Lesbók Morgunblaðsins - 19.10.1969, Blaðsíða 13

•KlKN: HAit <ue>B<e<sííon
^DTxjmur V\efur 'pin'Q. Vicxmcxr, hcoau eac^ raoður
þurua drottmn; a^tur oj ho.vmtir,
r\o.r\\cx honu.m $cs.t\,
Freu,\u. a<5 hooa.11
MiLLI EYJAR
OG LANDS
Fnatm,h. aif bls. 9.
„Nei,“ svaraði ég, „en ég hef
etkki fatrið með trilíiu á'ðuir.“
„Ef þér fer að líða eitthvað
illa,“ sagði hann, „þá geturðu
la.gt þig í þessa koju.“ Hann
benti á þá kojuna, sem lá þvers
á stefnu skipsins og milli kinn-
uiniganna. „Maður finnur ekk-
ert fyrir veltingnum í þessari
koju,“ sagði hann. „Hún er.. ,“
hann rétti handlegginn fram í
vinkil, svo að framlhandleiggur-
inn var samfallandi miðlíniu
bátsins.
„Já, ég skil,“ sagði ég.
Hann braut sér enm af
kringlu upp úi plastpoka i
opnum m.atarskápnum. Loldð af
honum var matai'borðið og list-
ar í kring, sem drykkjarílát
slógust innan með harki. Síð-
an snaraðist hann án freikari
umsvifa út um káetuopið og
var horfinn.
Ég var einn eftir í káetuinni.
Þegar báturinn reisti burst
við ölduhrygg, lyftist ég upp
af setinu og sveimaði nolckur
augnabllk svo sem spönn fyrir
ofan það gegnnýstur af hroll-
fcemnidium dafa. Þeasii aiugmiaibMik
þyngdarleysis notaði ég til þess
að skyggnast upp fyrir þrösk-
uldinn á káetuopiniu. Þegar
slag stóð af bátnum, sá í land
í Flatey þaðan sem við komum,
húsin, og efst bar kirkjuna.
Mér var hressing í að hafa fyr-
ir augun.um fastan punkt og
mændi á eyjuna. En öldurnar
bar í milli, grænar, hvítfextar
og æ lengur í einu, unz ég
miissti nennu til að góna leng-
ur. Og ég færði mig innar á
setinu að kojunni, sem um var
talað og horfði á, hvernig hún
tók veltingnum. Höfuðlag og
fótagafl voru ýmist fjörutíu og
fimim gráðu-r ofar hinu. Undir
stigamum var kolkrímótt fata
til að taka á móti hafin.u, ef
það kynni að leita inn um op-
ið. Ég veilti fyriir mér, hvort
sjólag hefði nokkurn tíma orð-
ið svo slaamt aið iinmyfUiim heifðu
þrengt sér upp í brjóstholið á
mönnuim. Ég var farinn að
mæna á fötuna af hundslegri
undirgefni, þegai ég sá, að við
svo búið mátti ekki standa og
sn.araðist upp í káetuopið á eft
ir hirnum.
Ég beið færis og hljóp svo í
hressandi úðanuim aftur á. Á
stýrishúsinu aftanverðu var
rennihiurð sem þeir áttu í ein-
hverju stímabraki með að opna.
Ég spurði, hvort væri pláss.
„Það verður minnsta kosti að
vera það,“ sagði einhver. Svo
var ég kominn inr. og sió klimku
fyrir dyrnar og skorðaði mig
upp að þekn.
í stýriahúsinu var hávaðinn
frá vélinni svo mikill, að ég
heyrði ekki, hvað sagt var
nema beint væri til mín, þótt
æpt væri.
Við stóðurn þrömgt, sá yngri
af þeim, sem fram í höfðu ver-
ið, stóð við hlið þess, sem
stýrði, en aftan við hann sá
eldri og við hliðina á mér, en
ég aftan við stýrimanninn.
Það var mikil ólíubrækja í
stýrishúsimu. Vélin var framan
við og neðan við og opið var
i mitt laeri án hindrunar. Ljós
niðri, vélin blá á blokkima.
„Þú lítuT etftir trililunimi,"
sagði sá yngri við mig og
meinti skektuna, seim skoppaði
á öldunum aftur undan skutn-
um, fest með kaðli Ég leit út
um kringlóttan gluggann á
hurðinni og sá hana hlaupa út
undan sér á þennan veg eða
hinn og kaðalinn stríðan út af
ábjúgum rimlunum glansandi af
vætu.
