Morgunblaðið - 16.11.1951, Blaðsíða 14

14
M O RGUIS B L A O l tí
Föstudagur 15. nóv. 1951 {
Leikíélag Haínarfjarðar
'þokktuð okkur báða og samt grunaðl
Cykkur okkert misiafnt um mig þegar
við vorum hjer báðir saman“.
„Jeg var óstyrk á taugum“, sagði
Cora. Hún var fállcg. Hún gat látið
taka það gilt.
„Alveg rjett“, sagði Buster.
Barnalega andlitið hans var far-
ið að Ijósa núna, þegar hann sá
leið ú túr kröggunum. Sakleysið
skein út úr hverjum andlits-
drætti. „Við þekktum Bert Rand
fyrir stríðið, tn við frjettum að
hann hefði fallið. Svo stóðu tveir
náungar hjer á miðvikudags-
kvöldið, sem voru alveg eins, en
við vissum ekki hver hinn var.
Hundurinn og fingraförin gerðu
nú líka sitt til að viila okkur
sýn“.
„En þá fór Cora að taka eftir
ýmsu smávegis, sem gerði það
að hana fór að gruna að ekki
væri allt með felldu. Og jeg fór
að taka eftir því að náunginn
þekkti ekki starfið eins og hann
skyldi. Loks kom sagan um það
að Rand hefði verið í Evrópu,
en Chiek hefði verið við Ft.
Douglas. Þá visum við vissu okk-
ar. Jeg vissi að Chick hafði verið
í Englandi. Jeg var þar með hon-,
um. Við sögðum ekki strax frá
því af því við ætluðum að þjarma
að honum“.
„Jeg sje ekki að nokkuð geti
verið rangt í því“, sggði Ethel-
ene.
Cora þrýsti hönd mína. „Chick,
það verður dásamlegt þegar þú
kemur aftur“.
„Þetta er auðvitað leiðinlegt,
Bert“, sagði Buster við Rand.
„En þú sjer að það er úti um þig,
hvort eð er. Jeg vildi óska þess,
Bert, að svo væri ekki, en þú
sjerð það eins vel og jeg“.
„Jeg skil“, sagði Rand. „Jeg
vissi alltaf hvers kyns var. Þið
skuluð ekki halda að ykkur hafi
tekist að fara á bak við mig.
f>ið stóðuð með rnjer, í þeirri von
að geta hirt bróðurpartinn af arð
inum“.
„Vertu ekki óvingjarnlegur,
Bert“, sagði Cora. „Það þýðir
ekki að gráta yfir því, sem .er
búið og gert“.
,,í guðanna bænum, við verð-
um að standa saman“, sagði Et-
helene.
„Við skulum fara yfir það aft-
ur“, sagði Cora. „Muna það rjett
og halda fast við það“.
„Nei“, öskraði Rand. Hann
stökk upp náfölur í framan. „Við
erum saman. Þið skuluð ekki
komast undan“.
„Bert, getur þú ekki þagað á
meðan við tölum saman?“ sagði
Cora.
„Viö getum enn komist undan,
fíflin ykkar“, hrópaði hann.
„Það er of mikið í veði til þess
að við fleygjum því frá okkur.
Við getum enn komið áforminu
í framkvæmd. Jeg er enn Charles
Graham. Munið þið það. Og
gleymið því ekki. Þessi náungi
er Rand. Hann kom hingað aftur
í’ kvöld og jeg skaut hann. Jeg
hef líka fullan rjett til þess.
Fjandinn hirði skilríkin fyrir
hundunum. Við vitum ekki um
neitt nema þennan eina hund.
Við göngum frá Bill Meadowes
svo að hann talar ekki meira.
Fíflin ykkar, við erum ekki af
baki dottin ennþá“.
Hann lyfti Luger-byssunni að
brjósti mjer. Jeg sagði orðið, sem
hundurinn minn hafði beðið eft-
ir.
„Gofer“.
Jiggs urraði og stökk á hann.
Hann beindi byssunni að hund-
inum. Voða hvellur kvað við.
Hundarnir rjeðust saman. Jeg
hljóp út í bílskúrinn til að sækja
munnkörfuna.
Ethelene og Cora æpíu hvor í
kapp við aðra, þegar jeg kom inn
aftur. Hundarnir beyttust yfir
þvert og endilangt stofugólfið.
Jeg vissi hvor þeirra var Jiggs.
Jeg gat brugðið körfunni á hinn
hundinn. Jiggs varð strax rólegri
02 jeg sneri mjer að Rand,
Hann sat á legubekknum og
starði sljóum augum á sundur-
tætta hendina á sjer.
