Smárit Handíðaskólans - 01.08.1943, Blaðsíða 12

10
fóru í fyrrasumar. Lesið svo stílana fyrir þeim og lofiö
þeim að dæma. Ég get fullvissað ykkur um þaö, að lítið
muni fara fyrir hlutlægninni í dómunum þeim, enda ekki
von til þess. — Metið svo stílana sjálf og dæmið nú rétt og
af fullkominni hlutlægni (málfar, setningaskipun, stafsetn-
ingu, skýrleik hugsunar og athugana o. s. frv.). Ég fyrir
mitt leyti, öfunda engan af því starfi. -—
Þetta, sem nú hefir verið sagt, gefur bendingu um margt,
sem til greina kemur við skipun barnaskólans og skóla-
starfsins.
Fyrst það, að hneigðir barnanna vinna með í verklega
náminu, en ekki á móti því, og veit sérhver kennari, hve
mikilsvert það er til góös árangurs af náminu.
Þá hitt, að börnum veitist margfalt auðveldara að meta
réttilega handræn afköst en andleg, en rétt, hlutlægt mat
á getu sína er vænlegra til þroska en flest annað.
Hvað á þá að kenna?
Vilji skólinn vera trúr köllun sinni sem menningarstofn-
un, verður hann framar öllu öðru að veita börnunum hinn
almenna undirbúning að framtíðarstörfum þeirra, hver sem
þau kunna að verða, en undirbúningur þessi er fólginn í
eflingu hins siðræna starfsþroska.
En jafnhliða þessu verður hann líka að veita þeim stað-
góða undirstöðu í þeim námsgreinum, sem nauðsynlegastar
eru til öflunar mennta og eru þannig lyklar að þekkingu
samtímans, en þær eru fyrst og fremst móðurmálið og
reikningur.
Nú er svo um þessar greinar, að mestu veldur hver
á heldur. Það er unnt að kenna þær svo, að hinum
tvíþætta tilgangi skólastarfsins, hinum siðræna og vit-
ræna, verði fullnægt. En vandalaust er það ekki. Verður
mikils að krefjast af þeim kennara, sem þeim árangri vill
ná. Hæfileikar barnanna og hneigðir ráða eigi minnstu
I