Lesbók Morgunblaðsins - 24.02.1929, Síða 7
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
63
ísinn í dönsku sundumun, Myndin hjer að'öfan er af gufuskip-
inu ,,C. P. Tietgen'* frá Árósum, sem lengi hefir legið fast í ísnum
utan við Sletterhage. Mörg önnur stór gufuSkip dönsk hafa líka
orðið föst í ísnum og crðið að dúsa þar sem þau „voru k-ömin, svo
sem „Aarhus“ hjá Slettcrhage, „C. P. A. Koch“ og „Köbenhavn“
hjá Helsingjaey’ri og „Aalborghus“ hjá Álaborg. — Þar sem „C.. F.
Titgen“ liggur, vai ísinn 4 metra þykkur þegar myndin var tekin.
Smælki.
Eyja Robínsons.
Eins og menn vita, er saga
Daniels Defoes um Robinson Cru-
soe bygð á sannsögulegum atburð-
um — æfíntýrum sjómannsins Al-
exanders Selkirks, sem dvaldi al-
einn í mörg ár á eyðiey.
Fyja þessi er vestan við Suður-
Ameríku, út af Chile. í rauninni
eru það þrjár eyjar, sem lieita
Juan Fernandez-eyjar, og þykjast
menn vita með vissu, að Selkirk
hafi hafst við á hinni stærstu, sein
heitir Mas-a-Thierra.
Eýjan er enn í dag mjög svipuð
því,: sem hún yar á dögum Sel-
kirks. Þýskur vísindamaður, dr.
W. Schmitt að nafni, hefir dvalið
þar langa hríð til þess að rann-
saka liið fjölskrúðuga dýralíf, sem
þar er, sjerstaklega í ám og tjörn-
um, og hefir hann lýst þessu í
ensku tímariti.
Það er dásamlega fagurt á
eynni. Þar skiftast á lág fjöll með
skógi vöxnum hlíðum og frjósam-
ir dalir, sem silfurtærar ár og læk-
ir renna eftir. Það er satt, sem
segir í Robinson Crusoe, að þar
eru viltar geitur, sem auðvelt er
að temja, svo að þá, sem þar eru,
þarf hvorki að skorta mjólk, ost
nje smjör.
Mannæ’tur hafa' aldrei þangað
komið, og sagan um Frjádag er
því á engu bygð nema skáldskap.
Nú hafa nokkrir meun setst að á
eynni og hafa bústað sinn austan
á hénni. Þeir tala spönsku og flest-
ir lifa þeir á fiskveiðum. Þar veið-
ist t. d. mjög mikið af gríðarstór-
um humrum, sem þykja hið mesta
sælgæti, en eyjarskeggjar eru ekki
meiri kaupmenn en svo, að þegar
þeir liafa etið eins mikið af humr-
um. þessum og þeir kæra sig um,
selja þeir gjarna alla dagsveiðina
fyrir eina dós af einhverju niður-
soðnu, þegar skip lrggja undir
eynni. Þar er aðéins ein búð og
hún er ekki opin nema tvisvar í
viku. En loftskeytastöð er á eynni
og útvarpstæki, svo að þar er nú
ekki lengur jafn einmanalegt og
þegar Alexander Selkirk var þar.
Dómarinn: Hvað eruð þjer
gamlar, stúlka mín?
Stúlkan (feimnislega) : Það vil
jeg helst ekki segja.
Dómarinn: En jeg þarf að fá
að vita það, Þjer getið að minsta
kosti sagt mjer hvað þjer voruð
gamlar fyrir 10 árum?
Stúlkan glaðlega: Það er mjög
auðvelt; þá var jeg tuttugu og
fimm ára!
Prestur: Hvað á barnið að
heita ?
Guðmóðirin: Það er best hún
heiti Terpentína.
Prestur: Það aftek jeg með öllu.
Guðmóðir: Við skulum þá láta
hana heita Guðrúnu.
í Barcelona á Spáni lá nýlega
við, að kona væri kviksett. Hún
hafði fengið spönsku veikina og
„dáið“ úr henni og svo yar húu
kistulögð. Nú er það .venja á
Spáni, að líkkistur standa opnar
þangað til þær eru boruar til
grafar. En þegar Lokið var neglt
á þessa kistu, heyrðu líkmenn eitt-
hvert þrusk inni í henni. Brá.þeim.
mjög í brún, ea eftir nokkra stund
tóku þeir þó kjark í sig og opn-
uðu kistuna. Reis konan þá upp í
kistunni, en svo mikið hafði henni
orðið um það, að hún hjelt að hún
hefði verið kviksett, _að hún dó
eftir noklcrar mínútur.