Lesbók Morgunblaðsins - 15.05.1976, Blaðsíða 15

' AHA! EK/O ALVE6 Jk
£//V5 BORUBRA TT/R NU?
B!LA R NU ÞOR OG ÞREKÍ
. BRESTUR NÚ GAL l V£RSTl
S&COPS/nW, SKYNS/CóÞ^-.
r,ALLTOF
MIKIÐ
. 'ALACr!
VI0 HOLDUM ,
ÞBTTA EKKI UT
ÖLLU LBNOUR!
ÞE5SUM
IÚSARIE6U
HEYPOKUHl
V/NUR
A HVERN ER HANN
AD KALLA ?
BURDARMANN
HÖTELS/NS/
HjXlp/ OSS BÆDI BEUAKOS,
'óÐ/NN'APPOLLÖ 00ra, en
ALLIR ÞESSIR O/J&JR VERVA
HJALPARLAUS/R / SÓLARH/TA!
NÚERNW
kom/bíekk-
ERTHAN6S!

H£! ÞIQÞARNA!
SKELLÍÐ íOKKUR .
00 6RE/KKADU V EG HÉLT V/DÆTTUM '
‘SPOR/D GAPUS, J AVFARA TIL AFRÍKUEN
51/0 l/IV KOMUMST \ EKK! EYVA T/MA IAÓ
Launa-
umslagið
Framhald af bls. 12
fram i huga hans glætt lifi, seitt upp ú
djúpunum af finleik birtunnar og rök-
leysunni, sem — hver vissi hve lengi?
hafði umlukið hann og síðan gegnsýrt.
Hann leit af skimunni og á sjálfan sig en
þar, sem hann stóð, var myrkur, svart,
þykkt. Hið eina, sem hann skynjaði við
sjálfan sig voru hugsanir og hann
kannaðist ekki við afstöðuna milli þeirra
og skilningarvita hans. Maðurinn hörf-
aði upp að þeim veggnum, sem næstur
honum var, og fann kaldan múrinn við
lófa sína og bak, heyrði skrjáf, marr.
Raddirnar bárust honum nú sem niður
úr óvissri fjarlægð.
Hann sá verksmiðjuna, vinnustað
sinn: brúnan, stóran sal með háum,
margbrotnum vélasamstæóum við veggi,
breiðum rörum, sem lágu þvers og langs,
svo að varla var manngengt undir og
hann sá menn með hlaupstuttar, svartar
vélbyssur, ryðjast inn í salinn og um
hann með ýktum hreyfingum, eins og
galdnir folar, sem brjótast út úr rétt; sá
þá umlykja verkstjórana og þar á meðal
mann, sem líktist honum, og raða þeim
upp við vegg — Og hann sá veggi rifna
og múrbrot gliðna hvert frá öðru og
rauðar eldrákir í glufunum, sem lýstust
uns honum fannst að höfuð sitt myndi
rifna af að horfa í þá birtu og vissi að
þetta var sprenging. Hann sá sjálfan sig
fyrir sér sitja frammi fyrir manni, sem
heimtaði og heimtaði aftur að hann segði
meiningu sina en hann gat enga mein-
ingu tjáð, hvernig sem hann reyndi
heldur seig saman í huga hans hyggja
hans og mannsins, sem hann ætlaði, og
úr varð þvogl, sem hann hjalaði fremur
en ekkert, viti firrtur — hann sá birtu
falla milli rimla upp undir lofti i stein-
hvelfingu, grárri, mann liggjandi á
hnjánum á gólfinu og annan yfir honum
með smágert skotvopn — marga uppi við
múrinn, sem umlukti vinnustað hans,
falla óreglulega eins og strá í ljáfari. En
sá þá engjast. Og framan við svartir,
persónulausir skuggar með skotvopn
fram úr höfðum sér, eins og ránfugls-
trjónur.
Þá voru dyr opnaðar á viðarveggnum,
maður birtist í gættinni, svartur allur
þarna á mörkum ljóss og myrkurs.
„Enok?“ sagði hann.
