Lesbók Morgunblaðsins - 03.03.1968, Qupperneq 3
KULIMASKYTTAIVI
Smásaga eftir Hugh Templeton
L eonard gekk áfram eftir dimmri
götunni. Hann laumaðist varlega frá
einum skugga til annars hljóðlaust eins
og köttur. Skyndilega sveigði bifreið
fyrir götuhornið fyrir framan hann.
Það rumdi í hreyflinum, og síðan þaut
hún í áttina til hans. Um leið og hann
þrýsti sér í flýti upp að hurð, renndi
hann hendinni laumulega inn undir
jakkann á velsniðnu dökkbláu fötunum
sínum. Svarti bíllinn þaut dynjandi fram
hjá honum og ógnandi drunurnar í afl-
mikilli vélinni bergmáluðu í nseturloft-
inu. Mennirnir fjórir í bílnum sátu á-
lútir og störðu alvarlega fram fyrir sig.
Andlit þeirra sáust óljóst.
Leonard rétti hægt úr vísifingri
hægri handar. Hann hélt áfram. Við
götuhornið nam hann staðar og þrýsti
sér upp að veggnum. Hann gægðist fyrir
hornið inn í dimma þrönga götuna og
var á varðbergi gegn hvers konar hættu
merki. Hann leit aftur fyrir sig til þess
að vera viss um að honum væri ekki
veitt eftirför og hljóp síðan hljóðlega
fram með hrörlegri girðingunni. Hann
stanzaði fyrir framan húsið númer 2,
stórt, óþrifalegt hús. Hann hlustaði eft-
ir sérhverju grunsamlegu hljóði skauzt
inn um hliðið og barði þrjú létt högg
á hurðina. Hann heyrði taktfast fóta-
tak í djúpri þögninni. Þegar það nálg-
aðist greip hann til byssunnar og kippti
öryggislásnum upp. Það brakaði í hurð-
inni þegar hún opnaðist.
— „Halló, Len. Ég bjóst ekki við
þér svona seint. Hvar hefurðu eigin-
lega verið?“
— „Ég fór í bíó, Charlie. Ekki sem
verst. Þú hefðir átt að koma með. Þetta
var um Leyniþjónustuna, þú veizt, eins
og James Bond. Stórkostlegt.
— „Jæja, já. Komdu nú samt inn.
Ég skal biðja mömmu að setja upp
ketilinn."
eir gengu eftir illa lýstum gangi
og í gegnum skjannabjart eldhúsið, sem
lyktaði af fleski og lauk. Len fór hjá
sér. Hann fann hvernig deyfð færðist
yfir hann. Hugsun skaut upp í huga
hans: „vinna á morgun, það er víst
bezt að vera ekki of lengi.“ Móðir
Charlies leit upp frá prjónum sínum.
— „Halló, Len. Það er langt síðan
ég hef séð þig. Hvað hefurðu verið að
gera, ha? Nei, en hvað þú ert fínn
í kvöld. Varstu úti með stúlkunum?
— „Nei, frú Brown, ég var í bíó.“
— „Hvað sástu, njósnamyndina hérna
niður frá? Ég sá hana hérna um kvöld-
ið með henni Elsu okkar. Ég verð að
segja að hún var ekkert fyrir mig.
Öll þessi manndráp og svo keyrslan
á bílunum."
— „Ó, ég veit ekki. Mér fannst...“
— „Hvað þá með kallinn, sem skaut
alla útlendingana niður í einu. Það var
nú blátt áfram hlægilegt."
— „Jæja ...“
— „Og svo þessi stelpa, sem var
alltaf að láta rífa af sér fötin. Sú
var nú ánægð með það.“
Len brosti uppgerðarlega.
— „Viljið þið tesopa, drengir? Ég
skal hita vatn.“
Hún kjagaði út, lítil, digur vera allt-
af í sömu upplituðu kjólunum og ólögu-
legu peysunum.
Len settist í slitinn sófann. Charlie
horfði á sjónvarpið með öðru auganu
og tuggði epli. Það var skrúfað fyrir
hljóðið, en Len kannaðist við velþekktu
auglýsinguna fyrir hárlakk með glað-
legu ljóshærðu stúlkunni, sem hélt á
brúsa og talaði svo tilgerðarlega fram-
an í myndavélina. Hann minntist hve
óþægilegt var að snerta lakkað hár
og hvernig stúlkurnar sárbændu hann
um að eyðileggja ekki nýtízku hárlagn-
inguna þeirra. Myndin hvarf af skerm-
inum, og í staðinn kom sólbrenndur
karlmaður ríðandi hvítum hesti eftir
fjörunni, púandi sígarettu eins og líf
hans væri undir henni komið. Len
teygði sig ósjálfrátt eftir opna pakkan-
um á borðinu.
