Tíminn - 20.11.1943, Blaðsíða 2

458
TÍMINX, laiigardagiim 20. nóv. 1943
115. blaSS
Drengskaparheitíð enn
Nokkrar leiðréttingar á missögnum í varnargrein 01. Thors og
Jakobs Möllers irá Eysteíni Jónssyni og Hermanni Jónassyni
^íminn
Laugardagur 20. nóv.
Eíðrofsmálið
Það mun vafalaust flestra
dómur, að Hermann Jónasson
og Eysteinn Jónsson hafi vel
getað sleppt því að svara hinni
seinni skýrslu Ólafs Thors og
Jakobs Möllers 1 eiðrofsmálinu.
Sú skýrsla hróflaði ekki við
neinu í hinni rækilega rök-
studdu greinargerð þeirra Hef-
manns og Eysteins, heldur end-
urtók aðeins fyrri ósannindi og
blekkingar þeirra Ólafs og Jak-
obs. Dómur andstæðingablaða
beggja aðila sýndi það bezt, að
sekt þeirra Jakobs og Ólafs var
fullsönnuð.
Alþýðublaðið sagði:
„Eru með sk'ýrslu þessari (þ.
e. skýrslu Hermanns og Ey-
steins), sérstaklega með tilvitn-
unum í fundargerðir Fram-
sóknarflokksins, fram kom-
in ný sönnunargögn í þessu
máli, sem ekki getur hjá farið
að veki stórkostlega athygli,
enda virðast þau óneitanlega
taka af öll tvímæli um sekt Ól-
afs“. (Alþbl. 29. okt.).
Þjóðviljinn sagði:
„En hvað hefir svo upplýzt í
öllum þessum umræðum?
Það, að Ólafur Thors hefir
þann 17. jan. 1942 kl. 12,25 lof-
að Hermanni Jónassyni og Ey-
steini Jónssyni, og lagt við
drengskap sinn, að kjördæma-
málið, öðru nafni „réttlætismál-
ið svo notað sé orðalag Sjálf-
stæðisflokksins, skyldi ekki af-
greitt fyrir kosningar 1942. Þetta
drengskaparheit rauf Ólafur
Thors, ef til vill tilneyddur af
flokki sínum“. (Þjóðv, 30. okt.).
Þessi ummæli andstæðinga-
blaða beggja aðila eru raunar
ekki annað en dómur alls al-
mennings, sem fylgzt hefir með
málavöxtum og því dæmt Ólaf
og Jakob sekan. Þann rétt-
mæta sektardóm fá þeir ekki
þvegið af sér, þótt þeir fylli
Morgunblaðið og ísofold með
löngum blekkingavaðli um mál-
ið.
Þessi viðleitni Ólafs og Jak-
obs mun og ganga enn verr
vegna þess, að áreiðanlega eru
ekki til aðrir tveir menn í land-
inu, er fjöldi manna hef-
ir reynt að beinum vanefndum.
Þeir bifreiðastjórar skipta vafa-
laust hundruðum, sem Jakob
Möller gaf loforð um bíl fyrir
kosningarnar í fyrra og sveik
síðan. Þeir bændur skipta þús-
undum, sem tóku trúanlega þá
yfirlýsingu, er stjórn Ólafs
Thors lét birta i útvarpi rétt
fyrir haustkosningarnar í fyrra,
að nóg væri til af síldarmjöli,
en síðar fengu að reyna, að
þetta voru hrein ðsannindi.
Þessir menn og margir fleiri,
sem svipað er ástatt um, hafa
áreiðanlega ekki þurft að fá
fyrri skýrslu þeirra Hermanns
og Eysteins til þess að láta
sannfærast um sekt Ólafs og
Jakobs 1 málinu. Þeir hafa get-
að dæmt út frá eigin reynslu.
Þetta mál er raunverulega
búið mál, hvað það snertir að
fá fullar sannanir fyrir sekt
Ólafs og Jakobs. Þær eru þegar
fengnar. Hitt er eftir — og það
er nú aðalmálið, — hvernig unnt
verði að fyrirbyggja slíkt fram-
ferði í stjórnmálabaráttunni í
framtíðinni og afstýra þannig,
að aftur kunni að skapast svip-
að öngþveiti og upplausn og
hlotizt hefir af drengskapareið-
rofi Ólafs og Jakobs.
