Vísir - 20.01.1964, Side 9

Vísir - 20.01.1964, Side 9
V1 S I R . Mánudagur 20. janúar 1964. 9 Spjall v/ð Margréti Thor- lacius frá Oxnafelli TVTAFN hennar er þjóðsaga. Það J er tengt dularfullum hlutum, sem hafa gerzt í kringum hana, síðan hún var tólf ára. Hún er kennd við öxnafell í Inrr-Eyjafirði, og eins og margir sveitungar hennar, er hún með hægð í fasi og hefur lygnan per- sónuieika, og minnir að því leyti á Eyjaf jarðará, áður en hún hleyp ur í leysingar. Nú er frú Margrét frá öxna- felli flutt að norðan fyrirnokkrum árum. Fyrst bjó hún í stórborg- inni (í vesturbænum við Ránar- götuna). Fyrir þrem árum fékk hún vitrun um það, að hún ætti að flytjast í suðausturhorn Hafn- arf jarðar þétt upp við múra nunnu klaustursins að Jófríðarstöðum (sem áður nefndust að vísu Ófrið arstaðir, að því er kaþólskur lær- dómsmaður hermdi, því þar var útlenzkum sjóræningjum slátrað af innfæddum eins og fénaði í túninu einhverju sinni fyrr á öld- um). Nú á dögum er aftur á móti yfir þessum landskika helgiblær, sem be—* vfir nálægar götur og leggur til fólks f næstu hús- um, t. ci. á Öldutúninu: Þar býr Margrét („Ég fá einhvem blæ af klaustrinu hingað — heyri í klukkunum, og sameinast þessum krafti þaðan“, sagði hún). Steinsteypti vegarkaflinn, sem tekur við, þegar sveigt er út af Reykjanesbraut við Silfurtúnið, var háll sem gler daginn eftir þrettándann, en óhætt að fara mikinn vegna erindagerðanna. Auk þess hafði Snæfellingur, hús- vinur á Öldutúni 20, sagt: „Þú færð Iánaðan nissann úr Landróv- emum mínum á leiðinni, og þess vegna verðurðu fljótur“. „Vissuð þér, að hann var lækn- ir?“ „Nei, ekki þá, en mér fannst að hann mundi geta læknað hana mömmu, og ég sagði: „Getur þú ekki læknað hana?“ Allt í einu var hann kominn í hvltan slopp. Síðan fór mömmu að batna“. „Sáuð þér hann oft eftir það?“ „Hann kom oft til mín. Svo fór þetta að spyrjast út um allar trissur". „Hvar var hann læknir f lifenda lifi?“ „Hann hefur ekki sagt mér það“. „Var hann íslendingur?" „Heldur ekki sagt mér það“. „Er hann hér inni núna?“ „Já“. „Hvar?“ „Hann stendur þama“, segir hún og bendir f áttina að dyr- unum. „Hvernig lítur hann út?“ „Hann er vel meðalmaður á hæð, dökkhærður, á aldrinum milli þrítugs og fertugs, með sér- kennileg dökkgráblá augu, sem stundum verða alveg dökk; mikið vit og kærleikur lýsa úr svip hans“. „Hvernig liggur á honum?“ „Það liggur alltaf vel á honum — hann er gríninn á góðlegan hátt“. „Hvað segir hann?“ „Hann segir: Ykkur líður vel“. „Sjáið þér hann á hverjum degi?“ „Stundum oft á dag“. „Talizt þið við, eða. skynjjð.jT,; þér það sem hann segir?“ t 'rr<»d „Það er nú það. Ég þekki mál- róm hans — þó er þetta öðruvfsi en ég greini yfirleitt málróm og tal fólks". felli. Nokkru síðar vakna hjónin við það um nótt, að þeim finnst að verið sé að gera einhverja aðgerð á barninu, eins og farið væri um það höndum. Um morg- uninn var allt breytt, barnið heilt heilsu. Hvorugt hjónanna var sér- lega trúað á huldulækningar áður en þetta gerðist ... Þegar frú Margrét var beðin að segja frá erfiðu tilfelli, sem Frið- rik hefði læknað (greint er frá mörgum í Endurminningum Mar- grétar í fyrra og síðara bindinu, ÍÚTI féllu snjókorn til jarðar. Það var farið að taka niður jólaljósin og skreytingar í kaup- staðnum. Hafnarfjörður var með álfablæ eftir sem áður. „Þér fluttuð hingað fyrir til- vfsan álfa?