sjer fyrir, og berja svo
að dyrum hjá henni og spyrja
hvort það væri nokkuð fleira
sem hann gæti gert fyrir hana.
Kannske vildi hún þá koma út
með honum.
„Eigum við ekki að koma upp
EFTIR BRUNO FISCHER
llllllll llllll IIIIIIIIIIIIIIIMa
á pallinn?“ heyrði hann að
Helm sagði. „Það fer betur um
okkur þar“.
„Til hvers?“ spurði George.
„Svo að við getum spjallað
saman“.
George horfði í kringum sig,
um leið og hann gekk upp að
húsinu með Helm. Mark og
Jeánnie Poole voru komin að
litla húsinu, sem stóð næst göt-
unni. Það voru ljós í gluggun-
um á fimm húsanna. Líklega
mátti það ekki minna vera um
gesti nýna í júní, til þess að
reksturinn gæti borið sig.
George settist í annan stól-
inn á pallinum og Helm í hinn.
Helm tók upp tóbak og fyllti
pípuna sína. Honum virtist ekk
ert liggja á.
„Þú ert enginn lögreglu-
þjónn“, sagði George gremju-
lega. „Þú hcfur engan rjett til
að leggja spurningar fyrir
fólk“.
„Mjer er heimilt að tala við
fólk. En ef þú ert því mótfall-
inn að tala við mig, þá auð-
vitað ....“. Helm kveikti í píp-
unni.
„Jeg hef enga ástæðu til að
vera því mótfallinn, en jeg skil
ekki í því að þú græðir á mjer.
Jeg hef svarað öllum þeim
spurningum sem Cooperman
gat látið sjer detta í hug“.
„Jeg veit það“, sagði Helm.
„Cooperman ljet mig fá allar
þær upplýsingar sem hann
hafði. Þú ert frá Elisabeth í
New Jersey?“
„Ef þú hefir fengið að vita
það allt hjá Cooperman, er þá
ekki ástæðulaust að vera að
spyrja mig aftur“.
Helm brosti. Bros hans var
aðlaðandi og það skein í sterk
ar hvítar tennur hans. „í árs-
lok 1942 komst þú til Hessian
Valley til þess að dveljast um
tíma hjá frænda þínum Albert
Dentz, sem átti innan skamms
að ganga í herinn. En allan vet
urinn, vorið og sumarið komst
þú annað slagið, líklega til að
heimsækja ættingjana, en sá
eini, sem var nokkurn veginn
jafnaldri þinn, var Albert, og
hann var ekki heima“.
„Þú ert glöggur, eða hvað?
sagði George. „Jeg hitti
Rebekku Sprague þegar jeg fór
með Albert á skauta. Jeg kom
aftur til að hitta hana. Er nokk
uð athugavert við það?“
„Nei, ekki að öðru leyti en
því, að hún var þegar hálftrú-
lofuð öðrum. Tony Bascomb, og
hann var í herþjónustu
Afríku“.
Mark kom út úr leiguhúsinu
gekk yfir flötina og inn um
bakdyrnar.
„Jeg vissi það“, sagði George.
„Rebekka sagði mjer strax frá
Tony. En það var ekkert athuga
vert við það þó að hún færi á
dansleiki með mjer og í kvik-
myndahús. Það var ekkert
meira á milli okkar, ef það er
það sem þú ert að gefa í skyn“.
„En svo varst þú kallaður í
herinn árið 1943“.
„Jeg var ekki tekinn strax
af því að jeg var aðstoðarverk-
stjóri við vefnaðarvöruverk-
smiðju í Passaic og við unnum
fyrir herinn. Svo var jeg lát-
inn fara í heræfingar og svo
gerðu þeir mig að birgðastjóra
víðsvegar um landið og loks í
Japan“.
„Og þegar þú varst leystur
undan herþjónustu dvaldist þú
aðeins nokkrar vikur í Elisa-
beth, én komst svo aftur til
Hessian Valley og hefur verið
hjer síðan“.
„Nokkuð á móti bví?“
Helm reri sjer letilega í stóln
um. „Fólkið þitt er allt í Elisa-
beth. Mjer skilst að foreldrar
þínir og tvær systur búi þar í
stóru og skemmtilegu húsi. Ung
ur maður, nýsloppinn úr her-
þjónustu fer venjulega að leita
sjer að arðvænlegu lífsstarfi.