Vegna þessa háttalags þeirra
er nú svo komið, að íslenzk
stjórnmál vantar alla þá
gagnkvæmu tiltrú og traust á
drengskap andstæðinga, sem er
nauðsynleg undirstaða heil-
brigðrar stjórnmálasamvinnu.
Stærsti stjórnmálaflokkur
landsins hefir í formannssæti
mann, sem enginn þorir að
treysta, og hefir þannig raun-
verulega dæmt sig úr leik til að
geta haft forustu um nokkurt
heiðarlegt stjórnmálasamstarf.
Þetta er yfirlýst af blöðum
allra hinna flokkanna.
Alþýðublaðið segir um það,
þegar Ólafur var iátinn svíkja
heitið:
„Þar með var Sjálfstæðis-
Þeir Ólafur Thors og Jakob
Möller birta grein í Morgunblað-
inu 9. þ. m., þar sem þeir þræta
fyrir að hafa unnið drengskap-
arheit það, er þeir gáfu okkur
17. janúar 1942, um að kjör-
dæmamálið skyldi ekki verða
afgreitt á þinginu 1942.
Þetta verða vjíst að teljast
eðlileg vinnubrögð, því að það
er næsta náin skyldleiki milli
þess, að rjúfa gefið drengskap-
arheit og að þræta eftir á fyrir
að hafa unnið heitið.
Áður en þeir Ólafur Thors og
Jakob Möller rufu drengskapar-
heit sitt, áttum við tal við þá
um það, hvaða afleiðingar slík
brigðmælgi mundi hafa. Skýrð-
um við þeim greinilega frá því,
að við gætum eftir það ekki
treyst þeim til neins samstarfs.
í þessum samtölum kom það
fram hjá þeim Ólafi Thors og
Jakob Möller, að þeir töldu sig
ekki geta ráðið við flokk sinn í
kjördæmamálinu, yrðu því aö
rjúfa drengskaparheitið og
teldu sig neydda til að þræta
fyrir það eins og komið væri. —
„Svar“ 'þeirra Ólafs Thors og
Jakobs Möller er að þessu leyti
eigi frábrugðið því, sem vænta
mátti. Það er eðlilegt ‘einkenni
svars þessarar tegundar, að
gengið er á snið við margar þær
staðreyndir, sem greindar voru
í skýrslu okkar og taldar voru
í réttri tímaröð, og segjast þeir
gera þetta vegna þess, að þeir
„leggi meiri áherzlu á, að mynd-
in verði sem skýrust en hitt, að
hrekja hverja einustu missögn".
Hingað til hefir þessi aðferð
að ganga framhjá staðreyndum
(„missögn"), sem taldar eru í
réttri tímaröð, ekki verið talin
bezta leiðin til að „skýra“, held-
ur til að flækja og vefja mál og
gera það sem óskýrast. —
Annað einkenni svarsins eru
neitanir þær og hálfjátningar á
víxl, sem oft auðkenna ósatt
mál, auk mótsagnanna, sem
oftast eru eitt höfuðeinkenni á
röngum framburði.
Innan um allar neitanirnar
skjóta upp höfðinu óbeinar
játningar eins og þessi: „En af
því leiðir, að þegar af þeirri á-
stæðu er óhugsandi, að við höf-
um lofað þessu beinlínis“.
En mótsagnir svarsins og bein
ósannindi skulu nú rakin, varð-
andi þau atriði, er þeir Ólafur
Thors og Jakob Möller hafa
gert tilraunir til að>>mótmæla. —
1. í svarinu segja þeir Ólafur
Thors og Jakob Möller, að þegar
við höfum rætt um, að ekki
mætti afgreiða kjördæmamálið
á vetrarþinginu 1942, hafi þeir
svarað því, að þar sem kosning-
um til Alþingis hefði verið frest-
flokknum að vísu forðað frá því
ámæli, að hafa svikið kjör-
dæmamálið. En um leið tók
hann á sig annað ámæli, sem
mjög er vafasamt, hvort betra
var: að hafa þann mann fyrir
formann, sem ekki er hægt að
treysta að standa við gefin lof-
orð. Og við það ámæli losnar
hann ekki fyrr en Ólafur Thors
er horfinn úr forsæti flokksins.“
(Alþbl. 22. okt.).
Þjóðviljinn segir í grein um
málið:
„En bezt er honum (þ. e. Ól-
afur Thors) að gera sér ljóst, að
erfitt mun reynast fyrir hann að
fá andstæðing til samstarfs, á
sviði stjórnmálanna, upp á
drengskaparheit hans eins“.