Sá sem frammi var, var áður en bráði
af honum, kominn fram á gólf, líkt og
veggurinn hefði hrist hann af sér. Og
hann hijóp, eins og fætur toguðu, fram á
ganginn.
Aftur var kallað. Hann stefndi á kjall-
aratröppurnar og þó orðin næðu til hans,
braust hann áfram af meiri ákefð en svo,
að meining þeirra næði að tengjast
þeim; því var líkast, þótti honum, sem
hann hnoðaði myrkriö undir fótum sér
og spyrnti því aftur fyrir sig i hnyklum:
það gliðnaði undir honum, það hlykkj-
aðist um fætur hans. Drjúg leið var enn
að tröppunum, seinfarin, likt og húsið
kyngdi honum hvað ofan í annað, eins
og eðla sem gleypt hefur frosk. Og trekk-
urinn ofan stigann var orðinn að súgi,
sem lagðist á hann og þrýsti honum
aftur, magnaðist, skaut honum i gegnum
byssuhlaup í átt til þessarar raddar.
Sér til furðu uppgötvaði hann, að hann
stóð neðst í kjallaratröppunum. En
honum þótti eðlilegt, að sjá mannin.n i
gráu peysunni vera að haltra upp þær,
ekkert eðlilegra en hann næmi staðar
með báða fætur í sömu tröppu og lengd-
ist, uns hann hafði tvöfaldað lengd sína.
„Hver var?“ Hann heyrði steingerða
raust óma gegnum hvelfingarnar að baki
sér.
Hnífurinn lá enn í hendi hans, hann
stökk upp stigann og hnífurinn sökk
viðnámslitið í likama þess, sem framan
við hann stóð, og maðurinn valt aftur
yfir sig í tröppurnar, hóstaði, gaf frá sér
hryglu og i framhjáferðinni sá hann
augu hans tæmast af lífi.
„Krakkar,“ sagði önnur steinrunnin
rödd, sprakari en sú fyrri.
Hann stóð um stund og horfði á mann-
inn liggja fyrir framan sig samanskropp-
inn og óraunverulegan og þótt hann
hefði aldrei séð dauðan mann vissi hann
að hann var dáinn.
Innan úr kjallaranum heyrði hann
þann með spröku röddina kalla: „Fyrst
þú ert að þvælast þetta, þá náðu í
bland.“
Krakkar, hugsaði hann. Ætti ég að
taka af honum höfuðleðrið? Svo beygði
hann sig og fór í vasa mannsins og dró
fram launaumslagió og stakk þvi á sig.
Sá í gráu peysunni lá eins og hrúgald í
tröppunum.
Svo var maðurinn kominn upp í and-
dyrið.
Honum fannst sem gagnger breyting
yrði á sér. Hér verða skil, hugsaði hann.
I lófa hans lá hnifurinn og honum fannst
sem hægan rafstraum legði frá honum
upp handlegginn, með undarlegum
hætti var handleggurinn ekki lengur
hluti af honum heldur sérstakur tengi-
liður milli tveggja veruleika, raun- og
óraunveruleika og var með hraða sjón-
varpsmyndar af skermi að hverfa inn i
óraunveruleikann, hann varö aó hafa
handaskipti á hnífnum og hrista hand-
legginn til að fá úr honum dofa. Líkt og
maður, sem farið hefur inn á verksvið
annars, fann hann til blygðunarkenndar
yfir því, sem hafði gerst, og jafnframt
vottar af stærilæti, hnífurinn féll úr
hendi hans á gólfið og hann gekk út úr
húsinu.
Hann gekk inn á slóð sína i portinu og
út á götuna.
Allt er eins og áður, hugsaði hann en
fann, að það var ekki rétt. Drunginn var
horfinn.
ÞBSSIR OR/ENU BAUNÁ\
BEL6IR ÞYKJASTVEZA
í BARATTUHU6!HAHA!J l
þeirskulufáao ag* /
BERJAST VJ& 1 •;
llgf—
ÞETTA CrENGUR ,
BKK! LBNOUR.ÞU
n/erv EKKIHEIM
/
Imair
GALLVASKI!
í útlendingahersveitinni