Lesbók Morgunblaðsins - 26.05.1935, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
167
j ......................................................
Vorljóð.
Nú brosir elfan í breiðum dal,
af blástraumum ísinn springur,
og fossinn ljóðar í fjallasal
um frelsið og vorið syngur.
Og lóan kemur á heiðar heim
með hljóminn blíða um loftsins geim
og „dýrðin — dýrðin“ syngur.
Og fönnin hlánar af hlíðarbrún
þar hlæjandi lækir streyma,
nú glitra firðir og grænka tún,
og geislana rósir dreyma. |
Og þrestir kvaka í laufgum lund
þeim lýsir nóttin í sælum blund,
um vorið — vorið dreyma.
I |
Nú ómar gleðinnar unaðsmál
sem yngir og ljettir sporið,
Og æskan leikur með sól í sál
og syngur um fagra vorið,
þá brosir gyðja með blóm í hönd,
og báran hjalar við lága strönd.
| ó, blessað — blíða vorið.
Kjartan Ólafsson.
......................................iiiiiiiiiiiiiiiii.iiiiiiiiiiiiiiiiiiii..
og rödd hans var eins og dynur-
inn af hlöðnum heysleðum, sem
.ekið er heim til hlöðunnar:
Hvað ert þú að tala um bæinn
hennar móður þinnar? Hvaða veit-
ingar og skemtanir getur þú boð-
ið mjer og mínu fylgdarliði? Hver
býður gestum heim, sem ekki get-
ur véitt þeim móttöku? Einu sinni
í fyrndinni fór jeg með sveit mína
á hverju sumri til að heimsækja
friðsaman höfðingja í fjarlægu
landi. Hann bjó í hvítri marmara-
höll. Dóttir höfðingjans var sjálf
vön að koma til okkar með silfur-
sigðina sína. Dóttir höfðingjans
var svo fögur, að jeg vildi gera
hana að drotningu minni og
skilja aldrei við hana. En hún
brást vonum mínum. Ó, hún brást.
Þegar við komum þangað eitt
sumarið, var höfðinginn góði dá-
inn. Dóttir hans hafði látið breyta
sigðinni í sverð, dregið brynju
yfir búning sinn og stigið á hest-
bak með öllu liði sínu. Orustugnýr
og heróp fyltu loftið, og dag frá
degi þyntist flokkur minn, því að
heysátur sjást aldréi, þar sem víg
og níðingsverk eru framin. Gæfan
fylgdi okkur ekki lengur. Jeg
þraukaði lengst, en að lokum reik-
aði jeg þungum skrefum leiðar
minnar. En þegar dóttir höfðingj-
ans kom aftur, voru engi hennar
gróðurlaus. Hún átti gulldiska en
ekkert til að láta á þá. Hún átti
300 hesta, sem hún hafði rænt, en
ekkert hey handa þeim, vegna þess
að við höfðum farið. Um það leyti
minkaði trú mín á mennina.
Drengurinn hennar stelvísu-
Kötu sat kyr og horfði út í blá-
inn. Alt snerist í höfðinu á hon-
úm. Hann vissi ekki hvort hann
hefði sofnað og hann dreymdi,
eða hvort hann væri vakandi. Enn
þá einu sinni stamaði hann, en
lægra rómi en áður: Héysátur,
heysátur. Hvers vegna komið þið
ekki heim til hennar mömmu?
Heim til hennar mömmu þinnar,
endurtók Solvolme og hristi stóra
höfuðið sitt, svo að skrjáfaði í hey-
inu. Jeg sje á svarta og flókna
hárinu þínu, að móðir þín og
þú eruð komin út af smávöxnu
fólki, slæmu fólki. Það klæddist
loðnum dýraskinnum og notaði
hola trjástofna fyrir báta. Það
læddist hjer um skóganá í kring,
þegar við komum hingað upp eftir
fyrir æva löngu, þeir stungu hver
annan með steinhnífum, og hvern
ig, sem þeir kölluðu og kölluðu,
gátum við heysátur aldrei fengið
af okkur að koma nærri þeim. Það
var ekki fyr en í kyrðinni í nánd
við klausturmúrana, að velmegun
okkar óx, og þar lærðum við að
elska klukknahljóminn. Drengur
minn. Viljir þú fá okkur heim að
bænum hennar móður þinnar, þá
rístu á fætur hvern morgun um
sólarupprás og hringdu bjöllu
þinni.
Strákurinn hennar stelvísu-Kötu
átti enga bjöllu og hafði enga
ástæðu til að hringja. Það vissi
hann best sjálfur. Hann rendi sjer
niður af dyraþrepinu, laumaðist-
af stað, og strauk hendinni eftir
steinunum í múrnum. Þegar hann
var kominn spölkorn þaðan, nam
hann staðar og veifaði hendinni.
Komið þið heysátur.
Þær dokuðu við þarna í hálf-
rökkrinu, hjúpaðar móðu nætur-
innar. Hann heyrði, hvernig þær
hvísluðust á í blænum og and-
vörpuðu. Þá tók hann á rás og
hljóp og þorði ekki að líta aftur.
Hann varð eitthvað svo annarleg-
ur og lyfti hendinni eins og til
heitstrengingar. Þannig endaði
þessi nótt.
Árin liðu, sumar eftir sumar,
en engar heysátur sá drengurinn
hennar stelvísu-Kötu koma heim
að bænum. Samt fór hann á fætur
hvern dag um sólarupprás, týndi
stein eftir stein úr holtinu og reif
eininn upp méð rótum. Jafn-
framt óx hann og þroskaðist, og
þegar hann lagði móður sína til
hinstu hvíldar fyrir innan kirkju-
garðsmúrinn, þar sem hann hafði
setið á Jónsmessunótt, var hann