Reykvíkingur - 01.08.1899, Blaðsíða 1

Afgreiðslustofa Reyk-
víkings er hja útgef-
anda, Aðalstræti
nr. 8 opin hvern virk-
an dag allan. Nýir
kaupendur geíi sig
fram.
Rlaðið kemjur út ein-
sinni í hver um mán.
uði og kostar í Rvíh
i kr. um árið, út um
land og erlendis bnrð.
argj. að auki 25—5oa.
Borgist fyrir lok júlí-
IX. 8.
Ágúst.
1899.
Númerið
kostar lOa.
LÍTID INN í
BREÐFJÖRDS BÚD.
Þar fsest með göðu verði flest,
sem einstaklingur og fovert heimili
þarfnast bæði til fata og matar.
Eínnig alls konar Inisaljyggingar-
efni. þar á meðal afarmiklar byrgð-
ir af hinu ágæta þakjárni, B—7—8—
9—10—11 og 12 feta löngu — 25t/i
þumlung á breidd. Munið þið það.
Fleiri tegundir afvíni.
aftappað hjá Peter Buch, vínsala i Kaup-
mannahöfn, fást með góðu verði hjá W. O.
BREIÐFÖRÐ.
Átumeinsspilling í æskulýðnum,
Fái einhver meinsemd í fingurgóm, þá
er, sem ekki er láandi, undir eins vitjað
læknisins, ef ske kynni, að hann gæti út-
rýmt meininu og grætt fingurinn að fullu. En
þó höfuðið, útlimirnir og allur líkaminn sje
dauð-sjúkur af antælishætti, leti og slæp-
ingsskap, sem jetur um sig og sýkir dag
frá degi og ár frá ári, hinn uppvaxandi æsk-
lýð, þá verður engum viðkomendum að
vegi, að hugsa til að leita lækninga við
slíku, eða reyna til að sporna við almennri
útbreiðslu sýkinnar, einmitt máske af því,
að hún álízt ekki bráðdrepandi, en gjöreyð-
andi er hún þó sannarlega Eru það nú
ekki áþreifanlega sorgleg sjúkdómseinkenni
af þeirri tegund, sem hjer að ofan er á minnzt,
sem hlýtur að þjá svo mjög fjölda af okkar
hraustu og kröptugu ungu námsmönnum, að
þeir skuli geta án viðvarandi kinnroða og
bligðunar fengið af sjer að eyða hásumartím-
anum, aðalbjargraíðistímanum hjer, án þess
að taka nokkurt nytsamt verk í hönd, eða
hafa annað fyrir stafiri, en að ganga til borðs
og sængur, á milli þess sem þeir skemmta sier,
eða ráfa einhvers staðar ákvörðnnarlaust, eins
og dauðsjúkir vesalingar, sem dragast út af
sjúkrahúsum til að fá sjer hreint lopt.
Uppruni þessa meinvættis — letinnar og
antælisskapsius, liggur auðvitað nokkuð til
baka, en það þróast undurvel og eykst, af
þeinj hugsunarmáta hjá aðstyðjendum
þeirra, þeim sjálfum og skólalífinu, að náms-
menn sjeu upp yfir það hafðir, að hafa nokk-
uð fyrir stafni, eða vinna nokkra líkamlega
vinnu þann tímann, sem þeir hanga ekki við
skólanámið. Eða meira að segja, að það sje
hreinasta niðurlæging og óvirða fyrir náms-
menn að hafa annað fyrir stafni en bókina,
sem þeir eru að leita í að einhverjum lærð-
um stimpli á sig.
Fyrir nokkru rituðum vjer ofurlitla grein
hjer í blaðið um þessa sorglegu áhugalausu
iðjuleysingja — námsmennina. En eptir því
sem vjer höfum með vissu orðið síðar á-
skynja, þá eru það einmitt þeir námspiltar,
sem eru synir hinna efnaðri, í Reykjavík eða
öðrum kauptúnum kring um landið, eða hafa
þar einhverja aðstyðjendur, sem þessari afar-
skaðlegu spillingu valda og sýkja hina aðra
námsmennina. Enda munu það hreinar und-
antekningar að slíkir verði nokkurn tíma
verulega nýtir atorkumenn, þó þeir kunni
að álpast í einhver embætti. Því þeir hata
aldrei lært, hvorki að brúka tje nje tíraa
nytsamlega. Slíka hluti þekkja þeir ekki
öðruvísi en eitthvað sjálfsagt, sem yfir þá
kemur, sem þeim finnst þeil eiga heimtingu
á, svo þeir geti mókað, daga sem nætur, sín-
um aðgjörðalcysis dáðlausa svefni, sem hlýt-
ur að gjöra þá hundleiða innan um rósir'
lífsins.
Eins og öllum er ljóst, þá þurfa engin
kynjalyf til að lækna sýki þessa. Meðulin
eru ofureinföld —- og ekki önnur en þau,
að lcenna snemma hinum ungu námsmönn-
um að nota vel tímann, og út rýma hjá þeim,
öllum antælishætti og óbeit á líkamans á-
reynslu, æfa þá snetnma við smáfjárforráð í
þeirra eigin þarfir. í fám orðum sagt, kenna
þeim að afla sjer peninga og að brúka þá
vel og skynsamlega. Þá venjast þeir af, að
vera í tjármunum sinna eins og grasbítar í
túni. Peningar er viðurkennt afl þeirra hluta,
sem gjöra skal, og ómissandi skilyrði fyrir
sjalfstætt menningarlíf.