(Þjóðv. 30. okt.).
Það öngþveiti, sem nú ríkir
í íslenzkum stjórnmálum, á
þannig verulegar rætur í því, að
Sjálfstæðisflokkurinn hefir
drengskapareiðrofa í formanns-
sæti. Sá þáttur öngþveitisins
mun ekki læknast fyrr en liðs-
menn Sjálfstæðisflokksins hafa
manndóm til að vísa Óla'fi
sama veg og Bandamenn vísa
nú eiðrofunum í alþjóðamálum.
Þ. Þ.
að, lægi í því „trygging fyrir
því, að flokkurinn tæki ekki
upp kjördæmabreytingu né
neina aðra stjórnarskrárbreyt-
ingu, þar eð stjórnarskrárbreyt-
ing og kosningafrestun gæti
eigi farið saman“ — og að það
hafi verið sú ástæða, sem við
höfðum til að treysta því, að
kjördæmamálið yrði ekki af-
greitt.
Hér er þetta að athuga:
a) Kosningafresturi til Al-
þingis var úr sögunni, vegna
þess að Sjálfstæðisflokkurinn
hafði þá rofið samningana um
kosningafrestun með því að
neita að láta fara fram friðar-
kosningar í Norður-ísafjarðar-
sýslu. —
b) Ríkisstjórnin, sem með
völd fór, var yfirlýst bráða-
birgðastjórn, þangað til kosn-
ingar færu fram um vorið. Þeg-
ar hún tók við völdum fyrir ára-
mótin, lýsti forsætisráðherra
(H. J.) yfir því í þingræðu (sem
að sjálfsögðu er prentuð í Al-
þingistíðindum), að stjórn þessi
tæki við völdum til þess að af-
stýra vetrarkosningum og þang-
að til kosningar gætu fram far-
ið um sumarið.
c) í samræmi við þetta höfðu
bæjarstjórnarkosningar um allt
land verið auglýstar. —
d) í útvarpsræðu, sem Ey-
steinn Jónsson flutti 8. janúar
1942 um gerðardómslögin, lýsti
hann yfir því, einnig í samræmi
við fyrri ákvarðanir, að úr-
skurður yrði látinn ganga um
málið með kosningum.
e) í útvarpsræðu, sem Her-
mann Jónasson flutti um kosn-
ingafrestun í Reykjavík, rétt
eftir samningana, er gerðir voru
17. janúar 1942, tók hann sér-
staklega fram, aö kosninga-
frestunin í Reykjavík væri að-
eins um tiltekinn tíma og al-
mennar kosningar til Alþingis
færu fram um vorið.
Eftir allt þetta gat ekki verið
um það að ræða, að samið yrði
um nýja kosningafrestun til
Alþingis milli Framsóknar- og
Sjálfstæðisflokksins, enda upp-
lýst að fyrir því var sáralítið
fylgi í flokkunum, eins og eðli-
legt var. —
Af þessu er augljóst, að hér er
í svarinu byggt á ósannindum,
sem eru sannanleg með opin-
berum sönnunargögnum. Ýmsir
munu telja það eigi mjög óvar-
lega ályktað, að þeir menn, sem
þannig hagræða sannleikanum,
þrátt fyrir opinber sönnunar-
gögn, kynnu að víkja frá hon-
um eigi lítið þar sem hvorki
vitnum né skriflegum gögnum
verður við komið. —
2. En mótsögnin í málfærsl-
unni er líka augljós. Það er öll-
um vitanlegt, að ekki var hægt
að afgreiða kjördæmamálið á
þinginu 1942, nema almennar
kosningar til Alþingis færu fram
um vorið. Getur þá ekki hver
maður séð, að það hefði verið
þarfleysa að hefja samninga
um afgreiðslu kjördæmamáls-
ins, ef fresta hefði átt kosning-
um. Það var einmitt vegna þess,
að kosningar áttu að fara fram
um vorið, að við kröfðumst þess
að Sjálfstæðisflokkurinn tryggði
það með skriflegum samning-
um, að kjördæmamálið yrði ekki
afgreitt.
Þeir Ólafur Thors og Jakob
Möller segja í svari sínu, að við
höfum mælst til þess við þá, að
Sjálfstæðisflokkurinn tæki ekki
upp kjördæmamálið á þinginu.
