Lesbók Morgunblaðsins - 10.09.1967, Blaðsíða 5
Er hann kannski ekki smartur?
Og hún verður dálítið ógn-
vekjandi á svipinn.
— Og hvað er að sjá á þér
augun?
— Nú þau eru bara eins og
augun í þér, nema bara miklu
fallegri, svarar stelpan.
Henni verður orðfall. Hún
vísar barninu inn í stofuna og
segir henni, að hún megi setj-
ast í stólinn við gluggann.
— Heyrðu frænka, segir
stelpan eftir þögn, — ég held
bara þér lítist ekki á mig.
— Mikil ósköp, segir hún og
getur ekki annað en brosað. —
Ég átti bara von á þér öðru-
vísi — líkari því sem þú varst.
— Maðux þroskast náttúru-
lega á þessum aldri.
— Já mikil ósköp, segir hún.
Þögn.
— Þetta er tízkan í dag, seg-
ij stelpan.
— Já, en þú ert nú svo ung —
— Það er nú emmitt stæll-
inn.
— Ég er líklega orðin. gömul,
segir hún þá.
Og það verður aftur þögn.
— Gettu hvað ég er gömul.
— Þú ert nú ekki nema
þrettán ára, segir hún hógvær.
— Ég verð fjórtán í næsta
mánuði.
— Það er nú enginn aldur,
dirfist hún að segja.
— Enginn aldur? Það er sko
aldurinn!
— Jahérna, segir hún öld-
ungis hlessa. — Ertu ekki
sv'öng, lambið mitt?
— Alveg glor, segir stelpan
og faer sér sígarettu úr ráp-
tuðrunni.
Hún kemur ekki upp nokkru
orði, hún starir bara á barnið
svolgra í sig reykinn.
Líklega er það satt sem þessi
útlendi prédikari segir, að
heimsendir sé í nánd.
Og stelpan brosir blíðlega
framan í hana og kveðst alltaf
vera reyna að hætta.
— Guð hjá'lpi þér barn, er
það eina sem hún getur sagt,
og hún flýtir sér fram í eld-
hús til þess að þurfa ekki
horfa á þessi ósköp.
Stelpan gengur um stofuna
með fagmannssvip og skoðar
dótið, sem frænka hennar á.
Endrum og eins fær hún sér
10. september 1967 --------------
smók, handfjallar ýmsa hluti,
setur stút á munninn og yppt-
ir öxlum. Hún skoðar mynd-
irnar á veggjunum, rammarn-
ir hljóta að vera ógurlega dýr-
ir, hugsar hún. Og þarna er lít-
ill spegill í ferlega skraut/legri
umgerð, og hún horfir í hann:
hún lítur bara út einsog dauð
prinsessa frá Egyptalandi. Hún
fær sér smók og einblínir á
sjálfa sig. Svo byrja augun allt
í einu að hlæja, og síðan munn-
urinn.
— Hvað er svona hlægilegt,
lambið mitt, heyrir hún sagt
fyrir aftan sig.
— Ég sjálf, segir stelpan og
drepur í sígarettunni og rekur
sig um leið í skál, sem dettur
á gólfið og brotnar.
— Mikið þó djöfull, verður
henni að orði og bætir svo við,
blíð á svipinn: — Fyrirgefðu,
frækna mín.
Hún horfir á brotin á gólf-
inu, síðan á stelpuna, sem
stendur þarna innskeif og næst-
um því munnlaus og með stór
sakleysisleg augu, sem bíða
þess að öðlast fyrirgefningu.
— Hann Phi'lip sendi mér
þessa skál — hún er úr postu-
líni, segir hún loks og fer
fram.
— Láttu mig gera þetta, seg-
ir stelpan og þrífur af henni
fægiskúffuna og sópinn.
— Hver er hann, þessi Phii-
ip?
— Enskur vinur minn.
Stelpan blimskakkar augun-
um snöggt a .rænku sina og
er undirfurð aieg á sv.pinn
— Ef þetts befði ekki verið
gjöf frá honum — sjáðu, þarna
er mynd af honum.
Þetta er lítil Ijósmynd í silf-
urlituðum ramma af löngum
manni með langt andlit og
þunnt hár. Hann hefur aðra
höndina í jakkavasanum og
brosir.
