Lesbók Morgunblaðsins - 04.03.1973, Page 15
Tekur
vinnuna
fram yfir
flest
annað
„KISI Stefáns“ er íslenzkum ung:l-
inffum löng:u orðinn að góðu kunn-
ur og því óþarfi að kynna hann
nánar hér. Ég: ætla aðeins að
g:reina frá spaug:ileg:u atviki er
henti hann er hann hug:ðist heim-
sækja þann fræg:a skemmtistað
Þorsteins Vig:g:óssonar í Kaupmanna
höfn, Fussikat. Þá g:erðist það að
dyravörður staðarins þekkti ekki
„köttinn“, og: vísaði honum um-
svifalaust á dyr veg:na töturleg:s
klæðaburðar og: ógeðfellds útlits, og:
varð því ekki af heimsókn „katt-
arins“ í „Kisunóruna“ í það skipt-
ið.
Síðan hefur Cat Stevens þó litið
inn á Pussikat og: það án mikilla
erfiðleika. En það síðasta sem ég:
hef freg:nað af samskiptum þeirra
Þorsteins og: „Högrna“ er að jafn-
vel stendur til að Cat komi fram
á tónleikum á íslandi fyrir for-
göngu Þorsteins. Meg:i af þessu
verða g:etum við hlakkað til slíks
stórviðburðar í hinu snauða popp-
lífi íslendinga og: eig:a allir er að
þessu vinna þakkir skildar.
gö.
CAT STEVENS
R. S. Pálsson
Vindurinn
A'inílurinn hlass og vegir andans dnidir,
vegamóður frá ókennileguni heimi
og hvert, hann ,fer til framandi ókenndra landa
er furðan niikla, en enn er hann á sveimi.
I loftsins veröld lyftir hann vængjum sínum
lægðir hann miðar út frá kuldans sviði,
jafnvægis leitar og loftsins straumakerfi
er látlaust á ferð og eins og allt á skriði.
Tómið skal fyllt af föngum allra nægta
fárviðrið stílar sín rök út frá straunisins kalli,
hið heita og kalda hrapar og rennur saman
er hæðir og lægðir jafnast í upprisu og falli.
Vindurinn blæs og vegir andans skýrast
vör er sú hönd, sem lögmálssverðinu sveipar,
allt leitar síns réttar pg lognið er tákn þess
friðai',
sem lífinu veitist þar sem það spennir greipar.
Lognið varir ef vogin mikla ei raskast,
vorið rikir í skjóli regns og- sólar
haustið drottnar í dvinandi bjarma eldsins,
dauði og fæðing, tilverunnar pólar.
•lafna hæðir og lægðir lífs og anda
Ijós og myrkur benda þér áfram veginn
að nóttu skal sofa að degi dáðir vinna
en Drottinn vitjar ]>ín alltaf báðum megin.
Vindurinn blæs og vegir andans skýrast
velferðin miðast við jafnvægi laga og réttar,
afturhvarfið til upphafsins, Iognsins mikla
ei eining ]>ar sem reglurnar eru settar.
F j ölsky ldulíf
Framhald af bls. 3.
mál' gegn mér. Rðtltiurinn er
aligerlega og einviörð'ungu
hans megin. Slölkin, er ööll mín.
En ég hef ákiveðið að vinna
má'iið samt s’em áðlur og það
miuin é(g liilka gera.
— Qg h'Vernig æibiarð'U að
fara að þvi?
— Naiulðaeinifailt. Éig k'aiupi
mér bara ijúlgvitni1. Þetta er
aðeins eilllt diæimið, ég gæti
saiglt þér m'örg fleird. — Mor-
oni hið'.it áfraim að tala, en
Leomora hlustaði varla leng-
ur á hann. Hiún, halfði næslt-
um IfreiSltazit ti'l Iþess að hrópa
upp yfir sig: — Þetlta er
hræðileg't! En Ihún (hafði
s tiMlt isiig i itæka ,t)ið. Hún Ihuigls-
aði með sór að e'kiki, væri í
rauriilnni hœglt' að galgnrýna
þessi málaferli ein óJoosta,
þagar svo mangir koistir vœnu
hins Vegar. Hiún bælhti við, að
eklki væri hælglt að álllasa Mor-
oni fyri'r þetta eiltlt; hann yrði
ekki gaignrýndiur nema frá
rótuim, oig það var bersýni-
lega óigerninigur. Sannifiærð
sagði hún við sjállía sig; —
Hann er skrílmsii. Éig er að
giif'tast sikriiimlsfii1. Mieðan þessiu
£ór fraim hélllt Moroni áifiram,
hrinlgisólaði eins og ráinlfiu'gl
uim bráð sína áður en hann.
demdbi sér yf'ir Æóirnar-
laimbið: — Og nú skai; éig
sýna þér annað d'æmi. Ég h'ef
einsett mér að koma fram
ákveðnum Wiut olg ég veit,
að mér mun taikasit það.