Þetta eru alveg ósannir vafn-
ingar, og það er auðsætt. Það
var okkur engin trygging, þó að
Sjálfstæðisflokkurinn lofaði
þessu og efndi það. Hættan var
að stjórnarandstaðan tæki mál-
ið upp og Sjálfstæðisflokkurinn
fylgdi því. Við vissum af reynslu
undanfarinna ára, að Alþýðu-
flokkurinn og Sjálfstæðikks-
flokkurinn höfðu þetta gamla
deilumál gagnkvæmlega á reið-
um höndum til þess að reyna að
rjúfa samstarf Framsóknar-
flokksins við ' þann flokk, sem
Framsóknarflokkurinn hafði
stjórnarsamvinnu við. — Vegna
þess hugar, sem Stefán Jóh.
Stefánsson bar til stjórnarinn-
ar, sökum gerðardómslaganna,
og hann fór ekki dult með, staf-
aði hættan í kjördæmamálinu
frá Álþýðuflokknum. Við urð-
um því að fá tryggingu. fyrir
því, að Sjálfstæðisflokkurinn
sæi um, að málið yrði ekki af-
greitt á þinginu. Án þess var
samningur um skattamálin og
tímabundna kosningafrestun til
bæjarstjórnar í Reykjavík, til
að fyrirbyggja rof á stjórnar-
samstarfi, fyrirsjáanlega alveg
þýðingarlaust kák, frestun að-
eins um skamman tíma á slit-
um, sem hlutu að koma.
Þrátt fyrir það, hve augljóst
þetta er, . færast þeir Ólafur
Thors og Jakob Möller það í
fang, að staðhæfa eftirfarandi:
„Af eðlilegum ástæðum var
ekki minnzt á, að við undirrit-
aðir (þ. e. Ó. Th. og J. M.) ætt-
um að lofa að koma í veg fyrir
að kjördæmamálið næði fram
að ganga á næsta þingi, því að
þá kröfu hafði enginn við okk-
ur orðað“!
Þessi staðhæfing lítur ekki
sennilega út í ljósi þeirra raka,
sem að framap eru talin eða í
ljósi þeirrar knýjandi nauð-
synjar, sem okkur var að gera
einmitt þessa kröfu.
En það kemur fleira til, sem
þeir Ól. Th. og Jakob Möller
virðast ekki hafa athugað nægi-
lega.
a) Það er játað í svari Ólafs
Thors og Jakobs Möllers, að allt
hafi verið klappað og klárt í
samningum milli flokkanna
kvöldið 16. janúar 1942 — nema
kjördæmamálið. Fundi hafi
vegna þess verið slitið án sam-
komulags þegar komið var
fram á nótt.
b) Er líklegt, að samningar
hefði slitnað aðfaranótt 17.
janúar, ef krafa okkar hefði
verið um það eitt, að Sjálfstæð-
isflokkurinn tæki ekki upp kjör-
dæmamálið á þinginu, þar sem
það kemur fram í svörum þeirra
Ó. Th. og J. M„ að þetta hafi
ekki verið ætlun þeirra, og það
kemur alveg skýlaust fram í
áður tilvitnaðri ræðu Jakobs
Möllers við 1. umræðu um kjör-
dæmamálið, að hann telur á
því öll tormerki að afgreiða
það?
Það hefðu líka mátt undur
heita, ef ráðherrarnir hefðu
hikað við að gefa þegar loforð
um það, að þeir hefðu ekki
þánn „rýting í erminni“, þegar
verið var að semja um fram-
haldandi samstarf um erfið mál,
að flokkur þeirra ætlaði ef.tir 4
vikur að taka upp kjördæma-
málið til að kljúfa stjórnar-
samvinnuna.
c) Er það sennilegt, að Sjálf-
stæðisflokkurinn hefði kallað
saman fund um hánótt til að
ræða ekki stærra atriöi en
þetta?
d) Auk alls þessa liggur fyrir
skýr vitnisburður um atriðið.
