Morgunblaðið - 10.12.1943, Blaðsíða 15

mokgunblaðið
15
Föstudagur 10. des. 1943.
Strákurinn, sem ljek
á tröllkarlinn
„Maðurinn minn hefir ekki
verið vel frískur upp á síðkast-.
ið“, sagði hún. Hún sá, að þjón-
arnir tveir glottu, er þeir komu
inn með næsta rjett.
„Þessi rjettur er búinn til úr
andartungum. Frúnni hlýtur að
geðjast að honum“, sagði Lin
og talaði nú frönsku á ný. „í
Evrópu eru aðeins íbúar
tveggja borga, sem kunna list-
ina að borða góðan mat, íbúar
Parísar og Vínarborgar. Þjer,
frú mín góð, hafið aðdráttar-
afl þessara beggja borga til að
bera, ef jeg mætti svo segja“.
Fagurgali hans kom ekki að
neinu gagni. Herra og frú
Chang voru hætt að gefa matn
um nokkurn gaum og sátu bæði
með átakanlegan örvæntingar-
svip á andlitunum, sem þau
reyndu að dylja með brosi.
Fránk Taylor kom aftur, en
Bobbie ekki með honum.
„Maðurinn yðar biður okkur
að hafa sig afsakaðan. Hann
er ekki vel frískur. Hann bíð-
ur eftir yður .úti undir beru
lofti“, sagði hann. „Jeg skal
hjálpa yður til að ná í leigu-
bifreið“.
Helen gerði heiðarlega til-
raun til að kveðja virðulega.
„Þetta hefir verið indælt kvöld.
Synd að við skyldum þurfa að
fara svona snemma. Þakka
kærlega fyrir mig, dr. Chang.
Vona að við sjáumst bráðum
aftur, frú ;Chang. Þjer verðið
að hafa manninn minn afsak-
aðan, hann hefir svo skelfing
slæma meltingu. Jeg vona að-
eins, að hann sje ekki alvar-
lega veikur. Verið þjer sælir“.
„Tókuð þjer eftir, hvað dr.
Chang fölnaði mikið?“ spurði
hún Frank á leiðinni út. „Hef-
ir hann aldrei áður sjeð drukk-
inn mann, eða hvað?“
„Honum var misboðið“, sagði
Frank, um leið og hann tók
undir handlegg hennar. „Það
voru að minsta kosti sex rjett-
ir eftir ennþá. Við bökuðum
honum ómetanlega smán. Við
verðum að hafa einhver ráð
með að bæta honum það upp“.
Helen nam staðar og virti
fyrir sjer grafalvarlegt andlit
hans. „Sorgarleikur í Shang-
hai“, sagði hún háðslega. „Hvað
veldur því, að þjer hafist við
hjerna meðal allra þessara
Kínverja?"
„Starf mitt“, sagði Frank og
5'pti öxlum. „Þegar öllu er á
botninn hvolft, er jeg eins og
hver annar sölumaður, sem
langar til að komast áfram í
heiminum“, bætti hann við og
brosti dauflega.
„En sú óhepni, að við skyld-
um ekki kynnast í Hawai“,
sagði Helen um leið og hún
gekk á undan honum niður
þröngan stigann. Þau orð henn
ar virtust sögð algerlega út í
bláinn; Frank tókst ekki að
ráða neitt af þeim.
Bobbie sat í hnipri á neðsta
þrepinu. Helen horfði á hann
undarleg á svip.
„Á jeg að ná í leigubifreið
handa ykkur?“ spurði Frank.
Bjarmann af ljóskeri lagði á
andlit hans. Helen hjelt áfram
að stara þögul á eiginmann
sinn. Strætið var þröngt og
fult af Kínverjum, sem gerðu
að gamni sínu, er þeir gengu
fram hjá þeim.
„Farið ekki aftur til þeirra,
Frank. Komið heldur með
mjer. Hjálpið mjer“, sagði
Helen snögglega. Hann leit af
konunni á manninn.
„Með ánægju“, sagði hann
hikandi.
V.
Um leið og þau komu til
klúbbsins lifnaði yfir Bobbie
og í heila klukkustund var hann
upp á sitt besta. Hann sagði
sögur frá skólaveru sinni í
Sandhurst, sló konu sinni gull-
hamra, mæltist til vináttu við
Frank Taylor og talaði með
umburðarlyndi um Kínverjann,
sem átti sök á þessum hræði-
dega degi. Hann stakk upp á,
að þau gerðu sjer ærlega glað-
an dag á eftir öllum hörmung-
unum, sem þau höfðu orðið að
þola. Þau óku fyrst til Shang-
hai Hotel til að hafa fataskifti,
því að þau voru bæði heit og
sveitt. Þau voru svo heppin að
komast gegnum anddyrið án
þess að veiðast í net Madame
Tissaud. Þau voru farin að þú-
ast og kalla hvert annað skírn-
arnafni áður en þau yfirgáfu i
klúbbinn, og nú tók Bobbiel
Frank með sjer inn í baðher-
bergi sitt og bauð honum að
taka með sjer steypibað. Pott-
er, þjónn Bobbie, maður með
langt, horað andlit ,fölleitur og
hátíðlegur á svip, kom með
svart kaffi og færði húsbónda
sinn í hreina skyrtu. Frank
söng hástöfum í baðinu, því að
hann hafði einnig drukkið all-
mikið whiský í viðbót við hrís-
vínið og var því í sólskinsskapi.
