Lesbók Morgunblaðsins - 08.05.1960, Blaðsíða 3

LESBÖK MORGlíNBLAÐSINS
247
á Reykjanesi. Var það á árunum
1926—’28. Bar hann að mestu
grjótið í veginn. Ólafur er sagður
hafa verið mikill atorkumaður.
Veginn lagði hann til þess að kom-
ast með hestvagn til Grindavíkur
og auðvelda sér þannig aðdrætt-
ina. Það mun hafa verið haustið
1928, sem fyrsti bíllinn fór út 1
Mölvík. Lengra komst hann ekki.
„Vitasjóður lagði svo eitthvað í
veginn á hverju hausti, en þetta
var svo lítið ,að það var svona
viku tíma á ári, sem unnið var
fyrir tillag hans“, bætir Staðar-
bóndinn við.
Áður en við stígum upp í bílinn,
bendir Manni okkur út á Staðar-
bótina og segir: „Það er góð lega
hér og sæmileg lending, bryggjan
er bara léleg. Það fór aldrei bátur
upp á legunni hérna. Þetta var
konungslega áður. Það voru víst
einir sjö bátar hér, þar til þeir
opnuðu Hópið, Grindavíkurhópið.
Það var minnir mig 1942.“ Og
hann heldur áfram: „Það var
þarna út á Staðarsundið, sem sagt
er, að séra Oddur hafi farið með
menn til þess að kenna þeim björg-
unartilraunir, kenna þeim að
synda og nota bárufleyginn sem
hann fann upp. Hann var merki-
legur maður, séra Oddur. Hann
fermdi pabba hérna á Stað. Það
eru til margar sögur og sagnir af
honum. Hún heitir Silfra gjáin,
sem þú varst að spyrja um og ál-
Skúli fógrti
í brimgarðinum.
arnir eru núna í. í hana missti
hann tösku með 60 spesíum. Hann
var að sækja konuarfinn. Hún er
þar enn taskan, segja þeir.“ Þess-
ari síðustu athugasemd Staðar-
bóndans fylgir hlátur, sem sóttur
er hreint niður á neðstu tasíu og
endar beinlínis eins og veltandi
öldurót við ströndina, og samein-
ast sínum uppruna, brimhljóðinu,
sem berst að frá Staðarberginu.
Lagt er í torleiðið á tveggja
drifa bíl, og við höldum áfram að
spyrja um veginn, hvort nokkurn
tíma hlaði snjó á hann að ráði.
Ekki er það talið vera og oftast
hægt að komast hann. þótt fenni.
Það er á tveim stöðum, sem hætt-
ast er við snjóþyngslum. „Það er
hérna austur undir Stað í gjá,“
segir Manni, „en þar mætti breyta
veginum, leggja hann uppi á barð-
inu í stað þess að fara ofan í gjána,
og svo er það Lynghólahraunið
sem er farartálmi. en það ætti ekki
að vera mikið að ryðja það með
þessum stórvirku tækjum. Þetta er
ekki nema örstuttur spotti,“ bætir
hann við.
Framundan er nú óbyggð eyði-
mörk, allt út að vita. Þetta er
ábyggilega ein mesta grjótkista
landsins. Við rétt sníglumst áfram.
Umhverfis er bara hraun og hraun
og aftur hraun. Ekkert lífsmark,
enginn fugl, enginn hrafn og ekki
einu sinni tófa. En jafnvel í þess-
ari auðn ríkir máttur vanans, því
að hinn ág^pti bílstjóri kveikir á
stefnuljósi, þegar hann skrönglast
fyrir hraunbeygjurnar. Eina
kennimerkið eftir nokkuð kvikt
eru spor í snjónum í vegarhvörf-
unum, en þau spor eru bara eftir
Manna og hundana hans, aðrir
eiga hér ekki leið um. Og þó er
það eitthvað kvikt í hraunjaðrin-
um framundan, sem dregið hefur
að sér vökula athygli fjárbóndans.
Það eru tveir hvitir hnoðrar. sem
reynast' vera tvær sauðkindur
þegar við nálgumst. Það hýrnar
nú heldur yfir þeim frá Stað, veð-
urbitna andlitið leysist allt upp í
eitt breitt bros, bláu íjörlegu aug-
un kransast óteljandi hláturhrukk-
um, varirnar lyftast frá eins og
leiktjöld og skila fram úr ásjón-
inni þessum líka stóru og sterk-
Olíuskipið
„Clam“
strandað
á ReykjanesL