— Og ,hver er ha.nn ?
— Að kvænasit þér.
Leonoru graim'dist þessi
sjáifsánægja Moroniis álkaf-
lieiga og áð|ur en hiún átltaði sig
tii fulls haifði hún spurt: —
Ertiu handiviss uim, að þér
muni tákast þetta líka?
— Ja, já. Það yrði i fyrsta
sinn á ævinni, sem ég fenigi'
eklki það sem ég æítiaði mér.
— Og hrvað mundirðiu taka
til bragðls, ef éig segð'i þér, að
í þetita simn verðiurðiu af því,
sem þú satllar þér?
— Ég imiundi 'enid'urskoða
ta'fí'Sitöðuna. Leita að sikekkj-
unni í 'útreiikningum miínum-.
— Jæjia, héir er svo sannar
!©ga um skðkkjiu að ræða. í
þett-a sinn færðiu ekki það,
s'em þú ætflar þér.
— Er þér aivara ?
— Auðtvi'tað er mér aillvara.
— Attu við, að þú viijir
eklki g'iifltasit mér ?
— Einmiltt.
Hún veitti því atlhygH, að
hann tók á siig gremjiute'gan
hóitunarisvip; svo vintist hann
ná stjórn á sér, hann reis á
fætur oig laigaði jafnlframt tii
bindið siHit. — Ræra Leonora,
sagði harnn, — það er aiuðtsjá
an'lega um skeklkjiu að ræðla.
Hann réttti 'henni 'hlömdina,
hún leit á hana, hi'kaði við og
rak 'U.pp snöiggan hliátur.
— Nei, sagði hún. — Ég vair
að gera að igaimni miniu. Það
er engjln skeklkja.
Morioii'i sem fiyrir andiaritaki
hafði þótzlt þess viss, að
verða hryigighrotd n,n, varð
furðu lost’inn. — Engin
skekkja?
— Auðvi'tað ekki, sagði Le
onora, eidroðnaði og beiit á
vörina. — Ég fœ sem sé það
sem ég ætla miér í þetta sinn ?
— Það er Iþitlt þegar.
— Svarið er þá ,,,já“?
— Jlá, au'ðlviltað, sagði Leon
ora og roðnaði enn.
Hún veittti. þvi eftiritekt, að
Moroni hiorfði nú á hana á
spánýjian hátt, sóllignnim,
bjiánaiegum svip, eins og ein-
hverja einkaeiign, sem hann
gæti farið með og nýtlt að
viíld. Lfflkt og til' þ'ess að draga
þessi örlög á lanigmn, reis
hún. skyndilega úr sæti símu
og sagði fremur kuldalega: —
E’id'diu min hérna. Ég æitila að
fara ag segja fjöl'skyadiunni
frá þvi. Éig kem, um heel;
hí'ddiu mín og Ihugsaðu wm
m.ig.
Hún gekk framíhöá homum
nœrri og Mororii halfði uppi
klaufaíiega tifl'hurði ti'l þess að
taka urn milttið á henni'; hún
naim snöiglgvaist sitaðar og
kyssti hann sn.ögig!t og létttt.
Svo fiór hún út úr herberg-
inu og beint inn í borðtettoÆ-
una. Sys'tkini (hennar ttókiu
henni með venjúiegri h'áreyslti.
Hún saigði með uppigerðuim há
t'iðHélk: — Þið megið óska
mér ti'l haminigj'U. 1 þetta
sin.n höfðiuim, við það af.
Faðiir hennar gerði engar
aithugasemdir við alttoiurðinn,
en siió úr pipunni í öskutoaWk-
ann, stíóð upp oig salgðisit ætfa.
að leggj'a siig oig bað þesis að
hinum venjufegum öMjóðiuim
ú,r plötíuspiilaranum yrði frest
að þam'gað til kLuk'kan fj'öiglur.