“ „Ég sá inn f þessa hæð og klettinn, Hamarinn, eins og hann er nefndur". „Sáuð þér álfa á aðfangadags- kvöld?“ „Ég fór ekki út — álfaborgin er í klettinum, sem er við Flens- ,Ég sá irm i klettinn ...' MARGRET frá Öxnafelli vatni vestur á Snæfellsnesi við sumarbústaðinn minn þar. Þeir léku sér svo oft f sefinu þegar veður var kyrrt, og speglaðist allt f tjörninni". „Verðið þér varar við skrýtna ára, t. d. á landleiðinni milli Rvfkur og Akureyrar, og hvar þá helzt?“ „1 Bakkaselsbrekkunni og á Holtavörðuheiðinni einkum og sérílagi. Hins vegar eru Giljareit- ir ekkert uggvekjandi ...“. TTeyrzt hefur, að Brezka lækna- félagið sé nú farið að viður- kenna gildi huglækninga. Einn fremsti huglæknir Breta er Harry Edwards, einhver mesti kraft- læknir, sem uppi hefur verið. „Ég heimsótti hann 1947 1 London, þegar ég var á ferð með vinkonu minni“, segir Margrét, „ég horfði á hann lækna. Sjúkl- ingur var með krepptan hand- legg, sem hann gat ekki rétt úr. Edwards þreifaði á sjúklingnum og læknaði hann fljótlega. Mér fannst læknirinn vera „f sam- bandi“.“ „Hvaða fólk er bezt að Iækna?“ „Einlægt fólk, sem hefur varð- veitt hæfileika barnsins með smá- sjána f auganu". „Hvernig gezt yður að fólki?" „Mér finnst fólk vera yfirleitt vel innrætt — „vinir um veröld alla“ — Annars kynnist ég fólki f bezta hugarfari þess og þekki það því ekki í baráttu lífsins". „Þarf ekki kjark til að vera góð manneskja?" „Ég held það þurfi meiri kjark til að vera vond manneskja". „ „Hvað finnst yður fólk vanta mest?“ „Kraft og öryggi, sem það get- ur ekki öðlazt nema gegnum trúna. Það, sem eyðileggur fólk, er trúleysi". „Hvað veldur mest heilsuleysi að yðar reynslu?" „Vondar heimilisástæður. Ef friður er á heimili, er lífið leikur. Við klausturmúrana Fólk var að koma úr húsinu, og inni f forherberginu beið ann- að; þetta var um það leyti (á þriðja tfma eftir hádegi) sem frú Margrét tekur á móti fólki og svarar hjálparbeiðni þeirra, sem vilja komast f samband við huldu lækninn, Friðrik. TjEGAR áheyrn hennar fékkst inni á „lækningastofunni", þar sem var hvftur róðukross á vegg og mynd af Martinus og dauf reykelsislykt, sat hún við stórt borð, bein f baki, með hend- ur f kjöltu sér, lófarnir sneru upp, og horfði í gegnum mann og fram hjá manni. Ofurró hennar bar keim af■ hlédrægni. „Sjáið þér áruna mína?“ Hún horfði nú beint á mann og sagði: „Ég sé litina yðar“. „Sjáið þér meira?“ „Ég sé konu með yður“. „Hvernig er sú kona?“ „Hún vill yður vel“. Svo lýsti hún konunni eins og hún stæði þarna ljóslifandi. Það var farið að skyggja, og hún hafði kveikt á skrifborðslampan- um. „Hvenær kynntust þér Friðrik huldulækni fyrst?“ „Þegar ég var lítil, varð mamma eitt sinn veik. Þá sá ég hann“. „Þér skiljið semsagt upp á hár, hvað hann segir, — en hvernig fer lækningin fram?“ „Ég bið til guðs og jafnframt til Friðriks. Ég segi honum nöfn og heimilisföng þeirra, sem til mín leita, og hann bregður yfir- leitt skjótt við“. „Segir hann yður, hvern hægt er að lækna?" „Það kemur oft fyrir. Iðulega er hann hér inni, þegar fólk kem- ur til mfn“. TTÚN kvaðst vera í jafnnánu sambandi við Friðrik eins og fyrr — oft væri lið með honum, skurðlæknar, alls konar læknar. „Verða sjúklingarnir varir við lækninguna?" „Oft finna þeir hana eins og lifandi snertingu, eða eins og rafmagnsstraum og sumt fólk sér ...