Saga: missirisrit - 01.06.1925, Blaðsíða 51
SAGA 45
grímur fann, aö drottinn hafði séð og lesiö ótalaöar
hugsanir sínar og hikaöi við.
Þá mælti drottinn:
“Hér talar konan sjálf fyrir sig. En ver þú veL
kominn, Hallgrímur, í þá sælu, sem þú hefir fyrirbúið
sjálfum þér. Gakk í sveit sonar míns frá Betlehem.”
Og engillinn leiddi hann til Jesú, sem sat þar rétt
hjá, og sem faðmaði hann að sér.
En þaðan sem séra 'Hallgrímur sat við hlið Jesú, sá
hann að Guðríður fleygði sér fyrir fætur drottins, og
sér til mikillar skelfingar heyrði hann að hún mælti svo:
“Engnn er guð, nema þú, Allah, þú miskunnsami og
meðaumkvunarriki.. Lof sé þér, AHah, heimanna drott-
inn, þú miskunnsami og meðaumkvunarríki dómarinn
efsta dags. Þig hefi eg tilbeðið og þig bið eg líknar. Á
þínum vegi hefi eg í veikleika reynt að ganga, eftir lífs-
ins orðum þeim hinum helgu og óskeikulu, sem þú gafst
þínum elskulega spámanni, Múhameð. Miskunna mér af
þinni náð og lát mig, rétttrúaða sál, ekki glatast.”
Kvöl þeirri, sem séra Hallgrímur leið þessa stuttu
stund, sem kona hans flutti bæn sína, verður eigi með
orðum lýst. Honum fanst undirdjúp myrkranna opnast
og svelgja hana fyrir augum sér. Annað eins guðlast
hafði hann aldrei þekt á jörðu spillingarinnar. Og þetta
aÖ ske í himnaríki!
“Jesús Kristur!” hrópaði hann, “miskunnaðu þig
yfir hana og bið þú fp^urinn, hwn <Jsmi hana ekki
strax í reiöi sinni,’1