M'óðir Leomoru dró ekki’ diuí á
ámæigjiu sina. Tv'eir koissar,
hvor á sína kinn, sýndu Leon
oru, að lótltir móðlur hen.nar
nú var enigu minni en kvúði
sá, sem hún hafði frarn að
þessu alið í brjósti. Altthuga-
semdir bræðra ih'ennaT og
sylsitiur voru áð sjáJMsögð'u firiá-
bruigðnar. Hún, varðiisit þeim á
óhemju'liegan, barnalegan h'átt
æþti að þeim, svivir'ti þau,
slóst við þaiu ag ellti jafnve]
systur sina utm stofuna ag
lúskraði henni mieð högigum.
— Og svo getið þið farið til'
andskóttans, sagði h'ún m'áis-
andi að Sofcum, — ég er far-
in aftur ttil kæriastan«s míins.
En Iþegar últ á ganginn fcom
nam h'ún samt staðar og hékik
í örvæntingu fyrir uítan sltófu
dyrnar. Henni var ljófet, að
þettta, voru síðlusbu stundir
hennar með fjölsfcyíl'diu sinni
og hún fiyHitiist örvænltinigu.
Og þar sem hún. vissi, að hún
var trú ag trygg að eðllisfari,
sá hún fyrir, að hún mundi
verðia Moroni góð eigin'fcona,
jafnVei þó'tít hún elsfcaði hann
ekki og þanniig verða félagi
hans fiyrir tilveifcnað aðistæðn
ann.a,. Hún miunidi fiæða hönum
börn, hún mundi deila með
honuim huigimiyndum, hún
mundi bera i bæiti'ffliáka fy«riir
hann, verja fraimferði hanis úg
háttiaiag. Það fóru kippir um
hjarta hennar er hún hug-
ieid'dd al'la þessa hffluti; hön'd
henn,ar hvilldi á hurðarhiúniln-
um. Svo h'erlti hún upp hug-
ann o'g fiór inn.
A
Islandslýsing
Framhald af bls. 13.
1588—89 en kannski „auk-
ið það siðar og endurbætt“.
Oddur lifir fram til 1630.
3) Það a-tti ekki að þurfa að
skipta hér iieiim niáli að Odil-
ur biskui „samdi eins konar
lýsingii á náttúru íslands upp
úr fyrsta Jilutanum á fslands-
lýsingu". Án efa hefur hún
verið honum nærtæk að Sig-
urði látiiuiu og er ]>að líka stað
reynd að aðrir höfundar en
Oddur biskup notfærðu sér rit
Sigurðar skólanieistara ‘ síð-
ar (P.E.ÓU.
4) Ritið er talið skrifað uni
og jafnvel upp úr 1588 (ekki
verið fullsainið fyrr en eftir
Pálsmessu 1588, segir dr.
Jakob). Um það leyti eru þeir
allir í Kaupmannahöfn Sig.
Stefánsson, Oddur Einars-
son og Arngrímur Jóns-
son, lærði. Því skyldi Sigurð-
ur, þessi merki fræðimaður og
rithöfundur ekki fara í smiðju
til þessara sálufélaga sinna og
annarra íslendinga í Höfn um
hafís fyrir Norðurlandi,
brennisteinsvinnslu í Þingeyj-
arsýslu og sitt hvað annað. Að
hann er fæddur í Odda sann-
ar ekkert né afsannar í þess-
um efnum.
Miðað við þessar staðreynd-
ir, og raunar fleiri, sem að
mestu koma fram í sjálfri Is-
landslýsingunni virðist mér
verða að telja rök dr. Jakobs
Benediktssonar fyrir höfundar
nafninu á ritinu liarla léttvæg
og raunar ósannfærandi í
fyllsta máta. Ekki dettur mér
þó í hug að doktorinn telji sér
samboðið að sanna þeim seni
þetta ritar eða öðrum lesend-
um íslandslýsingar hið gagn-
stæða iimfrani það, seni þegar
hefur koniið fram frá hans
hendi.
En meðal annarra orða, ef til
vill munu siðari tima fræði-
menn bjarga þessu við er kem-
ur að einhverri endurútgáfu á
íslandslýsingunni, og setja þá
nafn Sigurðar skólameistara
Stefánssonar á .sinn stað í rit-
inu.
Ólafsvík í des. 1972,
Stefán Þorsteinsson.