„Jeg varaði þig við byssunni
áðan“, sagði jeg.
„Láttu mig í friði“, sagði
hann.
„Lofaðu mjer að vefja utan
um hendin þangað til sjúkrabíll-
inn kemur“, sagði einhver. Rauð-
hærður náungi stóð við hliðina
á mjer. Hann var ekki í einkenn-
isbúningi. Jeg horfði á, á meðan
hann batt fagmannlega um hend
ina. Þá loks þekkti jeg aítur lög-
regluþjóninn, sem jeg hafði leut
i brösum við á miðvikudagskvöld
ið.
„Jeg er fíflið“, sagði lögreglu-
þjónninn. „Jeg fæ ávítur. Strák-
arnir gera gys að mjer. Jæia,
en hver var það, sem náði 'Jantí?
Og rneira að scgja á frídegi min-
um. Lofaðu mjer að sjá skírtein-
in þín úr hernum, Rand“.
„Jeg heiti ekki Rand“, sagði
Rand. „Talaðu við þennan
barna“.
„Jeg tala við þig, Rand“.
„Hvaða skírteini úr hernum?“
„Nei, mjer datt bað i hug, að
þú hefðir þau ekki. Það var
skrítið að mjer skyldi detta það
í hug í morgun, þegar jeg var að
borða moi'gunmatinn. Smáatriði.
og þó.. .. Jeg var sjálfur í hern-
I' um. Lögregluliðinu“
„Hvaða skírteini?“ spurði ieg.
„Jeg skal segja þjer það, Gra-
ham. Rand hjelt því fram að
hann væri þú og að hann hefðí
verið verkfræðilegur ráðunaut-
ur í striðinu. En skírteinið me£
• fingraförunum hans var skírteini
[ sem liðsforingjar höfðu einir“.
„Fífl“, sagði Buster.
„Nei, þetta var nokkuð snið-
ugt“, sagði lögregluþjónninn.
! „Það hafði enginn rannsakað það
þá hver var hvað í hernum. Það
var heldur engin ástæða til að
rannsaka það frekar, ef allt hefði
gengið eftir áætlun. Rand vissi
það heldur ekki að jeg hafði ver-
ið í herlögreglunni. Ef jeg hefði
farið með Graham á stöðina á
miðvikudagskvöldið, þá.... já,
Bill Meadowes beið þar með Dob
erman-hundinn. Jeg spjallaði svo
lítið við Bill Meadowes fyrir
stuttri stund, Ilann áleit að rjett-
ast væri fyrir sig að segja allan
sannleikann og reyna að bjarga
sjálfum sjer. Ef alít hefði farið
eftir áætlun á miðvikudags-
kvöldið þá væri Graham dauður,
og við rannsókn á fingraförum
hefði kornið í ljós að hann var
Rand, en enginn hefði skipt sjer
að þeim, sem þóttist vera Charles
Graham. Já, þetta var sniðugt“.
„Mjer datt þetta bara í hug í
morgun", hjelt lögregluþjónninn
áfram. „Jeg svaf fram á morgun
og borðaði morgunmatinn seint.
Jeg var að velta þessu öllu "yrir
mjer. Jeg var ekkert öfundsverð-
ur, því að strákarnir voru að
gera út af við rnig á stöðinni. Þá
mundi jeg eftir liðsforingjakort-
inu. Skrítið hvernig manni dett-
ur í hug svona smámunir þegar
maður er að drekka kaffi. Hvað-
an hafði hann íengið liðsforingja-
kortið? Hvers vegna hafði hann
það? Jæja, ef skírteinið var
falsað, hugsaði jeg með mjer, þá
er best að byrja á j»ví að snúa
öllu við. Segjum sem svo að ná-
unginn, sem sagðist vera Gra-
ham á laugardagskvöldið, hafi
verið bann“.
„Góð byrjun“, sagði ieg.
„Einmitt. Og þegar jeg fór að
hugsa málið frá þeirri hlið, þá
stóð allt heima. Þá skírðist
hvernig stóð á dauða Aliciu Al-
exander. Hún hlaut að geta þekkt
þá sundur. En hvers vegna gat
þá kona Grahams og bróðir henn
ar og konan hans ekki þekkt
hann? Jú, en þau kærðu sig ekki
um það. Þau voru með Rand.
