Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1888, Side 67

67
tældfæri, en liaíi að öðru leyti enga pýðing fyrir lífið_
Og fiver álirif mun pað liafa á barnið, pegar pað verður
aldrei annars vart, eu að kennarinn sje ánægður, ef
pað kann að eins utan að pað, sem pví er fyrir sett,
en sýnir eigi að öðru leyti að hann leggi nokkra rækt
við guð, nje stundi, að barnið gjöri pað? J>að er hætt
við, að par sem svo er ástatt, par verði bænin og
íhugun guðsorðs hræsnisverk eitt.
Hinn afvegurinn er sá, að stagast um of á andleg-
um efnum; af pví leiðir pað, að börnunum mun leiðast
trúbragðakennslan. J>egar menn vilja nota trúbrögðin
til pess að fá börnin til pess að hegða sjer eins og
gamalmenni og kæfa niður hjá peim barnsgleðina, pá
er eigi rjett að farið. Engin kenusla á að vera fremur
laðandi, inndælli eða prúðari, en trúbragðafræðslan. |>ær
stundir, sem til hennar er varið, eiga að vera hátíðis-
stundir barnanna, og pað verða pær, par sem kennar-
inn er eins og hann á að vera.
Kennarinn þarf að bera Jcærleik til barnanna og
hafa gott lag á að umgangast þau.
Hvert barn parf að njóta ópreytandi og alúðlegrar
ástúðar hjá kennara sínum. Kærleikurinn verkar á
barnið eins og sólargeislarnir á jurtina. Kærleikurinn
gjörir pað blítt og sveigjanlegt, svo að auðvelt verður
fyrir kennarann að laga pað að vild sinni. Fýla og
önuglyndi á ekki við börn. Hver maður og pó einkum
börnin purfa styttu. Ösjálfrátt vænta börnin pessarar
styttu hjá fullorðnum mönnum, sjer í lagi hjá foreldrum
og kennurum. Eins og vafningsviðurinn vefur sig um
smárunna eða fær sjer festu á klettaklungri, pegar hann
liefur eigi annað betra að vefjast um, eins leitar hið
ástpyrsta og bjálparvana barn styttu, jafnvel hjá dáð-
5*