„Við skulum sannarlega
njóta lífsins í kvöld“, hrópaði
Bobbie til hans.
„Hvernig þá?“ hrópaði Frank
á móti.
„Við skulum heimsækja ein-
hverjar illræmdar knæpur“,
hrópaði Bobbie, um leið og
hann rjetti fram fæturna og
Potter færði hann í skóna.
„Við skulum heimsækja ill-
ræmdustu knæpurnar í Foo-
chow stræti“, svaraði Frank
fullur áhuga.
„Það er sjerstaklega gaman
að fara með Helen á svona
staði“, sagði Bobbie. Frank
svaraði því engu, heldur byrj-
aði áð klæða sig. Hann var
engan veginn viss um, að Hel-
en myndi geðjast að því, að
hann færi með mann hennar í
mestu óþverraknæpur Shang-
hai borgar.
„Gula kjólinn“, sagði Helen
við Clarkson þjónustustúlku
sína. Guli kjóllinn var einn
hinna fábrotnu og yfirlætis-
lausu kjóla, sem kosta ríflega
fúlgu. Helen leitaði vandlega
meðal ilmvatnsglasanna, eins
og einhver ósköp væru undir
því komin, að velja rjettu teg-
undina. Hún raulaði lágt með-
an hún púðraði Ijósbrúna hand
leggi sína með dökku púðri og
setti lítinn hatt, sem var mest-
megnis silki og blóm, á höfuð
sjer.
„Ætlið þjer að bera nokkra
skartgripi, frú?“ spurði Clark-
son.
. „Neí, Clarkson, við ætlum að
heimsækja skuggahverfin“,
sagði Helen um leið og hún
skoðaði sig í speglinum.
„Hvenær á jeg að vekja yður
á morgun?“ spurði Clarkson á
leiðinni til dyranna.
„Jeg býst ekkert frekar við
að sofa nokkuð“, svaraði Hel-
en. Og Clarjcson sagði hrein-
skilnislega: „Þjer lítið mjög vel
út núna, frú, ef jeg mætti s vo
segja. Þjer ljómið af ham-
ingju“.
Helen klappaði konunni á
vangann, hörund hennar var
líkast viðkomu þurkuðu bók-
felli. Allir, sem Helen hafði yf-
ir að segja, elskuðu hana og
dáðu. Hún hafði lag á að vinna
sjer hylli þjóna, bifreiðarstjóra
og stofustúlkna með því að
spyrja um líðan fjölskyldu
þeirra, unnusta og fjárhags-
ástæður, og gleyma aldrei nöfn
um barna þeirra.
Þegar hún kom inn í stóru
setustofuna, sem aðskildi svefn
herbergi hennar frá herbergi
Bobbie, þá sá hún einmitt þann
svip á andliti Franks, sem hún
óskaði að sjá. Hún vann ætíð
stórsigra í gula kjólnum.
„Viltu kaffi?“ spurði Bobbie.
I „Nei, þakka þjer fyrir“, sagði
hún og strauk á honum vott
hárið, um leið og hún gekk
fram hjá honum til Frank.
„Við hljótum að skemta okk
ur vel, Frank“, sagði hún lágt.
Hún brosti með sjálfri sjer um
leið og hún tók vindling á borð
inu, sló honum tvisvar á hand-
arbakið og kveikti í honum á
eldspýtu, sem Frank hjelt fyr-
ir hana.
„Jeg hefi einhverntíma heyrt,
að kvenfólk, sem slær vindl-
ingnum svona áður en það
kveikir í honum, hafi miður
gott mannorð“, sagði Bobbie
Æfintýri eftir Jörgen Moe.
4.
Þetta sagði hestagæslumaðurinn konunginum strax, og
konungur sagði við piltinn: „Fyrst þú hefir sagt þetta,
verðurðu að ná í hörpuna. Getirðu það, skaltu fá dóttur
mína og hálft ríkið, en getirðu það ekki, skaltu missa
lífið“.
„Jeg hefi hvorki hugsað eða sagt þetta“, svaraði pilt-
ur, en það þýðir víst ekki annað en að reyna. En sex daga
vil jeg fá til undirbúnings“. Jú, það var honum heimilt,
en þegar þeir voru liðnir, varð hann að leggja af stað.
I vasa sinn setti hann nagla, spítukubb og kertisbút og
reri svo yfir vatnið. Þegar hann var nýkominn í land,
kom tröllkarlinn út og sá hann strax.
„Ert það þú, sem tókst silfurendurnar mínar sjö?“ hróp-
aði tröllið.