— „Sígarettu, Charlie?"
— „Nei takk. Ég er kominn með
hósta. Ég lenti í rigningu í gærkvöldi.
Býst við að það sé þess vegna.“
— „Haltu áfram. Varstu einhvers
staðar úti að flækjast með einhverri
stelpunni?“
— „Nei, því miður.“
HUGH Templeton er Englendingur,
fæddur 1939. Hann hefur dvalizt á
íslandi í þrjú ár sem kennari í
ensku við Málaskólann Mími.
Charlie hafði ekki augun af sjón-
varpinu. Len hefði getað lúskrað á
honum. Þess í stað reyndi hann aftur.
— „Hvert ætlarðu í fríinu í ár,
Charlie?"
— „Ha?“
— „Ég spurði... andskotinn, geturðu
ekki haft helvítis augun af kassanum
eina einustu djöfulsins sekúndu?"
— „Veit ekki hvert. Ég býst við að
fara til Wight—eyju. Mamma kann vel
við sig þar. Það er ekki sem verst.
Þetta epli er ekki einu sinni þroskað."
— ,,Af hverju ferðu ekki eitthvað
einn?“
— „Ha, og skilja mömmu eftir eina,
ertu vitlaus?"
Hann sneri sér við og horfði stundar-
korn á Len og fleygði síðan eplinu
í eldinn.
— „Mamma fór einu sinni til Mall-
orka þegar pabbi var ennþá hjá okk-
ur.“
— „Jæja,“ sagði Len áhugalaust,
„hvar er það?“
Athygli hans beindist að skrípateikni
mynd af hundi á iðandi skerminum.
Hann var eins og dáleiddur. Hann
rykkti til höfðinu og leit af honum.
— „Veit ekki. Hún fór með flugvél.
Það er eyja einhvers staðar. Hún sagði
að það hefði verið of heitt þar.
— „Mér þætti gaman að vita hvern-
ig veðrið verður?"
— „Hvaða máli skiptir það, þegar
maður er lokaður inni í helvítis verk-
smiðjunni allan daginn."
— „Ég meina í fríinu, asninn þinn.“
— ,,Jaaá.“
rú Brown kom inn með teið. Hún
lagði bollana tvo á borðið, settist og
tók aftur til við prjónana. Charlie blað-
aði letilega í dagblaði, sem lá á gólf-
inu. Len minntist göngunnar eftir göt-
unum. Hann hafði tekið eftir, hvernig
draugaleg birta götuljósanna hafði af-
máð störnurnar.
— „Ertu enn að hugsa um að kaupa
þér mótorhjól, Len? Það er eitt hérna
fyrir 75 pund af BSA gerð 250,c3, model
’59.
— „Hvað mikið keyrt?“
— „Það stendur ekki, fíflið þitt.“
— „Ég hef ekki efni á því. Nú þeg-
ar bjórinn og sígaretturnar eru alltaf
að hækka og skattar og tryggingar og
allt saman.“
— „Ekki veit ég hvers vegna þið
viljið endilega vera að fá ykkur þessi
hættulegu mótorhjól,“ skaut frú Brown
inn í og prjónaði af ákafa. „Aðeins til
þess að hræða líftóruna úr vesalings
mömmum ykkar.“
Prjónarnir iðuðu eins og galdraprik.
— „Len greyið langar til að vera
töffari, ekki satt?“ sagði Charlie eins
og utan við sig. Hann kastaði blaðinu
frá sér og fékk sér sígarettu.
— „Eitthvað til þess að geta litið
í kringum sig. Komast burtu um helg-
ar.“
— „Peningaeyðsla," sagði frú Brown
og taldi lykkjur. Len yppti öxlum, valdi
sér notaða eldspýtu úr yfirfullum ösku-
bakkanum og byrjaði að tyggja ákaf-
lega annan endann. Hann hrærði í
Framhald á bls. 12
JÓN ÚR VÖR:
SVARIÐ
Þú elskar hana,
hún annan mann.
Enginn er neitt
nema hann.
Fjall byrgir sýn.
Þú flytur það úr stað.
Hún mun aldrei
uppgötva það.
Allt er glatað,
sem var einhvers vert.
Æ, hví hefurðu
ekkert gert?
Þá seturðu fjallið,
þar sem fjallið var.
En það er auðvitað
ekkert svar.
3. marz 1968
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3