—Ég tók þessa mynd sjálf
í garðinum mínum.
Og nú finnst stelpunni hún
allt í einu skilja frænku sína
svo óskaplega vel.
— Mér þykir þetta alveg
hræðilega leiðinlegt.
— Við tölum ekki meira um
þetta, segir hún, ekki óvin-
gjarnlega.
Þær borða súpuna þegjandi.
Loks segir stelpan: — Hvað
hefurðu sofið hjá mörgum
karlmönnum um ævina,
frænka?
Þögn.
Hún grúfir sig yfir diskinn,
og enn einusinni þýtur blóð-
ið fram í and'lit hennar. Hún
verður að gæta sín á því a’ð
henni svelgist ekki á súpunni.
Stelpan gýtur til hennar aug-
unum og á bágt með að hemja
sig.
— Hvað segirðu barn, segir
hún loks.
— Hjá hvað mörgum karl-
mönnum?
Aftur þögn. Bara hún vissi
hvernig hún ætti að svara
þessu.
— Ég hef nú ekki sofið nema
hjá einum, segir stelpan til
þess að leiða frænku sína úr
klípunni, og það var ekki laust
við að hún væri skömmustu-
leg. — En ég er nú ekki gömul,
einsog þú sagðir sjálf. Kannski
einum og hálfum, ef það fyrsta
er talið með. Þú hefur nú áreið-
anlega ekki staðið þig betur á
mínum aldri.
Hún kemur ekki upp nokkru
orði, enda veit hún ekki hvað
hún á að segja.
— Þetta geta nú varla tal-
izt alvörukarlmenn, segir
stelpan og reynir að draga í
land, því að hún er farin að
kenna í brjóst um frænku
sína. — Ég sagði nú bara svona
til að segja eitthvað.
Hún lítur upp og horfir biðj-
andi á systurdóttur sína.
— Þetta er fín súpa, segir
stelpan, og það var engu lík-
ara en hún meinti það. Svo
skoðar hún diskinn sinn og
segir:
— Óskaplega eru þetta fall-
egir diskar.
— Þeir voru keyptir í tilefni
af konungskomunni — þeir eru
úr postulíni, svarar hún lágt og
úti á þekju.
— Kum kóngurinn hingað,
spyr stelpar, hissa.
— Það var fyrir þitt minni,
svarar hún.
— Hvaða kóngur var það?
— Kóngurinn af Damnörk.
— Hann Friðrik?
— Kriistján X.
Stelpan er hreykin af frænku
Hún starir á
barnið svolgra
í sig reykinn
Líklega er það
satt sem þessi
útlendi prédikari
segir, að
heimsendir sé
í nánd
sinni, og hún er handviss um
að hún hafi sofið hjá mörgum,
þótt hún vilji ekki mikið um
það tala. Bezt gæti hún trúa'ð
því, að hún hafi sofið hjá sjálf-
um kónginum. Hún lítur rann-
sakandi á frænku sína, en þor-
ir ekki að hafa orð á þessu
— ekki strax.
— Var hann sætur?
— Hver?
— Kóngurinn.
— Þetta var myndanmaður.
Og þaö voiru ým'sir menn með
hofnum, sem gáfu honum ekki
eft'ir í útiiti.
Stelpan horfir spennit á
frænku sína. Hún bíður.
— Ég fór til Rteykj avíkur' tdl
þess að sjá hann.
Það verður stutt þögn.
— Þeiir litu alliir við, þegar
ég gekk framhjá þeim- Hún
mdssti þetta út úr sér. Þá var
ég nú líikia með ljó'aguit hár
niður á bak og efctai tennur.
Stelpunmi stekkur e'kki bros
á vör. Hún bíðuT aðeims í of-
væná.
— Það var sagt að ég befði
mjósta mittið í bænum, en
þetta var nú bara það seim
fólk talaði um. Auðvitað hefur
einhver haft mjórira mitti.
— Ekki trúi ég því, segir
stelpan sannfærandi.
— Það var Hka sagt að aug-
un í mér væru svo kókétt, oig
svo hafði ég spékoppat, sem
komu í ljós þegar ég brosti.
— „Kófcétt", hvað er það?
— Það er sivona ei’ginliega —
ástleitin, segir hún og flissar
eins og ung stúlka.
Og þær flissa báðar.
