Lesbók Morgunblaðsins - 26.05.1935, Page 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
163
Vor í Grænlandi.

*
Mönnum er gjarnt að ætla að Austur-Grænland sje gróðurlaust og ömurlegt einkum þegar
dregur norður eftir. En það er misskilningur. Gróður er einmitt meiri norður í landinu kéldur en
sunnar, þar sem skriðjöklar gangaalveg fram í sjó. Mynd þessa tók danskur maður, Alwin Pedersen,
norðanlega í Austur-Grænlandi. í f jarska blána há fjöll í hlíðunum næstu eru enn miklar fannir, en
leysingavatn streymir í lækjum til sjávar. Og á lækjarbökkunum og eyrum er gróður mikill, sjer-
staklega fífa.
kálfinn og kroppa úr honum aug-
un. Það er engin furða þótt hrein-
hirðunum sje illa við hrafninn.
Hreindýrahjörðin hefir tekið á
rás austur eftir, þangað, sem hún
má ekki fara. Við stígum þegar á
skíðin og þjótum á eftir. Sem bet-
ur fer halda hreindýrin hópinn,
svo að það er hægt að komast
fyrir þau. Við hlaupum eins og
við getum, en það er eins og hrein
dýrin viti að við ætlum að snúa
þeim við. Þau vilja endilega kom-
ast austur, og hlaupa. Óli kemst
á undan mjer fram fyrir hópinn,
veifar stöfunum og æpir af öllum
kröftum. Hreindýrin snúa við og
koma flanandi í fangið á mjer.
Það er eins og fossandi grár
straumur klofni á mjer.
Við lofum þeim að hlaupa, því
að nú halda þau í rjetta átt.
Eftir tvær stundir kemur
Andrjes aftur. Alt var í besta lagi
að þessu sinni. Og svo höldum við
á stað í hægðum okkar niður eftir
Á leiðinni rekumst við á hrein-
dýrahóp, sem verið er að reka
til sumarhaga hjá Bygdin. Það er
annað fjelag sem á þá hjörð, en
fekk leyfi til að reka hana yfir
þessi beitilönd.
Þrátt fyrir snjóbirtuna sjáum
við hópinn með berum augum
langt fyrir neðan okkur. Það er
eins og maurafylking skríði yfir
snjóinn. Óli rjettir mjer sjónauk-
ann og nú sje jeg alt glögt.
Þetta er dásamleg sjón. Óra-
löng röð af hreindýrum, sem
ganga samstiga, og hornin bærast
upp og niður samtímis — eins og
hreinarnir væri á hergöngu.
„Þeir eru þreyttir", segir Óli.
Og hann segir mjer, að þegar
hreindýrin hafi verið rekin langt
verði reksturinn auðveldari. Það
sje dálítið annað að koma hópn-
um á stað fyrst. Þá er um að gera
að finna forystuhreininn. Hann ér
snaraður og svo er settur klafi
um hálsinn á honum og hann
teymdur á stað af einum manni.
Hinir, tveir eða þrír, reka hóp-
inn á eftir. En hann tvístrast í
allar áttir, og smóhópar þjóta upp
um hóla og hæðir. Hundarnir eru
á sprettinum að smala þeim sam-
an. En sá sem teymir forystuhrein
inn, hermir eftir bræki hreindýra
til þess að kalla á hópinn. Og að
lokum skipa dýrin sjer í fylkingu
og renna í sporaslóð á eftir for-
ystuhreininum.
Ymsir halda að það sje hvergi
hreindýrarækt nema á Finnmörk,
enda þótt bændur í instu dölum
sunnarléga í Noregi hafi stundað
hana í mörg ár. Mönnum er ekki
ljóst enn hve mikil hreindýrarækt-
in er og að hreindýrið er aú orðið
húsdýr í Noregi.