Vikan - 17.11.1938, Blaðsíða 18

Vikan - 17.11.1938, Blaðsíða 18
18 VIKAN Nr. 1, 1938 Giftu þau sig í París — 1 Framh. af síðu 11. sem áður fannst henni, að hún yrði að gera allt, sem í hennar valdi stæði til að varðveita hinstu reitur sjálfsvirðingar- innar. — Þá það, sagði Jim og vatt sér fram að dyrunum. Patrica horfði á eftir hon- um, hrærð og óttaslegin. Honum var þó ekki alvara að fara! Hvaða ástæðu hafði hann til að taka orð hennar svo bókstaf- lega? Hún vonaðist til að hann færi ekki — en hún vildi fegin geta þröngvað hon- um til að biðja sig fyrirgefningar, og svo---------- — Verið þér sælar! Hurðin var í hálfa gátt, en Jim stóð á þrepskildinum. Svo lokaði hann aftur hurðinni- á eftir sér, gekk á móts við Patricu og spurði. — Er yður virkilega alvarla um að ég skuli fara ? Og hann hvessti á hana augun. Segið sannleikann afdráttarlaust og játið, að þér viljið ekki að ég fari. Patrica reyndi að horfast í augu við hann — en því lengur sem hún hofði í þessi stálgráu, skæru augu, því greinilegar féll henni allur ketill í eld. — Það er rétt, sagði hún. Ég vil ekki að þér farið — en hinsvegar geri ég þá kröfu til yðar, að þér komið fram eins og siðuðum manni sómir. — All rigth, sagði Jim og brosti stráks- lega. Hann yngdist um tíu ár við að brosa svona. Hann gekk nú aftur til sætis síns framan við arininn. — En þér ættu aldrei að horfa á karl- mann svona, eins og þér horfðu á mig áðan, ef þér viljið hliðra yður hjá ábyrgð afleiðinganna. Ég er ekki annað en maður, og . . . . — Við sleppum því, sagði Patrica kulda- lega, en hún brosti með augunum. Það var eitthvað aðlaðandi í fari þessa hávaxna, herðibreiða manns, eitthvað djarfmann- legra og hreinna en í fari annara manna, sem hún þekkti. — Hvað finndist yður um að borða með mér kvöldverð, — eða ætlið þér eitthvað ákveðið í kvöld? spurði Jim. — Patrica kvaðst ekki hafa ætlað sér neitt sérstakt fyrir og taldi ekkert vera því til fyrirstöðu, að þau gætu snætt sam- an kvöldverð.------ # Á þessu kvöldi varð Jim margs vísari, meðan hann sat andspænis Patricu við lítið borð í fransk-ítölsku matsöluhúsi og neytti undarlegra rétta, sem voru honum framandi að bragði og útliti. Hann komst að raun um, að hvorki meira né minna en allar lífskoðanir hans voru öfugsnúnar og brjálaðar, og hann naut þess, að fá þær endurskoðaðar og leiðréttar af unghngs- stúlku, sem var fullum fimmtán árum yngri en hann. Hann komst einnig að raun um, hvað það var að elska, eins og ungir menn elska, og eins og hann hafði einu sinni elskað. Og honum steig það meira til höfuðsins en klaustursvínið, sem þau drukku. Patrica stakk upp á því, að þau gengu heim til hennar, heldur en að fara í leik- húsið — því hún hefði séð flest það, er þar væri á boðstólum. Og þegar þau komu aftur heim, fór Patrica fram í eldhús til að hita kaffi, en á meðan lagði Jim það niður fyrir sér, hvernig hann færi skyn- samlegast að því að biðja hennar — því hann var ákveðinn í að biðja hennar þetta kvöld. Eftir hverju var að bíða? Og þegar Patrica kom inn með kaffið, horfði hann hugfanginn og viðutan í aringlæðurnar. — Ekki svona þunglyndur! sagði hún huggandi. Hann vatt sér snökkt að henni og leit á hana: — Ég vildi mega tala nokkur orð við yður í alvöru. Ég kann ekki að tala í lík- ingum, en ég elska yður — og ég spyr: viljið þér giftast mér? Patrica horfði agndofa á hann. — Gift- ast yður? Hvort ég vilji giftast yður? Eruð þér alveg gengnir af göflunum? Og svo þekkið þér mig ekkert. — Ég þekki yður nóg. Ég veit líka, að yður er ekki sama um mig. Yður var ekki eins leitt og þér vilduð vera láta, þegar ég kyssti yður í dag. Sem allra snöggvast endurgulduð þér kossa mína----------- — Nú er nóg komið! Ég vil ekki hlusta á þetta. Og Patrica setti dreyrrauðan. — Þér hljótið að vera eitthvað meira en lítið geðbilaður. Ekki hefði mér komið í hug að bjóða yður aftur hingað heim, ef mér hefði órað fyrir þessu. Það