í greininni „Saga um svik“,
segir Árni Jónsson þannig frá
næturfundinum:
„Þegar við komum heim til
Ólafs um nóttina lá Jakob
endilangur á legubekk og virt-
ist vera lasinn. Ólafur sat í
hægindastól, þreytulegur. Áður
en hann skýrði frá tilefni þess,
að menn væru kallaðir saman
um 1 hánótt, strauk hann sér
hvað eftir annað um höfuðið og
hafði einhver orð um það, hvað
hann væri orðinn steinuppgef-
inn á þessu bölvuðu stappi. Það
var auðfundið á öllu, að eitt-
hvað leiðinlegt var á seið.i
Og svo sprakk bomban. Ólaf-
ur skýrði frá því, að tilefni þessa
næturfundar væri það, að
Framsóknarflokkurinn krefðist
þess, að Sjálfstæðismenn féllu
frá afgreiðslu*) kjördæmamáls-
ins á þinginu og vildi nú heyra
undirtektir manna“.
e) Enn má minna á þessar
staðreyndir:
Hvers vegna neitaði Sjálf-
stæðisflokkurinn að mótmæla
þeirri frétt Alþýðublaðsins, 25.
janúar 1943, að Sjálfstæðis-
flokkurinn hefði samið við
Framsóknarflokkinn um að
stöðva kjördæmamálið? Hvers
vegna neituðu ræðumenn og
blöð Sjálfstæðisflokksins að
svara, þegar þetta sama atriði
var staðhæft (og um það spurt)
í útvarpsumræðum 29. janúar
1942, sbr. Alþýðublaðið 30. s. m.?
Framhjá þessum o. fl. stað-
reyndum ganga þeir Ólafur
Thors og Jakob Möller í svari
sínu.
3. Af því, sem að framan seg-
ir, liggur sú staðreynd ljóst fyr-
ir, að við bárum fram sem ó-
frá.víkjanlega kröfu og skilyrði
fyrir samningum um önnur at-
riði, að Sjálfstæðisflokkurinn
sæi um að kjördæmamálið yrði
ekki afgreitt á þinginu, — en
staðhæfingar Ól. Th. og Jakobs
Möllers eru ósannar.
Það getur svo hver maður sagt
sér sjálfur, að þegar við á kvöld-
fundinum 16. janúar (sem stóð
fram á nótt) fundum tregðu á
því, að þetta yrði tryggt með
skriflegum samningum, jók það
enn á tortryggni okkar um það
að samstarfið mundi rofna á
þessu máli innan skamms. Það
kom því ekki til mála og sízt
eftir þennan fund, að falla frá
þessari kröfu og gera nokkra
samninga um önriur mál, án
þessarar tryggingar.
Þess vegna slitnaði upp úr
samningunum um nóttina, eins
og getið er. Þess vegpa var næt-
urfundurinn haldinn í Sjálf-
stæöisflokknum — krafa okkar
var ófrávíkjanleg.
Þessi krafa okkar var eðlilega
jafn ófrávíkjanleg um morgun-
inn 17. janúar. Þeir Ólafur
Thors og Jakob Möller völdu þá
þann kost, frekar en að slíta
samstarfi, að lofa því og vinna
að því drengskaparheit, sam-
kvæmt „miðlunarboði“ Ólafs
Thors, að sjá um, að kjördæma-
málið gengi ekki fram á þing-
inu.
4. Ein líkindarök Ólafs Thors
og Jakobs Möllers fyrir því, að
þeir segi það satt, er þeir segj-
ast ekki hafa unnið drengskap-
arheit að loforði sínu, eru þau,
að það sé ósennilegt, að við höf-
um, er við vorum að semja um
framhaldandi samstarf, „ekki
treyst loforðum hver annars
eða vorum að vega gildi þeirra
loforða eftir því, hvort þau væru
munnleg eða skrifleg, eða að
viðlögðum drengskap“.
Það verður fremur lítið úr
svona röksemdum, þegar for-
saga þessara mála er athuguð.
Við höfðum gert munnlega
samninga um kosningafrestun.
Sá samningur var rofinn og
hörmuðu það. þá margir, að
hann hafði ekki verið skrifleg-
ur. Samkomulag hafði náðst
um verðfestingarfrumvarpið
haustið 1941. Morgunblaðið
sagði meira að segja, að í því
máli ættu sjálfstæðismenn ekki
síður efnið en Eysteinn Jónsson,
þótt hann hefði „stílsett" það.
Þing var kallað saman. Sjálf-
stæöismenn gengu þá sem einn
maður á móti frumvarpinu.
Þessi vinnuaðferð varð til þess,
að ríkisstjórnin sagði af sér.
Þarf að telja fleira? Svona
vinnubrögð er hægt að endur-
taka, en ekki alveg endalaust —
án þess að það veki tortryggni.
Þegar þess er gætt, að þetta
var nýafstaðið, munu víst flest-
ir telja það næsta undarlegt og
ósennilegt, ef við hefðum ekki
sett fram þá kröfu, að í þetta
*) Auðkennt af okkur.