Þú hafðir áður haft vinnu við
vefnaðarvöruverksmiðju, en þú
gerðir enga tilraun til að fá
gömlu stöðuna aftur. I stað þess
komst þú til Hessian Valley
þar sem lítið er um tækifæri
fyrir unga menn. Þú settist upp
hjá frænda þínum og frænku
og virtist ekki hafa neinn áhuga
á því að komast áfram í líf-
inu“.
„Jeg fjekk góða stöðu hjá
Sprague“.
„Þú baðst ekki um hana.
Hann bauð þjer hana af því að
hann frjetti að þú hefðir nokkra
reynslu sem verkstjóri. Og það
getur varla talist góð staða
annars staðar en hjer í Hessian
Valley. Þú hefðir getað komið
þjer miklu betur fyrir í New
Jersey við vefnaðarvöruverk-
smiðjuna þar“.
„Úr því þú veist allt“, sagði
George biturt, „þá veistu lík-
lega líka hvers vegna jeg kom
aftur hingað“.
„Já. Vegna Isabel Sprague“.
Mark kom út um bakdyrn-
ar með handklæði og gestabók.
„Mjer stóð nokkurn veginn
á sama um Isabel“, sagði
George.
„Nokkurn veginn?“
„Jæja, alveg á samá. Leyni-
lögregluþjónn ætti að vita það
sem allur bærinn veit. Jeg kom
aftur hingað af sömu ástæðu
og Mark og af sömu ástæðu og
Tony Bascomb lcemur hingað
og fer aftur. Hafið þjer sjeð
Rebekku Sprague?“
„Mjög aðlaðandi stúlka“.
„Það er ekki aðeins það. Jeg
hef oft sjeð fallegri stúlkur. Það
er eitthvað meira sem hún hef-
ur við sig. Einhver hlýja“".
George leit niður fyrir fætur
sjer.
„En hún var ennþá trúlofuð
Tony Bascomb, þegar þú komst
aftur til Hessian Valley“.
„Já, jeg verð víst að viður-
kenna það“. George renndi
þumalfingrinum eftir yfirvara-
skegginu. „Verða leynilögreglu
menn nokkurntíman ástfangn-
ir?“
„Þeir eru sjálfsagt miklu lík-
ari öðrum mannverum en þú
heldur.“
„Það er alveg satt. Þjer eruð
giftur leikkonu. Frændi minn
sagði mjer það og frænku mína
langar mikið til að vita hvað
hún heitir“.
Hákon Hákonarson
79.
ekkert vatn, þar sem þau hófðu komið að landi, svo að þau
urðu að halda lengra.
Þau reru frá vogi til vogs, en hvergi fundu þau íólk eða
ræin merki eftir fólk. Á þessari íerð var það, sem þau komu
til víkurinnar, þar sem jeg hafði fundið beltið mitt, og þar
hafði Jens smíðað sjer nýja þolla. Kenning mín um það,
hvernig hann hafði gleymt beltinu, reyndist vera rjett.
Þau reru lengra og lengra og að lokum komu þau til
landsins hinum megin við breiða sundið. Um leið og þau
voru búin að draga bátinn upp í fjöruna, voru þau um-
kringd af villimönnum, sem virtust vera mjög undrandi
yfir því, sem þeir sáu, en komu alls ekki óvinsamlega fram.
Þau fóru með hinum innfæddu upp í lítið þorp með smá-
kofum og þar var einnig tekið vingjarnlega á móti þeim.
Jens reyndi með pati og bendingum að skýra fyrir villi-
mönnunum hvað hefði hent þau, en þeir virtust lítið skilja
af því.
Jens lagði þegar ieið sína til stærsta kofans, þyí að hann
Lugsaði, að það myndi vera bústaður höfðingjans.
Tveir myndarlegir menn komu út úr kofanum, og það
reyndust vera höíðingjarnir. Báðir virtust vera jafn undr-
andi og þegnar þeirra höfðu verið, en þeir reyndu að dylja
það. Aftur var farið með Jens og Mary niður að sjónum
og þá rann upp ljós fyrir villimönnunum. Þeir bentu á bát-
inn og út á hafið, og fannst sýnilega sennilegast, að hvíta
fólkið hefði komið þá leið.
Þegar þau komu upp í þorpið aftur, var farið með þau til
kofa höfðingjans, og þeim var gefinn fiskur, brauðaldin og
mikið af mat, sem þau þekktu ekki, en var ágætur á bragðið.