er bezt fyrir yður að fara, áður en ég reiðist fyrir al- vöru! Og nú stóðst Jim Tramment ekki mátið. — Ég fer ekki fet, fyrr en þér hafið lofað að giftast mér. Þér elskið mig. Hvert orð yðar, hvert tillit yðar hefir verið upp- hrópun, ógnun og kvatning til mín um að segja þetta, sem ég nú sagði. Þér hafið ekki sömu aðferðina við karlmenn og kjölturakka — kjassa þá aðra stundina og fleygja þeim svo hranalega fram á gólf. Ég elska yður Patrica. Og ég hef ákveðið að vinna ást yðar. Þér viljið kyssa mig — það veit ég. Annars mundu þér ekki hafa boðið mér inn áðan. Eða bugg- ust þér við, að ég mundi eyða hér heilu kvöldi í að spjalla um veðrið. Svo gekk hann fast að henni — en hún bandaði hon- um þverúðarfull frá sér. Yður hefir skjátlast í annað skipti í dag. Þetta er mikill hnekkur fyrir sjálfstraust yðar og virðingu. Og í fullu jafnvægi sett- ist hún á stólbríkina, framan við arininn og kveikti sér í sígarettu. Svo leit hún á hann, þrungin kaldhæðni og fyrirlitningu. — Ég get trúað yður fyrir því, að ég umgengst fulla tylft ungra manna, sem ég býð heim til mín upp á te, borða með kvöldmat og skemmti mér með á kvöldin. Og enginn einasti hefir nokkru sinni gert sig að fífli við að biðja mín og láta öllum illum látum, nema þér. Nú á tímum hafa ungar stúlkur engan áhuga fyrir hjóna- böndum, skal ég láta yður vita. Ég met mitt persónulega frelsi meira en svo, að ég vilji yfirhöfuð hugsa um hjónaband. Ég er fullkomlega ánægð með starf mitt og stöðu og hef ekki minnstu löngun til að leggja skipum mínum í sæluhöfn hjóna- bandsins, sem að yðar áliti er víst hið eina heilbrigða. En hvernig sem á því stóð, fann hún enga svölun, enga fullnægingu í þessari heiftarlegu hefnd. Það var eitthvað fag- urt og fölskvalaust við hreinskilni Jims.. Þessi látlausa leið, sem hann valdi til að tjá henni ást sína, var bein sönnun þess,. hve liann var einlægur og heill. Sem snöggvast langaði hana óstjórnlega til að hjúfra* sig að honum og hvísla undur- hljótt: að svo sannarlega, sannarlega elsk- aði hún hann. En hún fekk staðist fallið. Hann var viss í sinni sök — viss um ást hennar. Það var honum ekki fyrirgefið. Jim dró óreglulega andann, krepti hnef- ana, og belgdist allur út. — Það er að heyra, að ég hafi látið hafa mig að fífli. Það skal játað, að ég var full hreinskilinn og kom til dyranna eins og ég var klæddur, vífilengjulaust. Það getur verið, að þér hafði rétt fyrir yður — en persónulega er ég vantrúaður á þetta nútíma frelsi. Hið mannlega eðli hefir varla tekið þeim straumhvörfum, síðustu tólf árin, þó ýmsar siðvenjur hafi ef til vill tekið nokkrum breytingum. Til- finningar manna verða ekki soðnar niður í dósir og geymdar á afviknum stöðum,. eins og þér látið á verði vaka. Hann brosti hæðnislega og tók aftur til máls. — Það mun bíða við, þangað til ég bið yðar aftur. Ég hefði betur aldrei trúað yður fyrir tilfinningum mínum. Bið ég yð- ur hérmeð að virða vanþekkingu mína a betri veg, þar sem ég hefi í tólf ár búið í útkjálkasveit vestur í Canada, með fólki, sem var svo fomt í skapi og háttum, að það trúði á ást og gildi hjónabandsins. Verið þér sælar! Það er ekki líklegt að við sjáumst aftur. Um leið vatt hann sér út um dyrnar og var horfinn áður en Patrica hafði átt- að sig. Hún heyrði fótatak hans niður stig- ann, og forstofuhurðin féll að stöfum á eftir honum. Hirðuleysislega fleygði hún sígarettunni í eldinn, fól höfuðið milli púð- anna í stólnum og grét hástöfum. Patrica var ekki af þeirri manntegund, sem eitrar frá sér með ólund, þó henni yfir- sæist eitthvað. Og sjálf var hún ekki í minnsta vafa um, að hún hafði farið heimskulega að. Það rann upp fyrir henni eins og Ijós, um leið og Jim lokaði á eftir sér hurðinni. Hún hafði beinlínis rekið hann á dyr, af því hann var svo ónær- gætinn að segja henni sannleikann. Hún hafði látið hégómaskapinn ná yfirtökum

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.