Morgunblaðið - 19.09.1917, Blaðsíða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Húsmæónr!
Notið eingöngu hins heiœsfrægu
RedSealþvoítasápu
vantar
á þorskveiðar
ú þegar.
Fæst hjá kaupmönnum.
I heildsölu hjá
0. Johnson & Kaaber.
Nærföt.
Vinnuföt.
Hvar er mestu úr að velja?
Hvar eru vörugæðin mest?
Hvar fær maður vöruna ódýrasia?
i
Vöruhúsmu.
Ráðskonupláss
er laust i. október á fámennu og
barnlausu heimili. R. v. á.
— f>að er ekkert að aegja. Bg
veit þó eitt með vissu og það er, að
Ambroise Vilmart er ekki í Lundún-
um. Við höfum sent leynilögreglu-
mann til JFrakklands. það er ötull
piltur. Hann heitir Jones — Olaf
Jones. Hann hefir símað mér það,
að Ambroise Vilmart hafi sézt í
grend við Boulogne og hafi flækst
þar eins og hver annar landshornamað-
ur. það er víst ætlan hans, að kom-
ast yfir ErmarBund við tækífæri. En
við erum á verði. þér þurfið þess
vegna eigi að óttast Atubroise Vil—
mart.
— En ferðakistnrnar, sem stolið
var, blómvöndurinn og spjaldið, sem
þér haldið á í hendinni I
Burns hriati höfuðið.
— Sjóræningjarnir eru ekki allir
dauðir ennþá. Glæpamannaflokkur
sá, er náði í yður, er mjög hættuleg-
ur og öflugur. Hann hefir umboðs-
menn allsstaðar, ef til vill jafnvel
innan lögreglunnar sjálfrar. Hvað
— 363 —
FJutningaskip.
Gufuskipíð »Kópur«, sem hleður um 130 tons af
þungavöru, og m.b. »Patrekur«, sem hleður um 40—45
tons
fást til leign í lengri eða slíemri ferðir,
frá miðjutn september, með því að snúa sér til
P. A. Ólafssonar.
Simi 580.
Frá 1. okt. óskar há-
skóianemandi efrir herbergi
med húsgögnum,
R v, á,
Nokkrar tunnur af
göðu saltkjöti
fást enn keyptar á lágu verði á
Skólavöröustíg- 8.
Páll Arnason.
vitum við um það? . . . En hitt er
vlst, að við höfum oft komiat að
raun um það, að hitt og annað, sem
við hóldum að engir aðrir vissu en
Scotland Yard, hafa óvinir okkar
vitað um . . . Hverju á maður að
trúa? . . . En þetta sjald er ósköp
meinleysislegt. |>að stendur aðeins
á því:
Með aðdáun fyrir fallegu
fótunum yðar.
Hinn einhenti.
Edna Lyall stökk á fætur.
— Eg veit hver það er, hljóðaði
hún. Hann er af »Hánum«. Hann
var nefndnr Dick Anstey . . . Eg er
glötuð ....
43. k a p í t u I i.
Gest ber seint að qarði,
Edna Lyall svipaðist um í hinni
litlu dyngju sinni. J>ar var hin breiða
eæng hennar með himinhvelfingu yfir
364 —
Mótorkfltter
til SÖIí’,
tveggja ára gamall, í góðu ástandi,
með síldveiða útbúnaði.
Sigurjón Jónssou,
Laufásvegi 20. Sími 490.
cTSaupié tJKorgunGl.
og útakorin með ýmsum Amors-
myndum.
Edna Lyall var ekki rótt í skapi.
Og það var eins og hinar litlu og
búlduleitu Amors-gyðjnr horfðu á
hana með óttasvip. Hvert sem hún
leit fan3t henni sem á sig störðu
óttaslegin augu, er glóðu líkt og
maurildi á hverjum hlut í herberginu.
Hún sat á sængurstokknum í nátt
kjól sínum, sem gerður var úr batt-
ist og kniplingum. það var eins og
einhver þögul Bkelfing hefði læðst
inn í taugakerfi hennar og ógnaði
henni. En hvað hún iðraðist þess
að hafa sent þjónustustúlkuna á burtu!
Hún reyndi að rifja upp fyrir sér
hve mikil hyllí henni hafði verið sýnd
um kvöldið. Fagnaðarlætin glumdu
enn í eyrum hennar, en þau glöddu
hana eigi. Og umhugsunin um það
hvað blöðin mundu segja að morgni,
var eigi jafn rik hjá henni og áður.
Og i hvert skifti sem hún hugsaði um
blómin, sem henni voru send, blaati
— 365 —
V A'T'I]Y GGIN G Aí^
Brnna tryggingar,
sjð- og strlðsYátryggingar,
O. Johnson & Kaaber.
Det tyl octr. Brandassurance
Kanpmannahöfn
vátryggir: hús, húf»gögn, alls-
konar vöruforöa o. s. frv. gegn
eldsvoða fyrir læssta iðgjald.
Heima kl. 8—12 f. b. og 2—8 e. h.
i Austurstr. 1 (Búð L. Nielsen)
N. íi. Nielsen
Brunatryggið bjá »WOLGA«
Aðalumboðsm. Halldór Eiriksson
Reykjavík, Pósthólf 385.
Umboðsm. í Hafnarfirði:
kaupm. Daníel Berqmann.
Gunnar Egilson
skipamiðlari.
Tals. 470. Veltusundi 1 (uppi);
Sjó-, Stríðs-, Brunatryggingar.
Skrifstofan opin kl. 10—4
Allskonar
vátryggingar
Tjarnargotu 33. Simar 235 & 429.
cJrolío S cTloífíe.
Trondhjems válryggingarfélag Ji.f.
Allskonar brunatryggingar.
Aðalumboðsmaður
Carl Finsen
Skólavörðustig 25
Skrifstofut. sVa'^Va s,c!- Tals. 331
Geysir
Export-kaffi
er bezt.
Aðalumboðsmenn:
0. Johnson & Kaaber
hin ógnandi hauskúpumynd fyrir sjón-
um hennar og spilti gleði hennar.
Ó, að hún skyldi ekki fá að vera
í friði. Hvað hafði hún gert? Ekk-
ért annað en það, sem hver einasta
góð, brezk kona mundi hafa gert í
hennar sporum. Blöðin höfðu líka
sagt það að hÚD væri hetja!
Og eitt var víst: hún hafði unnið
sér allra hylli. Og nú var hún viss
með það að geta orðið aðalsmannsfrú.
En alt í einu mundi hún eftir þvf
að hún var gift.
Gift . . . Hún gat eigi annað en
hlegið að því.
En henni hnykti við er hún heyrði
sinn eigin blátnr. Hann var eitthvað
svo einkennílegur og þur. Ef til vill
var hún gift kona. Hinn hræðilegi
vanskapningur, sem hafði gefið þau
Ambroise Vilmart saman, var ef til
vill prestvígður. Og nú heyrði hún
glögt hina þýðu rödd hans í eyrum
sér : . . E n e f þ é r s v í k i ð o k k-
ur, þá mun hefndkomayfir
yður hvert sem þér farið.
— 366 —