Um kvöldið fengu þau einn kofann tií þess að búa í, svo
oð þau gátu verið þakklát fyrir gestrisnina, sem þeim hafði
verið sýnd.
Þau kunnu brátt vel við sig meðal hinna innfæddu, Mál
þeirra lærðist fljótt og eftir hálft ár gátu þau sagt villi-
mönnunum frá skipbrotinu og heimsókninni á Apaey.
Jens var ekki iðjulaus um þessar mundir. Hinir innfæddu
dáðust mjög að skeiðahníf hans. Hann bjó til ýmsa smá-
hluti fyrir Mary, og hann hjálpaði hinum innfæddu að búa
til boga og örvar og ýmsa aðra nauðsynlega hluti. Áður
,mxAqtt»rJu4þ/Tiu..[
Atvinna
Laghent og reglusöm stúlka get
ur fengið atvinnu við mjög
hreinlegan iðnað. Þarf að vera
vön saumaskap á vjelar. Tilboð
leggist inn á afgr. blaðsins
merkt: „Framtíð — 565“ er
greini fyrri atvinnu, einnig
simanúmer.
•">>i«Mv«»mn»»ii(i»»i»»»i»«iiii»iiiiin»»i»i»i»»»»iinifniH
„Jeg get ekki sofið, svo aS jeg
fer út í fjárhús og lel kin«lurnar.“
Þegar Micelangelo var að skreyta
kapellu páfnns og málaði þar ,mynd
af sálum fordæmdra í helvíti, gerði
hann eina þeirra lifandi eftirmynd
kardínála nokkurs, sem var óvinur
hans. Vinir kardinálans gengu á fund
páfa og báðu hann um að skipa lista-
manninum þegar í stað að breyta
myndinni, en páfi svaraði: „Það get
jeg ekki. Þið vitið, að jeg get frelsað
sál úr hreinsunareldinum, en ekki úr
helvíti.“
Trúboði nokkur hjelt fyrirlestur,
og var oft truflaður í máli sínu,
vegna þess að áheyrendurnir fóru út
hver á fætur öðrum. Hann ákvað að
taka fyrir þennan ósóma um leið og
næsti maður færi út. Eftir nokkra
stund reis ungur maður á fætur og
bjóst til ferðar.
„Ungi maður“, sagði trúboðinn“,
„viljið þjer heldur fara til helvitis
en hlusta á þessa ræðu?“
Ungi maðurinn sneri sjer hægt við
og svaraði: „Ta, ef jeg á að segja
sannleikann, þá veit jeg ekki, hvort
jeg vil heldur.“
★
Málóður rakari átti að fara að
kli)ipa Archelaus konung. „Hveroig
á jeg að klippa?“ spurði hann.
„Þegjandi“, svaraði konungurinn.
Archelaus konungur myndi hafa
glaðst yfir þvi, að nútimamemi
halda áfram í sama stil og hann.
Maður nokkur rjetti rakara sínum
pening um leið og hann setlist í
stólinn hjá honum.
„Þakka yður fyrir, herra“, sagðx
rakaiinn undrandi. „Aldrei hefir
mjer verið borgað fyrirfram áður.“
„Þetta er ekki borgun", hvæsti við
skiptavinurinn. „Þetta er þagnar-
skildingur."
★
Þegar madame de Stael gaf út liina
kunnu bók sina „Delphine", var álit-
ið að hún hefði lýst sjálfri sjer sem
aðalpersónunni, og Talleyrand seni
gamalli konu, sem kom mikið við
sögu. í fyrsta sinn, sem Talleyrand
hitti skáldkonuna, eftir að sagan kom
út, sagði hann: „Mjer er sagt, að
við sjeum bæði í bókinni yðar, dul-
búin sem konur.“
a»iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii»iiiiiiii»i(iiiiiiiii»"iiii"iiuim
! Húsnæhi |
Barnlaus hjón óska eftir ! her- jj
bergi og eldhúsi eða eldhúsað- §
gangi nú þegar. Nokkur hús- |
hjálp ef óskað er. Tilb. sje §
skilað á afgr. blaðsins fyrir |
I laugardagskvöld n.k. merkt: §
I „Reglusemi — 569“. |
zr»aiiiiiiiiiiii"iiiiiiiiiiii»iiiiiiiiii»iiii""i«i»iiiiiii"iii"a