Þetta var náttúrlega eins og tóm
vitleysa þó að jeg hafi hugsað
se msvo yfir kaffibollanum. Bíð-
um við, hugsaði jeg þá.... en
hundarnir?“
„Þá mundi jeg eftir Bill Mea-
dowes fyrir utan stöðina, þegar
jeg kom aftur á míðvikudags-
kvöldið. Jeg mundi eftir náung-
anum og systur hans, sem höfðu
verið drepin af tveim veiðihund-
um, sem þau höf£>u fengið Jijá
Bill Meadowes. Var Bill Mea-
\ -- ■ _ fc
ARNALESBOK
Ævintýri Hlikka Í:
Töfraspegillinn talandi
Eítir Andrew Gladwyn
32.
— Þetta er minn konunglegi vilji, og það getur engum haldist
uppi að neita vilja mínum. Jeg veit líka með vissu, að þú getur
ekkert haft á móti því að gerast aðalsmaður. Æ, æ, hvar er ritarinn
minn?
ÍHrærekur ritari var sóttur.
Þegar hann kom, sagði kóngurinn: — Sjáðu um, að bláa her-
bergið verði búið upp fyrir þennan unga vin minn. Hann skal íá
allt, sem hann girnist. Jeg ætla að gera hann að aðalsmanni og
hann á að giftast dóttur minni.
j Ilann kinnkaði kolli og gekk á brott.
i — Jeg óska yður hjartanlega til hamingju, sagði ritarinn við
Mikka. — Hans hátign hefur sýnt yður mikla virðingu. Nú skal
jeg vísa yður tii herbergja yðar.
Mikki var sem steini lostinn yfir þessari snöggu atburðarás.
Hann var þessu svo óviðbúinn að hann gerði ekkert sjer íil varnar.
Liet aðeins teyma sig eftir óendanlegum göngum og ranghölum,
inn í mjög skrautleg gestaherbergi í vesturálmu haliarinnar.
! — Jeg mun skipa þjónunum að annast yður, sagði Hrærekur
ritarí. — Þjer óskið ef til vill eftir að hvíla yður eins og klukku-
stund fyrir kvöldte. Að svo mæltu gekk ritarinn á brott og Mikki
varð einn eftir í herberginu. —
I Það var aðeins ein hugsun sem braust um í Mikka.... hann
varð með einhverju móti að komast undan. Og hann varð að
kcmast á brott þcgar í stað, mátti engan tíma missa.
Kóngurinn var góður maður, en hann virtist óbifanlegur í þeirri
ákvörðun sinni að gera Mikka að aðalsmanni og gifta hann kóngs-
dótturinni. Það myndi heldur en ekki raska framtíðarfyrirætlunum
Mikka. Þá yrði hann alla ævi að liía leiðindalífi í höllinni og
allar vor.ir har.s um spennandi ævintýri væru úti.
99
Akumesingasr l
Aumingja Hanna
46
> Sýning á morgun, laugardag kl. 5 og 9.
; Aðgöngumiðar í Bíöhöllinni.
M
■
sAMHomsÆimim
VGAVEG 162
GÖILIi
DySARiVIB
I KVOLI)
Stjórnandi Númi Þorbergsson
Hljómsveit Magnúsar Randrup
Aðgöngumiðar á kr. 10,00 seldir
í anddyri húrsins
eftir kl. 8,30.

• IUOiMiffivminnimirikRiiiaaaaa■■■■•■■••■•■■■■a»rRMrfHra'«a9 iinmv
«
■
II V Ö T
SJÁLFSTÆÐISKVENNAFJELAGÍÐ
h e 1 d u r
framhalds-aðalfind
I Sjálfstæðisliúsinu mánudag 19. j>. m.
Jdukkan 8,30 e. h.
FJELAGSMÁL
KVIKrdYNDASÝNING
KAFFIDRYKKJA
Allar Sjálfstæðiskonur velkomnar
meðan húsrúm leyfir.
STJÓRNIN
'WSP!
-o.riÞífc i
í :
i :
Jólabók handa ungum stúlkum
Vinaminni
Allar ungar stúlkur, hafa gaman af að safna nöfnum
vina sinna í bók, og vita um lcið uin afmælisdag þeirra.
VINAMINNI er nokkurskonar afmælisdagabók
með nýju sniði. Við hvern í árinu, er eitt erindi og
einn málsháttur, en aðeins eitt erindi eftir hvern höfund
og þannig koma þarna fram 365 íslensk skáld.
Það er fjölmennasta skáldþing, sem hjer hefir verið
stofnað til. Og um leið er í bókínni mjög skemmtilegt
málsháttasafn.
Bókin er öll skreytt og mynd fyrir framan hvern mán-
uð. — Fallið bók til jólagjafa handa ungu fólki.
i
IIELGAFELL