E. J. og H. .J
sinn yrðu samningar allir milli
flokkanna skriflegir. Þetta eru
ástæðurnar fyrir því, það vita
þeir vel Ól. Thors og Jakob
Möller, að samningar voru
skriflegir, meira að segja- um
frestun kosninga í Reykjavík,
um lög, sem gefin voru út þá
þegar. Ætti þá hver maður að
geta séð, að því síður var ástæða
til að víkja frá þeirri kröfu, að
samningur um kjördæmamálið
væri einnig skriflegur. Við
stungum aldrei upp á staðfest-
ingu með drengskaparheiti. Þeir
Ólafur Thors og Jakob Möller
muna það áreiðanlega mæta vel,
að, á ráðherrafundinum 17.
janúar, báðu þeir uin stutt
fundarhlé meðan þeir færu í
næsta herbergi til að tala sam-
an. —
Það var eftir það samtal, sem
Ólafur Thors gerði það „miðl-
unartilboð“, að hann og Jakob
Möller ynnu drengskaparheit að
því að tryggja það, að kjör-
dæmamálið gengi ekki fram á
þinginu, enda yrði þetta trún-
aðarmál, sem ekki yrði skýrt-frá
opinberlega. Rökin, sem þeir
færðu fyrir því, höfum við rak-
ið í fyrri skýrslu.
Þessu tilboði frá samstarfs-
mönnum töldum við ekki hægt
að neita. Við tókum því, og
drengskaparheitið var síðan
unnið.
5. Þá eru enn ein af líkinda-
rökum þeirra Ólafs Thors og
Jakobs Möllers fyrir því, að þeir
segi ekki ósatt, sem nú skal
greina:
a) að þeir hefðu með því að
koma í veg fyrir framgang kjör-
dæmamálsins beinlínis tekið að
sér „það hlutverk að leiða Sjálf-
stæðisflokkinn út í opinn dauð-
ann“ og '— að við hljótum að
hafa séð, að okkur væri ekki
fært „að setja Sjálfstæðis-
flokknum nokkra afarkosti fyr-
ir samningum um áframhald-
andi samstarf“.
b) að óhugsandi sé, að Fram-
sóknarflokkurinn hefði látið
bresta þó að hann fengi ekki
tryggingu fyrir því að kjör-
dæmamálið yrði ekki afgreitt.
— „Þetta stafar beinlínis af því
að ef og meðan samstarfið
helzt, voru fyrir hendi þær
sterkustu og jafnvel einustu
líkur, sem um gat verið að ræða
því til tryggingar, að breyting
yrði ekki gerð á kjördæmaskip-
uninni", segja þeir.
Ef við slitum samningum við
Sjálfstæðisflokkinn, hefðum við
hins vegar mátt telja víst, að
flokkarnir tækju höndum sam-
an um að afgreiða kjördæma-
málið.
Þessar staðhæfingar skulu
nú athugaðar.
Eins og við höfum sýnt í
fyrri skýrslu okkar, var það lítil
eða engin fórn ‘fyrir Sjálfstæð-
isflokkinn að koma í veg fyrir
afgreiðslu kjördæmamálsins á
hættulegum ófriðartímum. —
Flestir kjósendur Sjálfstæðis-
flokksins hefðu áreiðanlega ekki
óskað eftir friðslitum vegna
þessa máls, ef blöð flokksins
hefðu skýrt málið rólega. Frest-
un á afgreiðslu kjördæmamáls-
ins var því hvorki fórn né
dauði fyrir Sjálfstæðisflokk-
inn. Staðhæfingin um að svo
hafi verið er fyrsta blekkingin.
Við höfum í fyrri skýrslu okk-
ar með orðréttum tilvitnunum
í fundargerðir miðstjórnar
Framsóknarflokksins, skýrt frá
því, hvernig þessi mál öll lágu
fyrir og hvernig Sjálfstæðis-
mennirnir rökstuddu sitt mál á
ráðherrafundum.
Þeir höfðu fyrir fáum dögum,
ásamt okkur, gefið út bráða-
birgðalög um gerðardóminn.
Þeir töldu lögin óvinsæl hjá
ýmsum flokksmanna sinna. Al-
þýðublaðið kom út daglega með
svæsnum áróðursgreinum á
Sjálfstæðisflokkinn. Sjálfstæð-
isflokkurinn taldi sig ekki geta
gefið út blað sér til varnar.