„Ja-á,“ svaraði piltur.
„Það er þá þú, sem tókst líka rúmteppið mitt með gull-
og silfurtiglunum?“ sagði risinn.
„Jú-ú“, sagði strákur.
Þá greip tröllkarlinn hann og fór með hann með sjer
inn í fjallið. „Hjerna er jeg búinn að ná í strákinn, sem
tók silfurendurnar mínar og rúmteppið, dóttir mín góð“,
sagði risinn. „Nú skulum við fita hann dálítið, slátra hon-
um svo og bjóða skyldfólkinu okkar í veislu“. Þetta þótti
dóttur tröllkarlsins þjóðráð, og svo var hann settur í af-
helli einn lítinn og þar fjekk hann allt það besta, sem
hann gat óskað sjer, bæði í mat og drykk, og eins mikið
~af öllu og hann vildi.
Þegar vika var liðin, sagði tröllkarlinn við dóttur sína,
að nú skyldi hún fara og skera strákinn í litlafingurinn,
til þess að sjá hvort hann væri orðinn nokkuð feitur.
Hún fór niður í afhellinn. „Komdu með litlafingurinn
þinn“, sagði hún, en strákur rjetti fram naglann, og hún
skar í hann.
„Æ, nei, hann er harður eins og steinn ennþá“, sagði
dóttir risans við föður sinn, þegar hún kom inn til hans
aftur. „Enn getum við ekki tekið hann“.
Eftir aðra viku fór á sömu leið, nema hvað þá rjetti
strákur fram spítukubbinn. „Dálítið er hann skárri“,
sagði hún, þegar hún kom inn til föður síns aftur, „en
ennþá yrði hann seigur eins og trje“.
Á meðan uppþotið var í
London 1780, settu margir
borgarbúar spjöld fyrir ofan
dyr húsa sinna með áletrun-
inni: „Engin pápiska hjer“.
Þetta gerðu þeir til þess að fvr-
irbyggja að hús þeirra yrðu
rænd og brend. Grimaldi gamli
ritaði fyrir ofan dyrnar á húsi
sínu, til þess að fyrirbyggpi
allan misskilning: „Engin tru
hjer“.
★
Hertoginn af York hitti eitt
sinn Karl 2. Englandskonung,
sem hafði aðeins tvo menn til
fylgdar sjer. Hertoginn varð
mjög undrandi, er hann sá það,
og hafði orð á því við konung-
inn.
„Ekki einn einasti rnacjur11,
svaraði einvaldinn, „mun
stytta mjer aldur til þess að
■gera þig að konungi“.
★
Árið 1902 taldist stærðfræð-
ingi einum svo til, að 28. apríl
það ár kl. 10.40 f. h., væru liðn-
ar miljarð mínútur frá fæðingu
Krists. Virðast 1902 ár vera
langur tími, en þó er það ekki
nema miljarð mínútur.
★
Eitt sinn var Ed Wynn kynt-
ur fyrir hóteleiganda.
„Þetta er Ed Wynn, — en
hann er sannarlega ekki eins
vitlaus eins og hann lítur út
fyrir að vera“.
„Það er rjett“, sagði Wynn.
„I því felst hinn mikli mismun-
ur á mjer og þessum vini mín-
um“.
'k
Öldungur, 97 ára gamall,
dáði mjög unga stúlku og sló
henni gullhamra, en alt í einu
hvarf hann frá borði hennar án
þess að líta á hana.
„Sjáið til“, kallaði stúlkan á
eftir honum, „ef þjer hafið átt
við eitthvað með þeim gull-
hömrum, sem þjer hafið slegið
mjer, hefðuð þjer ekki farið
án þess að líta framan í mig“.
„Ungfrú“, svaraði gamli mað
urinn, „ef jeg hefði litið á yð-
ur, hefði jeg ekki getað farið“.
★
Fyrir nokkrum . árum Ijet
'Winston Churchill prenta allar
ræðurnar, sem hann hafði flutt
og ljet þingmennina fá eitt ein-
tak af þeim. Einn þingmaður
frjálslynda flokksins sendi
Churchill eftirfarandi þakkar-
brjef:
„Kæri Mr. Churchill, þakka
yður fyrir eintakið af ræðunum
yðar, sem jeg fjekk í dag. Svo
vitpa jeg í Beaconsfield lávarð:
Jeg mun ekki missa neinn tíma
til þess að lesa þær“.
★
Dr. Sutton spurði eitt sinn
dr. Peech:
„Mr. Peech, hvernig stendur
á því, að þú hefir ekki rukkað
mig um það, sem jeg skulda
þjer?“
„Oh“, svaraði dr. Peech,
„jeg rukka aldrei heiðarlega
menn um peninga“.
„Svo?“ sagði Sutton. „En
hvað gerirðu þá, ef þeir borga
þjer aldrei?“
„Eftir vissan tíma“, svaraði
dr. Peech, „neyðist jeg til að
líta á þá sem heldur ltíilfjör-
lega menn, og þá get jeg rukk-
að þá“.