Lesbók Morgunblaðsins

Ulloq
Ataaseq assigiiaat ilaat
Saqqummersitaq pingaarneq:

Lesbók Morgunblaðsins - 04.09.1966, Qupperneq 3

Lesbók Morgunblaðsins - 04.09.1966, Qupperneq 3
Gamall maður við brúna Eftir Ernest Hemingway G amall maður með gleraugu í stál- umgjörð, klæddur mjög rykugum fötum, sat á vegarkantinum. Það var flotbrú yfir ána og vagnar, flutningabílar og rnenn, konur og börn voru á leið yfir.. Vagnar dregnir af múldýrum skjögruðu upp bratta brekkuna frá brúnni og her- menn hjálpuðu til við að ýta á hjól- spælana. Flutningabílarnir tróðust áfram og bændurnir lötruðu við hlið þeirra í ökladjúpu rykinu, burt frá búum sínum. En gamli maðurinn sat þarna hreyf- ingarlaus. Hann var of iþreyttur, til þess að halda áfram. Hlutverk mitt var að fara yfir brúna, rannsaka svæðið fyrir handan og athuga hve langt óvinurinn hafði sótt fram. Þegar ég hafði lokið því hélt ég aftur yfir brúna. Nú voru ekki margir vagnar eftir og fátt fólk var þarna enn. „Hvaðan kemur þú?“ spurði ég hann. „Fná San Carlos“, sagði hann og brosti. Hann brosti af því að það var bærinn hans og honum var áinægja að nefna nafn hans. „Ég sá um skepnurnar“, útskýrði hann. „Ó“, sagði ég, og skildi ekki alveg. „Já“, sagði hann, „ég varð eftir, skil- urðu, til að sjá um dýrin. Ég var sá síðasti sem yfirgaf San Carlos“. Hann leit ekki út fyrir að vera hjarðmaður. Ég leit á svört rykug föt hans, grátt rykugt andlitið og gleraug- un í stálumgjörðinni og sagði: „Hvaða dýr voru það?“ „Ýmis dýr“, sagði hann og hristi höf- uðið. „Ég varð að yfirgefa þau“. Ég horði á brúna, og Afríkulegt landslag Ebro-ósa, braut heilann um það, hve langt væri þar til við sæum óvininn og hlustaði stöðugt eftir fyrstu hljóðunum sem gæfu til kynna hið dul- arfulla fyrirbæri er kallaðist snerting við óvininn; gamli maðurinn sat þarna enn. „Hvaða dýr voru það?“ spurði ég. „Það voru þrjú dýr alls“, svaraði hann. „Það voru tvær geitur og köttur og svo voru líka fjögur pör af dúfum“. „Og þú varðst að yfirgefa þau?“ spurði ég. „Já. Vegna stórskotaliðsins. Kafteinn- inn sagði mér að fara vegna skothríðar- innar“. „Og þú átt enga fjölskyldu?" spurði ég, og horfði á fjarlægari enda brúar- innar þar sem síðustu vagnarnir hröð- uðu sér niður brekkuna. „Nei“, sagði hann, „aðeins þessi dýr, sem ég nefndi. Það verður auðvitað allt í lagi með köttinn. Kettir sjá um sig en ég get ekki hugsað til þess hvað verður um hin“. „Hvaða stjórnmálaskoðanir hefur þú?“ spurði ég. „Ég hef engar stjórnmálaskoðanir“, sagði hann. „Ég er sjötíu og sex ára. Ég hef gengið tólf kílómetra og ég held að ég komizt ekki lengra". „Þetta er ekki góður staður til að nema staðar“, sagði ég. „Ef þú heldur áfram, þá eru bílar á veginum þar sem hann skiptist til Tortosa". „Ég ætla að bíða dálitla stund“, sagði hann, „og svo held ég áfram. Hvert fara bílarnir?“ „Til Barcelona", svaraði ég. „Ég þekki engan þar“, sagði hann, „en ég þakka þér fyrir. Þakka þér kær- lega fyrir“. Hann leit á mig mjög sljólega og þreytulega. Síðan varð hann að deila áhyggjum sínum með einhverjum og sagði: „Það verður allt í lagi með kött- inn. Það er ég viss um. Engin ástæða að vera órólegur vegna hans. En hin. Hvað heldur þú um hin?“ „Það verður áreiðanlega allt í lagi með þau“. „Heldurðu það?“ „Hví ekki það?“ sagði ég, og horfði á hinn bakkann. Nú voru engir vagnar þar. „En hvað ætli þau geri í stórskota- hríðinni?" „Skildurðu dúfnabúrið eftir opið?“ spurði ég. Framhald á bl6. 4 TVÖ LJÓÐ eftir Robert Bly: Furðukvöld Óþekkt ryk er nálægt okkur öldur sem brotna á ströndum handan við hæðina, tré jþakin fuglum sem við höfum aldrei litið, net í djúpum mcð dökkum fiski. Kvöldið kemur. Við lílum upp og þarna er það. Það hefur ferðast gegnum net stjarnanna, gegnum vef grassins, gengið hljóðlega yfir hæli vatnanna. Við höldum að dagurinn endi aldrei: Hár okkar virðist húið til handa dagsljósinu. En að lokum munu þögul vötn næturinnar rísa, og hörund okkar f jarlægjast, eins og undir vatnL Ekið seint til borgarinnar til að póstleggja bréf Köld og snævi þakin nótt. Aðalgatan er auð. Það eina sem lireyfist eru iðandi snjókornin. Þegar ég opna póstkassann, finn ég kalt járnið. Ég elska einmanaleik þessarar snævi þöktu nætur. Ég ek fram og aftur til að eyða lengri tíma. Jóhann Hjálmarsson þýddi. Robert Bly er Bandarikjamaður, og einkenni Ijóða hans eru skírar og sterkar dregnar myndir. Ásamt skáld unum James Wright og Louis Simp- son virðist hann stefna að nýrri teg- und ljóðagerðar í Bandaríkjunum, fjarska ólíkri verkum „beat“ skáld- anna Ferlingliettis, Corsos, Ginsbergs og þeirra félaga. Bly, Wright og Simpson hafa allir vakið mikla athygli að undanförnu Sameiginlegt er þeim að hafa sótt áhrif til evrópskrar ljóðagerðar, og unnið að kynningu hennar í Banda- ríkjunum, en engu að síður eru ljóð þeirra mjög bandarísk, og umfram allt nútímaleg í vali yrkisefna. I greinargerð fyrir skáldskap sínum segir Bly: „Grundvallarheimur skáld- skaparins er innri heimur. Við nálgumst hann með einveru. „Og enn fremur segir skáldið: „Ef einhver skáldskapur er í ljóðunum, þá er hann að finna i eyðunni á milli erinda“. Þýðandi. i i I I I 4. september 1966 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3

x

Lesbók Morgunblaðsins

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.