Ólavsøku-teiti - 29.07.1892, Blaðsíða 3

Um at hann kom á slættan hógv,
hann jorðfestí h'gjan upp undir tjógv.
At berjast við kempur tað var hans lyst,
dunnina legði hann i fyrsta dyst.
Tá ið teir fingu tann fiskin at sjá,
tá var tað ikki annað enn eitt roynkilsi gr
Síðani tóku teir tog av mast
og fótalunnur í heysinum brast.
Afen tá ið gásín var óskerjað,
hann kundi seg ikki fyri henni verja,
K
Eína ferð útí við Taragjó,
tá bardist hann við ein »kakkularakó«.
Tann hani seg varđi so manniliga,
at Niklas hann fell á jórðina niður:
Nú hjálpí mær harrin og santa Knút,
hann heglar mær bæði míni eygur út,
So gjordi Niklas eitt grúuligt morð;
reykin í suður og velið í norð.
Niklas hann tekur tá til sín knív
og skildi roynkilsjð av við lív.
j
At spæla kort tað var hans lyst
| við kleyvar sjeyir og hjartar tvist.
Men rútar nígji og spaðar fýra
og hjartar frúgv hevur hann forstýrað.
í íslandi er bæðí kavi og frost,
har vil »mín« Niklas standa uppá post.
Við ongum vóttum — foruttan hatt,
j harav hann vinnur bæði æru og skatt.
Rusland vil hann intaka við vold
rætt sum ein -annar Tordanskjold.
Men eina ferð fór hann út undir foss,
; tá var hann sum eitt tonglaross.,.
Niklas hann rór sær so dúgliga á mið,
ongum fiski gevur hann frið.
Og haðaní fór hann í baralda bakka
við skeivari tá og króktum nakka.
Elluvu dróg hann upp undír borð,
tann tovlti vildi gera morðT
Niklas tá skar i tann sjóðheitan grát:
»IIetta er fiskurin, ið Jónas át«.