— Þú hlýtur að haífa sofið
hjá miörgum, segir stelpan með
s a n nftæ r iln g a rik r af t i-
Og það verður ný þöign. Og
hútn grúfir sig atftur ytfir disk-
inn, og henni finnst kdnnarnar
brenna.
Stelpunni er nú ljóst, að
húin hefur hiaupið á sig.
— Þetta var náttúrulega allt
öðruvísi þá, seigir hún tát þess
að seigj a eitthvað.
— Ungar stúlkur sváfu ekki
hjá karlmönnum.
Þessu trúir stelpan rétt mátu-
---------------- LESBÓK
POSTULIN
EFTIR ODD BJÖRNSSON
lega, en segir ekkert nema ein-
lægnin- — Þú ert svo skemmti-
leg.
Stutt þögn.
— Stundum komu skip í
kurtei'sásiheimsókn. Frönsk,
ensk, mor'sk eða dönsk. Þá varð
maðu'r að gæta sín að fara
ekki útfyrir hússins dyr.
— Hversvegna? spyr stelp-
an með fullan munninn-
— Þeir urðu ailveg vitlaU'SÍT
ef þeir sáu fallega stúlku. Og
ég var svona í auigunutm, pabbr-
sagði að það væri meðfætt.
Svo þú getur nú bara ímynda'ð
þér, hvernig þeiim hefði orðið
við. Hún hikar. — Einusinni
var ég nú samt femgin til að
mæta í veizlu í einu skipinu,
þetta var stórt seglskip og hét
La faíhle. Bæjairistjórnin vildi
endil'ega safna saman falleg-
asta kvenfóikinu í bænum, til
að sýnv. þeim hvernig íslenzkar
konur litu út. Auðvitáð litu
þær alls ekki svona út. Ég lét
loks'ims tilleiðaist, eftir að peir
höfðu lofað því að ábyrgjast
öryggi mitt. Þett'a votu aJit
saiman svo dannaði'r menn, í
rauninni mikliu kurtedisari en
ísilenzkir karimenn.
Hún lítur á steljpuma, sem
borðar og hlustar með athygid.
— Ég gleymi' víst aldrei
augnaráiðiinu, sem kafteinninn
semdi mér' . .
— Nú kemur það, hugsar
stelpan með sér, en gætir sin
Jð segja ekki neitt.
— Mér var boðið koniak, en
ég saigði neitakk.
Nú blösikrar stelpunni, en
húin lætur á engu bera.
— Ég gleymi því eikki, þegar
ég horfði á skipið sigla út fjörð-
imn, og kvöldsólin roðaiði segl-
in.
Svo þagnar hún við meðan
hún rifjar upp þessa mynd,
sem hefur greipzt í huga henn-
ar og tilifinninigar.
— Ég gleymi því ekki, tau't-
ar hún, og það blikar á tár
í hvönmunum.
Stelpan hefur orðið fyrir von
brigðum, en hún reynir að
dylja þau.
— Ég hef aldrei séð segl-
skip, segir hún loks.
— Þau eru öðruvísi en önm-
ur skip. Allt öðruvísi. Svo
miklu ti'gnarleg'ri.
O.g nú verður enn þögn.
— Þeir hefðu nú víst þegið
það að sofa hjá mér, segir > ún
loks svo lágt að hún hevrir.
það varla sjailf. — Já, j'ei'r
hefðu líklega þegdð það. Og
hún skilur ekkert í. sjálfri sér
að tala svona við barni'ð, og
hún grúfír sig yfi.r dte'kinn.
— Alveg áreiðanlega, segir
stelpan og fer í ráptuðruna
sína eftir sígarettu. En hún
hættir við það, fæ. sig ekki
ti'l þeiss.
— Segðu mér eitthvað fleirai,
frænka. Eitthvað frá því, þegar
þú varst ung. *
Og hún lítur á þessa frekn-
óttu stelpu með tvær stuttar
fléttur, sem standa út í lotftið,
og þes-si stónu augu, siem ýmilst
eru þunglyndisleg eða gáska-
full, eða þá einsog sakleysið
sjálft. Og hún finnur sér til
undrunar að henni þykir vænt
um hana, því það er eitthvað,
sem þær eiga tvær í samein-
ingu. Þær tvær.
MORGUNBLAÐSINS 5