Tímarit Máls og menningar - 01.07.1962, Blaðsíða 52

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Það er fallegur og fínlegur hlutur sem hefur legið í hulstrinu, lítil skamm-
byssa, mest til skrauts, að því er bezt verður séð, leikfang, en þó trúlega ekki
með öllu hættulaus. Nú skín hún milli fingranna á Ingiríði. Hún rannsakar
hana af forvitni: hún er hlaðin, það sér hún. Hún ýtir líka undir gikkinn,
obboð lítið. Svo brosir hún við leikfanginu, stingur því í barminn, brosir við
sjálfri sér í speglinum.
Ef ungi maðurinn í þungu þönkunum sæi þá spegilmynd, ætti hann bágt
með að þekkja þar aftur sinn hvinnska gest. Hún er svosem ekki nein betli-
stúlka lengur, miklu fremur lítil greifynja í fínlegasta rókókóstíl, svo indæl að
allri sköpun, að ekki einu sinni þúsundþjalasmiðurinn hefði þurft að skamm-
ast sín fyrir hana, sönn prýði á hvaða grímuballi sem vera skal. Og ákafinn og
fjörið í henni, og hvað henni liggur á! Hingað fljótt með kápuna,*frú Gross-
man, og hvar er bíllinn, herra dansherra? Er hún hrædd um að ljósadýrð
grímuballsins slokkni áður en hún kemst þangað til að dansa, til að láta dást
að sér, hlæja — hlæja lyst sína? Eða trúir hún kannski á nýja samfundi — sem
hún getur aftur látið fara að sinni vild og eftir duttlungum síns óstýriláta
hjarta?
Samfundir urðu það vissulega. Bíllinn strýkst á fleygiferð framhjá ungum
manni sem hraðar sér þvert yfir torgið. En hvorki sér hún hann, né hann hana.
Hann gengur í áttina til völundarhússins: óróleikinn rekur hann áfram, af enn-
þá meira miskunnarleysi, vegna þess að hann veit ekki alminlega, hvar hann
á að leita. Það eina sem hann hefur til að reiða sig á er hótelið með fína nafn-
inu, aðsetursstaður frú Grossman. Svo hann leggur leið sína þangað um rang-
ala völundarhússins, gengur inn í kaffistofuna sem er ennþá eyðilegri en vant
er, ekki einu sinni frú Grossman til að prýða vegginn fyrir endanum. Aðeins
einn gestur er þarna inni, stúlka — og fyrst, þegar hann sér hana, hrekkur
hann við. Það er ekki sú sem hann er að leita að, en gæti verið tvíburasystir
hennar. Og þó svipar þeim saman aðeins í einu, en það svipmót er líka alls-
ráðandi: neyð.
Nú kemur þjónninn, ungi maðurinn krefst upplýsinga og er bent með ólund
á dyr þar sem gengið er inn í innri salarkynni hótelsins. Hann fer upp stiga
og stendur augliti til auglitis við frú Grossman. Og þær upplýsingar sem hann
vill fá eru látnar í té með svo blíðu brosi, að veikt endurskin af því leikur um
varir hans sj álfs.
Farin aftur á grímuballið! Heilabrot hans, óróleiki, hryllisýnir höfðu verið
út í bláinn. Frú Grossman sýnir honum herbergi stúlkunnar, og svo sannar-
lega vitnar hér allt um þann glaða asa sem er undanfari þess, að fólk bregði
242