Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1932, Blaðsíða 8

. 396
hann að leggjast í rúmið tals-
vert þjáður. Það kom í ljós, að
hann var mikið kalinn, bæði á
höndum og fótum. —
Það þarf naumast að lýsa því,
hvílík fagnaðartíðindi þetta voru
fyrir Unni. Hún flýtti sjer á fæt-
ur og til fundar við Þorstein.
Þar urðu fagnaðarfundir.
Skömmu síðar lagði faðir Unn-
ar á stað eftir lækninum. Undir
kvöldið komu þeir aftur, hann
og læknirinn, og læknirinn sagði,
eftir að hann hafði athugað kal-
sár Þorsteins, að þau mundu
gróa, án þess að hann yrði ör-
kumlamaður.
Unnur sat allan daginn við
rekkju ástvinar síns, og hjúkraði
honum eftir bestu föngum. Þeita
voru þau fyrstu jól, sem hún
hafði stundað hjúkrunarstarfið,
og henni leiddist það ekki hið
minsta. Stundirnar, sem hún sat
við rúm hans, fundust henni líða
eins og í draumi; henni fanst
lífið þennan jóladag vera eins
og sæluríkur draumur, — bein
mótsetning við hræðilega veru-
leikann nóttina og kvöldið áður.
IV.
Og innan skamms kom svo
hlákan.
Hlákan, þessi alsystir vorgyðj-
unnar, kom eins og holl vernd-
arvættur úr suðrinu og kysti
klakann mjúkum, hlýjum vörum
sínum. Hún bræddi klakastakk-
inn af rindunum og steypti leys-
ingarvatni í háum fossum nið-
ur fjallshlíðarnar. Hún fylti hugi
mannanna hlýju eftir byljadag-
ana, og eins og færði þá heldur
nær vorinu og hinum óútmálan-
legu unaðssemdum þess.
Alt var eins og venjulega í
Hamradal; Þeirsteinn lá, en var
á batavegi, og Unnur hjúkraði
honum stöðugt. Hún gat sjer til
um þarfir hans, og leysti úr þeim
eftir bestu föngum. Og Þorsteinn
sá alla þessa viðleitni hennar og
gladdist yfir. Aldrei hafði hann
fundið eins vel til þess, hve und-
ur, undur heitt hann elskaði
hana, en einmitt þessa dagana. —
Og svo var það einn morgun
að hún kom inn til hans og sagði
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
honum að hlákan væri komin.
Blessuð hiákan, sem gerði gott
úr öllum aíleiðingum hríðar-
innar.
Það varð til þess, að hann fór
að bera saman líðan sína nú og
á jólanóttina. Þegar hann ein-
mana og villuráfandi, kalinn og
orurþreyttur, var að viilast 1
Svörtukleif. Hve ólík voru ekki
kjör hans nú á móts við það þá.
Hann gat ekki orða bundist:
— Unnur! iGeturðu lesið }
huga minn nú á þessari stundu?
-----Nei, það er ekki von. Mjer
kemur í hug breytileiki líisins.
Þegar jeg var einn að villast í
Svörtukleif og sá ekkert annað
en dauðann fram undan. Þegar
gjárnar og skorurnar í hengi-
flugunum ógnuðu mjer með
itröllakjöftum sín,um, jþá kom
mjer það sama í hug. Jeg bar
saman aðstöðu mína þá og um
sumarið, þegar við vorum ein í
túninu undir litaskrauti aftan-
roðans. Ekki gerði jeg ráð fyrir
því þá, að svona færi fyrir mér
um jólin.
— Nei, við gerðum ekki ráð
fyrir slíku þá. En það er svo ótal
— ótal margt, sem mennirnir, í
skammsýni sinni, gera ekki ráð
fyrir sem möguleika. Þeir geta
ekki lesið í hinni óskrifuðu bók
forlaganna.
— Forlaganna! Ekki trúi jeg
á nein forlög.
— Nei, það eru sumir svo. Jeg
er ekki beint forlagatrúuð held-
ur. En þó fæ jeg ekki stundum
varist þeirri hugsun, sömu hugs-
uninni, sem átti svo ríkan þátt
í hugsana- og athafnalífi for-
feðra okkar, — að engi megi
sköpum renna.
— Jeg held, að það hafi aldrei
verið annað en trú, órökstudd og
óákveðin trú að nokkru leyti.
Trú út í bláinn, trú, sem ekkert
hafði við að styðjast annað en
misjafnlega frjótt ímyndunarafl.
— Jæja. En hverja grein ger-
ir þú fyrir hinum beisku örlög-
um Grettis? Hvað var það, sem
gerði Gunnar að ógæfumanni?
Og hvaða afl var það, sem stíaði
þeim sundur, Gunnlaugi og Helgu
— ástvinunum, sem unnust svo
undur, undur heitt? Hvað annað
en miskunnarlaus og dutlunga-
gjörn örlagavöldin?
— Ekki trúi jeg á nein for-
lög. En það, sem kom mörgum
kappanum á kaldan klaka, voru
veilurnar í skapgerð hans, lífi
hans sjálfs. Og tilviljunin. Eng-
inn getur neitað því, að tilviljun-
in, á ríkan þátt í lífi manna. Til-
viljunin, sem er með sama marki
brend og æfintýrin í skemtisög-
unum, æfintýrin, sem koma að
öllum óviðbúnum eins og skollinn
úr sauðarleggnum, og setja babb
í bátinn þegar minst vonum varir.
Það varð þögn, löng, djúp
þögn. Þessi fáu orð, sem töluð
voru, hötðu komið ástvinunum
til að hugsa. Nú voru það hinar
duldustu gátur tilverunnar, sem
börðu að dyrum hugskots þeirra.
Hinar torráðnu gátur, sem spek-
ingar þjóðanna höfðu svo oft
spreitt sig á að ráða, en með
sama sáralitla árangrinum.
Unnur leit út um gluggann.
Andstæðurnar, sem fram við
hana höfðu komið þessa síðustu
daga, höfðu komið henni til að
hugsa dýpra og skygnast lengra
niður í líf sjálfrar sín en hún
áður hafði gert. Fyrir sjónum
hennar var æfintýri mannlífsins,
þvingað sælu og sorg, andstæðum
og samlokum, óskiljanlegt, tak-
markalaust og lærdómsríkt.
Bæði hugsuðu þau um það
sama. Og bæði litu þau út um
gluggann, í áttina til heiðarinn-
ar, sem nú var sveipuð þjettri
vetrarþoku. Og hugir beggjja
hvörfluðu fram í tímann, til
hinna torráðnu rúna framtíðar-
innar; æfintýri mannlífsins —
æfintýrinu í birtingu hins upp-
rennandi dags.