“. „Finnst stundum Iykt?“ „Oft finnst meðalalykt, og stundum einhvers konar blóma- lykt ...“. Orðvör kona sagði greinarhöf- undi, að fyrir tæpum fjörutíu ár- um hefði gerzt skrýtið atvik. Þau hjón áttu dóttur á fyrsta ári, sem. hafði fæðzt, að því er virtist, með ólæknandi sjúkdóm eða vöntun. Var búið að leita margra færra lækna. Þá greip konan til þess ráðs, að skrifa Margréti frá öxna- sem kom út fyrir jól), sagði hún frá manni, sem komið hefði til sín fyrir fáum árum. Hann var með hálflamaða hönd og að auki haldinn slæmri bakveiki (Is- chias). Friðrik stóð á bak við manninn, þar sem hann sat í stofunni hjá Margréti, og studdi hendinni á öxlina á honum. Mað- urinn tók kipp við, stóð á fætur, gekk um gólf og spurði, hvort Friðrik hefði verið þar, og sagði, að sér væri batnað í hendinni og bakverkurinn væri farinn. Síðan hefur hann ekki kennt sér neins meins. borgarskólann — þar er öllu held ur huldufólk. Það er alveg eins og við“. „Hvar eru álfar?“ „Þeir halda sig í tjörnum og vötnum, þeir eru ósköp litlir, svo- sem eins og sona“, segir Margrét og sýnir hálfs meters bil milli handanna. „Eru þeir með húfur?“ „Topphúfur, bláar og rauðar". „Eru álfar með skegg?“ „Sumir þeirra eru með skegg“. „Hvar hafið þér séð álfa?“ „Víða, t. d. fyrir norðan, og það var krökt af þeim f Laugar- Þá þolir fólk flest áföll út á við og heldur heilsu". Nú hringir síminn; einhver vildi komast f samband við Frlð- rik með aðstoð Margrétar, Ifklega sárpfnd manneskja, sem leitaði til hennar sem sfðustu björgunar- vonar. Ferða-nissinn fylgdi manni áleiðis á hálasta veginum. Nú var sennilega búið að kveikja Ijós hjá huldufólkinu f klettunum við Flensborg. — s t g r . 120 vilja verða flugfreyjur Um 120 stúlkur hafa sótt um flugfreyjustörf hjá íslenzku flug félögunum og Pan American, en öll þessi félög óskuðu eftir flugfreyjum í auglýsingum fyr- ir skömmu. Þörfin fyrir flug- freyjur mun vera um 35 hjá ís- lenzku flugfélögunum, en hjá Pan American er enginn sérstak ur kvóti, en allir umsækjendur ráðnir sem uppfylla þau skii- yrði, sem sett eru af félaginu. Loftleiðir fengu flestar um- sóknir að þessu sinni. Það eru um 50 umsóknir og er félagið B3SSB þegar byrjað að vinna úr þeim. Alltaf berast margar umsóknir, ■sem ekki fullnægja þeim lág- marksskilyrðum félagsins um menntun og annað, en allar stúlkur, sem til greina koma eru reyndar og taka þátt f nám- skeiði. Mun námskeiðið hefjast innan skamms. Stendur til að ráða um 20 flugfreyjur. Flugfélag Islands fékk um 40 umsóknir að þessu sinni. Verða 15 stúlkur ráðnar úr þessum hópi að afloknu námskeiði. All- ir umsækjendur hjá F.l. rm látnir taka próf, sem leiðir í ljós almenna þekkingu. Eru þar spurningar úr heimsmálunum, spurt um innlenda menn og mál efni og úr landafræði, bók- menntum, íslandssögu og ýmsu öðru, sem talið er að flugfreyj- um megi koma að gagni i sam skiptum sínum við farþega. Pan American hefur þegar rætt við umsækjendur sína, en verið er að vinna úr gögnum í New York og mun niðurstaðan koma áður en langt líður.

x

Vísir

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.