Aflstöðin - 07.12.1907, Blaðsíða 2

AFLSTÖÐIN.
*

ýý miljón dollara fyrir neðan það
og- tilboðið samkvæmt umsögn
verkfræðingsins hið eina til greina
takandi þegar öllu væri á botninn
hvolft. Um þetta geta ekki verið
skiftar skoðanir. En hvað er þá
að? Ekki nema það lítilræði að
bærinn á alls ekki að vera fær um
að ráðast í fyrirtækið; þó viðunan-
legt boð hafi fengizt, eigi alls ekki
að vera efni á því. Það er aðal-
viðbáran. Og meiri hlutinn er
sakaður um heimskn fyrir að láta
sér sjást yfir þetta smáræði og
keyra kúfinn áfram með aflstöðina
eins fyrir það, og grípa til þeirra
örþrifaráða til að koma henni upp,
að ganga að greiða verkkaupið
fyrir hana með skuldabréfum bæj-
arins, sem hljóti að hafa í för með
sér lántrausts-spjöll fyrir bæinn
og verðfall á skuldabréfum hans.
Spurningar.
Mun nú-mikið vera varið í mót-
bárur þessar ? Hve nær varð bær-
inn ófær að reisa aflstöðina? Eng-
um hugkvæmdist það við kosning-
arnar 1906, að hann gæti það ekki-
Þá var hann þess fær. Hefir hon-
um farið þetta aftur síðan Ash-
down tók við borgarstjórn ? Hví
er gerður kostnaður, haldnir verk-
fræðingar, leitað tilboða, ef bær-
inn getur ekki komið verkinu upp?
Er bærinn á hausnum, eins og
Ashdown segir, eða er hann það
ekki, eins og- meiri hluti bæjar-
stjórnarinnar heldur fram? Hvorir
segja satt ? Og bví grípur bæjar-
stjórirn til þess úrræðis að fá um-
keypi á skuldabréfum sínum og
aflstöðvarbyggingunni ? Þetta
eru spurningar, sem kjósendur
verða að átta sig vel á, svo þeir
geti neytt réttar síns með fullri
sjón á hagsmunum sínum. og til
þess að komast að réttri niður-
stöðu er ekkert vissara en líta á
verkin hvorratveggja. Þau sýna
merkin og Ijúga ekki.
Getuleysi Ashdowns.
Eftir kosningarnar 1906, sem
skákaði tómum aflstöðu-vinum inn
í bæjarstjórnina, hefði mátt búast
við, að þar yrði sátt og samlyndi
og aflstöðin hlaupa létt og liðugt
af stokkunum. En það er öðru
nær en sú hafi raun á orðið. Mál-
ið gengur seint og skrykkjótt.
Aflstöðvarvinir segja til sín, þeir
sækja á að fá málinu framgengt og
reka smiðshöggið á það með því
að taka byggingartilboðinu. En
hvað gerir Ashdown fyrir málið ?
Hvað hefir hann gert til að binda
enda á sín fögru kosningarheit.
Ekki grand. Ekki nokkurt hans
handarvik sfðan hann komst í
borgarstjórastöðuna vottar að hon-
um hafi nokkru sinni verið alvara
með það mál. Honum er trúað
betur en skyldi af aflstöðu-vinum
og er þeim það vorkunn vegna
heita hans, og falin á hendur að-
al-fyrirgrelðsla málsins, fjármál-
ið þeir leggja alt á hans vald og
vinir hans guma af fjármálagarp-
skap hans, enginn á að vera hon-
um jafnsnjall. En þrátt fyrir alt
og þrátt fyrir alt lánast honum
aldrei að greiða fyrir málinu. Það
er ekki þar með búið, heldur tekst
honum æfinlega sleifaralegar til
en öðrum. Hann á að vera í út-
vegum um peninga til fram-
kvæmda verkinu, en enga getur
hann útvegað. Hann er sendur
um allar jarðir í peninga leit, en
kemur jafn nærheim. Afturliggja
peningar lausir fyrir þeim, sem
heima sitja, jafnvel með betri kjör-
um, en Ashdown hefir fyrir hitt.
Og þegar 3 miljánirnar eru fram-
boðnar með góðum kjörum, litlu
minna en 4°/„ rentu, þáhikar hann
og finnur sér sitt hvað til, þangað
til að boðið er tekið aftur.
Hvað kemur til þessa getuleys-
is hjá snillingnum ? Er það af
heilum toga spunnið?
Volgrið í Ashdown.
Skamma stund hafði höfðinginn
að ríkjum setið, þá er sá frétta-
burður hófst um alla álfu, að nú
væri Winnipeg-bær á gjaldþrota-
þröm. Vestur á strönd, austur
við haf, suður í ríkjum, allstaðar
kvað við sama útburðar-vælið.
Það var jafnhliða því að bærinn
hafði skuldabréf sín á boðstólum
til að fá peninga til aflstöðvar-
byggingarinnar og má nærri geta
hvað það hefir gert þau útgengi-
leg! Ashdown hefir verið brigslað
um það á opinberum fundi af for-
vígisnvanni aflstöðvarinnar, Mr.
Garson, að volgrið og vílfréttirn-
ar væru runnar undan tungurótum
hans. Ashdown hefir ekki synjað
fyrir volgrið, enda er það honum
ekki hægt, en hann hefir hátíðlega
fullvissað menn um að hánn hafi
ekki spilt bæjarhagnum að neinu
leyti. Vitaskuld getur hann ekk-
ert um það borið. Hitt er víst að
volgur er til ills eins, jafnt bæjar-
félögum sem einstökum mönnnm
og það má Ashdown vita. Hví
er hann þá að volgra ? Er það af
heiluui toga spunnið? Er hann
ekki að nota vit sitt íannara þarfir
meir en bæjarins? Hverjum er
hagur að því að afistöðvai málinu
sé eytt ?
Við raman reip að draga.
Eins áreiðanlegt og það er, að
aflstöðin nýtur hylli allrar alþýöu
og á sér með-‘il hennar marga for-
mælendur og vini smáa, jafn tví-
mælalaust er og hitt, að hún á
mikla og harðvítuga fjandmenn.
Þó þeir séu fáir, þá dregur um þá.
Því þeir hafa handa milli í ríkuleg-
um mæli afl þeirra hluta sem gera
skal. Það eru auðkýfingarnir.
Þeir leggja peninga sína í fyrir-
tæki, sem horfa til almennings-
nota, og taka óbljúgar rentur af
þeim fyrir notin. Þeir selja al-
menningi þörf hans, og eru vitan-
lega æfinlega andhverfir að bætt
sé úr henni á annan hátt þeim
sjálfum til hnekkis. Bæjarnýt
fyrirtæki þoþast smáum fetum á-
fram fyrir andstæði þessara höfð-
ingja og mótspyrnu: Þeir láta
ekki undan, fyr en í fulla hnefana,
fyr en þrotin eru öll brögð, og
brögð þeirra eru legio. Þeir ern
opinberir fjandmenn fyrirtækjanna
eins lengi og vit er í. Þá vinna
þeir í leyni eða slást í lið með mál-
inu. En hve nær, sem þeir sjá
sér lag til vinna þeir málinu það
ógagn, sem þeir mega, hlaupa úr
liði, ryðla fylking þess eða skjóta
glámu á þráðinn með einhverju