Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1938, Síða 23

Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1938, Síða 23
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 415 förina og kvað ekki nema mak- legt, þó að Fransmennirnir hefðu orðið að láta af hendi bætur fyr- ir tiltæki sitt, en gott þætti hon- um það, að Vestmannaeyingarn- ir hefðu ekki tekið skipið með valdi og farið með það tli hafnar, úr því að skipsmenn hefðu ekki verið lengra komnir í sínum verknaði en raun hafði borið vitni um. Sýslumaður borgaði öllum þeim mönnum daglaun, sem hann tók sjálfur með sjer, en ekki hinum, sem verið höfðu á Gideon. En daginn eftir her- ferðina bauð hann Hjalta og nokkrum öðrum, sem helst höfðu gengist fyrir förinni, til súkku- laðidrykkju á heimili sínu, og var hann allra manna glaðastur og skemtilegastur. MÁLSHÆTTIR. Óprýði líkamans eru sálarinnar minstu lýti. Opt deyr nafnið fyrr en mað- urinn. Betra er að erfa dygð en auð- legð. Alt er óhægra að leysa en binda. Góð er lukkan, ef gefst til enda. Heilsan er fátækra manna fast- eign. Langt er lífið nóg, ef rjett er brúkað. Ljótur sannleiki er lyginni fegri. Margur hefir djúpa und, þó dult fari. Mikið dálæti dvinar oft fljótlega. Mey setti hönd undir kinn, og grjet yfir sín grá skinn. SÖLVI-------------------- Með hjartað fult af hátíð og viðkvæmni skilnaðarins gekk hann niður af fellinu og heim. * Daginn eftir lagði hann af stað; þeir fegðar riðu með til strandar. Sölvi hafði gefið þeim hesta sína. Þegar þeir voru komnir yfir hraungjárhliðið síðasta, leit Sölvi til baka. — Helgafell stóð eins og vörður þvert fyrir gjánni og Kaldár- selsbærinn sást eins og þúst á árbakkanum. Tár komu fram í augu Sölva. Hann sagði við Arnþór: „Nú finn jeg nokkuð líkt og Gunnar forðum, er hann á leiðinni til skips, ieit upp til hlíðarinnar.“ — Arnþór svaraði engu og svo hjeldu þeir áfram. út í Hólm. Skipið var altilbúið; bátur kom í land að sækja Sölva. Sölvi kvaddi þar vini sína. Litli Sölvi fór að gráta og vafði sig um hálsinn á nafna sínum. Óskila hundurinn, sem hænst hafði að Sölva fyrir norðan og fylgt honum af svo mikilli trygð, hljóp ýlfrandi kringum hann, og sleikti hönd hans, er hann gat. Arnþór hafði lofað að annast hundinn, og Sölvi litli hafði þegar ánafnað sjer hann og hænt hann að sjer. Sölvi laut niður að hundin- um og klappaði honum blíð- lega. Hundurinn flaðraði upp um hann. Sölvi tók hönd nafna síns og lagði hana á hausinn á hjeppa. Síðan fór hann út í bátinn. Vinir hans stóðu eftir í fjörunni. Þegar báturinn var kominn nokkur áratog frá landi, leit Sölvi til lands. Litli Sölvi hafði þá lagt báða armana um háls hundinum, og grjet. Sölvi varð að líta undan; hann fann að hann átti bágt með að þola þessa sjón. Svo skreið báturinn út til skips. Segl voru dregin upp, og brátt rann skipið í blásandi byr af stað. Sölvi stóð við borðstokkinn og horfði til fjallanna. Það var glaða sólskin, aðeins ljettgár- ----------- (Frh. af bls. 398.) aður sjór og stinningskaldi á norðan. „Þetta er kveðja frá föðurlandi mínu“,, hugsaði Sölvi. Svo rann eins og móða yfir fjöllin, en móðan var í augum hans sjálfs. — Þannig lagði Sölvi af stað frá ættlandi sínu út á hafið á leið til nýrrar hamingju á nýrri fósturjörð. ★ P. S. Margir vinir sr. Friðriks Friðrijcs- sonar hafa farið fram á það við hann, að hann ljeti prenta Sölva. En hann hefir verið ófáanlegur til þess. Sagan er löng. En hún varð til með einkenni- legum hætti. Það var eitt kvöld fyrir allmörgum árum, að sr. Friðrik þurfti að undir- búa skemtiþátt á kvöldskemtun ungl- inga í K. F. U. M. Hann var óvenju- lega þreyttur eftir dagsins strit, og honum hugkvæmdist ekkert í svip, sem hann gæti notað drengjunum sínum til skemtunar. Er hann var að hugsa um þetta, datt honum alt í einu í hug 12 ára gamall drengur, sem væri á ferð um hávetur upp í Grindaskörðum. Hann furðaði á þessari hugmynd sinni, en áður en hann vissi af, var hann byrj- aður á upphafi sögunnar, og var fyrsti sögukaflinn tilbúinn fyrir næsta kvöld. A hverju miðvikudagskvöldi hafði sr. Friðrik tilbúinn kafla af Sölva í 3V2 ár, sem hann las upp á skemti- fundum drengja sinna. Aldrei hafði hann neina hugmynd um það, er hann endaði hvern kafla, hvernig sá næsti yrði og hvernig Sölva reiddi af í sög- unni. Drengirnir urðu því forvitnari sem lengur leið, um þetta, og höfund- urinn engu síður. Þannig varð sagan tii, einn kafli fyrir hvert miðvikudags- kvöld, uns þessi kafli var saminn, er hjer birtist. Þá spurðu drengirnir höf- undinn, hvort sögunni væri nú lokið. Og sr. Friðrik datt í hug, að best væri að láta hjer staðar numið.

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.