Öldurnar bar aftur með bátn
um, sundraðar, með mikluim
brotalínum, ekki eins og eigin-
legir sjóir, sem eru ávalir í
hrikaleik sínum. Hafið var
grátt og samrunnið regmskýj-
um. Báturinn stakk mjög stefni í
öldurmar, svo að ágjöfin var
eins og hvítur veggur yfir
hvalbaknum og skóf boga-
dregna aftur eftir, buldi stór-
perluð á gluggum stýrishúss-
ins.
Sá ungi var að klæmast við
þann, sem stóð við hliðina á
mér og stýrimaðu: leit til þeirra
og glotti.
Sá ungi sneri sér að mér og
sipurði:
„Varstu bara þarna í fríi?“
spurði hann.
„Ég hef verið að slcrifa,"
hrópaði ég á móti.
„Ah,“ sagði hann og brosti
breitt, „rithöfundur."
„Já,“ hrópaði ég á móti.
Nennti ekki að vera hæversk-
ari en svo.
Ég sá, að þeir voru allir sam-
huga í forvitni sinni.
Hann þagði og virti fyrir sér
hreyfinigar hatfsinis út um opkun
hliðarglugga. Úti allfjarri
sveimaði lundi lágt yfir öldu-
faldi, baTði vængjumu'm ótt og
títt, kyrrstæður í afstöðum sín
uim, kubbslegur og litill.
Iiann sneri sér aftur að mér
og hrópaði: „Hefurðu gefið eitt
hvað út?“
„Já, e.ina bók,“ svaraði ég.
„Hvað heitir hún?“ spurði
hann.
Ég sagði honum það.
„Ah, jólabók,“ sagði hann og
hnippti í stýrim.un.ninn, sagði:
„Þetta er eitthvað fyrir þig.“
Hann leit á mig uftur og sagði:
„Hann yrkir ljóð í frístund
um símum.“
Ég leit á stýrimanninn og sá,
að hann varð sem snöggvast
hokn'ari á baksvipimn.
MyTkrið og stybban og há-
vaðimn.
Sá ungi fór aftur að tala við
þann við hliðina á mér án þess
að ég heyrði, hvað þeim fór á
milli. Síðan sneri hann sér fraim
og horfði þegjandi út yfir úlf-
gráan 'Sjóinn.
„Hann er kominn með heim-
þrá,“ hiugsaði ég Ég sleppti
loftbitamum og studdi mig í
staðinm við gluggakanm.
Sá un,gi skáskaut sér niður
til vélarinnar, gerði nokkur
'hröð handtök þar í gulu ljós-
inu og kom upp aftur, sagði
stýriimianni, að allt væri í lagi.
Síðan sneri hann sér að mér og
spurði:
„Ertu kominn langt með
þessa sem þú ert með núna?“
„Nei, ég er rétt að byrja,“
svaraði ég.
„Nú skrifarðu um þetta,
þessa sjóferð meina ég,“ sagði
hann kampaikátur. „Þú skrifar
um trilluna.“ Hann gerði hnikk
með höfðinu aftiu fyrir sig.
„Um trilluna alveg sérstak-
lega,“ sagði ég bæði í spurn.
og sem undirtektir.
Maðurinn við hliðina á mér
sneri sér við og skáskaut sér
fram hjá mér að rennihurðinni.
Hann átti í nokkrum erfiðleik-
um með að opna hana, þvala af
vætunni og hvarf út í veðrið.
Stýrimaðurinn sneri sér að hin
um og sagði eitthvað um hress-
ingu og þeir skiptu á stöðu
og hann fór einnig út. Ég
renndi hurðinni fyrir á eftir
þeim.
Við vorum tveir í stýrishús-
inu og eftir nokkra þögn
spurði ég:
„Er þetta síldarbátur?"
Hann leit kankvíslega á mig
og svaraði: „Þetta! O nei, við
höfum nú notað hann á skak
þennan. Síldarbátar eru allt
upp í þrjú hundruð tonn.“
„Já, núorðið," svaraði ég.
„En þetta er gamall bátur “
„Já, þeir voru svona um
flmmtíu tonn,“ sagði hann
lægra. „Þessi er tíu “
Ég spurði, hvernig farið væri
að á skaki, hvort þeir dorguðu
bara með færið í höndunum út
fyrir borðstokkinn og hvað
væru margir önglar á færinu,
hvort þeir beittu á þá alla áð-
ur en þeir færu út. Og hann
sagði að þeir beittu alls ekki,
lð. ototóber 19189_____________________________________ LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13