Lesbók Morgunblaðsins - 13.11.1938, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
357
• Á sýningu í London, þar sem sýnd voru ýms ný tæki, sem
læknavísindin hafa tekið í þjónustu sína, var þetta tæki m. a. sýnt.
Það er notað við frostbólgu, til þess gert, að örfa blóðrás sjúkl-
ingsins.
lítur varla í þann samsetning, og
gefur ekki fyrir hann „túskild-
ing“. —
Einari kvntist jeg fyrst, ])e<rar
hann var nýbúinn að ljúka iög-
fræðiprófi. Þá var hann búinn að
yrkja — „Hvarf sjera Odds frá
Miklabæ“ og „Asbyrgi“. — Hann
gerði ekki rnikið úr Ásbyrgi í
samtali við mig. En mikið lof
hafði hann þó fengið í Þingeyjar-
sýslu fyrir þessi kvæði.
Einar lofaði fá skáld í mín eyru;
nema Jónas Hallgrímsson. — Um
hann fór hann þeiin orðum, að fá
ljóðskáld eða engin á Norðurlönd-
um hefðu staðið honum á sporði.
Einar gerði lítið úr Oesti Páls-
syni, kallaði hann „Eftirhermu
Kjellands, og sagnarstíl Gests
heldur veigalítinn".
Þann vetur sem jeg kyntist Ein-
ari fyrst, var Ólafur Haukur í
fylgd með bróður sínum. Hann
kom mjer fyrir sjónir, sem flug-
gáfað glæsimenni, og mælska
gáfu- og orðsnild hafði hann tii
jafns við Einar.
Jeg starði öfundaraugum á
þessa bræður, sem mjer þóttu
iiafa þegið af hamingjunni braut-
argengi og fararheill innanlands
og utan. Þessi viðkynning mín og
þeirra varð á Ilúsavík í Þingeyj-
arsýslu, að vetrariagi, þá bjó frú
Katrín móð-ir þeirra þar í þorp-
inu ásamt Kristínu dóttur sinni,
mærin sú ljet lítið vfir sjer, en
mjer virtist hún vera frábærlega
vel gefin, og búin kvenkostum í
ríkuin mæli.
Ragnheiður, dóttir Katrínar og
Benedikts, var þá heimasæta á
Hjeðinshöfða, trúlofuð Júlíusi Sig-
urðssyni er síðar varð bankastjóri
á Akureyri.
Jeg mintist á það eitt sinn við
Olaf Hauk, hvort hann fengist
ekkert við skáldskap, kom af því
að hann ræddi oft um þau mái.
Hann svaraði á þá leið „að sinn
tími væri ekki kominn“. Skömmu
síðac druknaði hann í Elliðavatni,
og þótti mjer mikill mannskaði
að því glæsilega íturmenni. Hann
var þá orðinn bóndi á Elliðavatni,
vildi ekki ganga mentaveginn í
æsku nema stuttan spöl. Ekki veit
jeg hvort mvnd er til af Ólafi
Hauk sem nokkuð kveður að, hann
hafði yfirbragð fult svo glæsilegt
sem Einar bróðir lians, og eygður
var hann frábærlega vel. „Þeir
deyja ungir sem guðirnir elska“,
segir gamalt máltæki.
Þessi grein átti ekki að fjalla
að neinu leyti um Benedikt Sveins-
son, sem Katrín taldi gáfaðasta
mann landsins á þeirri tíð. En
eitt atriði vil jeg þó herma eftir
honum, því að mjer þykir það svo
einkennilega merkilegt. Hann
mælti eitt sinn við Einar son sinn
eftir að Einar var byrjaður á að
birta skáldskap sinn: „Þú ert hag-
orður, Einar minn, og getur verið
að þú verðir 'skáld, en eitt ætla
jeg að segja þjer, og mundu það:
Enginn verður verulegt skáld,
nema hann sje trúaður iraður1'.
Jeg’ ætla að stórmælskir menn, t.
d. meistari Jón, Benedikt Sveins-
son og Haraldur Nielsson, sjeu
meiri skáld þó ekki hafi þeir ort,
en þorri manna, sem gefið hafa
út kvæðabækur. samlíkinga auður
mælsku mannanna, kemur upp um
])á skáldgáfunni.
Frú Katrín var alin upp á
Reynistað í Skagafirði við auð
fjár og „aristokratiskan“ hugsun-
arhátt. Hún bar mikla lotningu
fyrir höfðingjaháttum, og kom
mjer fyrir sjónir, svo sem nokk-
urskonar 'drotning fegurðar og
gáfna. En ekki veit jeg neitt um
það hvort hún hafði brjóstgæði,
eða kvenlegan hjartslátt, til jafns
við fegurð og gáfur. Það gæti
verið til marks um drotningar-
eðli hennar, sem hún sagði við mig
eitt sinn, og nú skal greina: „Þeg-
ar jeg var ung, óskaði jeg mjer
þess, að jeg eignaðist þann mann
sem gáfaðastur væri á íslandi og
þá ósk fjekk jeg uppfylta“. —
Að svo mæltu þagnaði hún og
leit í gaupnir sjer. Mjer varð
sömuleiðis orðfall og horfði út í
gluggann.
Guðirundur Friðjónsson.
Hvíti maðurinii: Vægið mjer,
jeg á konu og börn.
Mannætan; Það á jeg líka.