Lesbók Morgunblaðsins - 12.06.1960, Síða 3

Lesbók Morgunblaðsins - 12.06.1960, Síða 3
LESBÓK MORGIJNBLAÐSINS 327 Smásagan: Niagara-fossinn hvarf VORIÐ var komið eftir hinn langa og harða vetur 1847-48. Það lifnaði yfir náttúrunni og fólkinu, því að nú spáðu allir því að gott sumar færi í hönd. Rétt hjá Niagara-fossinum var þá þúsund manna þorp, en á sumrin var þar oft miklu fleira um manninn, því að ferðamenn voru þá þegar farnir að leggja leiðir sínar þangað til þess að sjá fossinn. Og.yrði nú gott sumar, mátti búast við auknum ferðamanna- straumi og auknum tekjum. Það eitt skyggði á, að þangað höfðu komið trúboðar, sem predikuðu hart gegn ágirnd og öðrum löstum og skor- uðu á menn að gera iðrun og yfir- bót. Þeir predikuðu að dagur dóms- ins væri í nánd og glataður væri hver sá, sem ekki iðraðist synda sinna. Þetta hafði vakið nokkurn kvíða hjá fólkinu. Trúboðarnir spör- uðu heldur ekki stór orð. Og nú fyrir skemmstu hafði einn þeirra þrumað: „Ef þér hverfið ekki frá syndum yðar, mun Niagara-foss- inn hverfa. Hafið það til marks". Sennilega hefir hann ekki verið mjög trúaður á þetta sjálfur, og fæstir lögðu trúnað á þetta. En svo var það að kvöldi hins 29. marz þegar fólk hafði snætt kvöld- verð, konurnar voru farnar að þvo upp diskana og karlamir sestir við arininn með pípur sínar, að einhver óhugnanleiki greip fólkið. Það var eins og einhver snögg breyting hefði orðið á. Það vantaði eitthvað. Fólkið skimaði í kring um sig, en allt innan húss var eins og það átti að vera. Svo litu menn undrandi hver á annan. Hvað var að? Þeir bræður, Jóhann og Gunnar, fóru til Ameríku á ungum aldri, og reyndist Jóhann þar vel. Þeir urðu vel efnaðir og sendu Loðmundar- firði og Seyðisfirði fjárgjafir, sem átti að verja til styrktar ekkjum sjódrukknaðra manna í þessum byggðarlögum. (H. P. skráði). Það var þögnin. Aldrei þessu vant heyrðust ekki drunurnar í fossinum. Hann var þagnaður, og það var þögn- in sem fyllti húsin. Þegar mönnum varð þetta ljóst, þustu þeir út hópum saman. Úr öllum áttum komu hópar manna með blys í höndum. Það var eins og komið væri gamlárskvöld. Menn skeyttu ekkert um þótt vegurinn væri blautur og ill- fær. AUir stefndu til fossins. Þannig dreif fólk að langt fram á nótt. Og menn stóðu sem steini lostnir. Foss- inn var horfinn. Daginn eftir var sólskin og gott veður. En þarna var enginn foss. Það var óskiljanlegt. Nú mátti ganga þurr- um fótum um gljúfrið þar sem belj- andi elfurin hafði áður farið, og tína þar silungslontur í spápollum. Fréttin barst fljótt og fólk fór að streyma að úr öllum áttum til þess að sjá þessa furðu. Um miðjan dag voru komnar þangað 5000 manna og allir gláptu á þetta furðulega fyrir- bæri, þurran hamarinn þar sem foss- inn hafði áður steypzt fram af. Nú voru aðeins smásitrur í berginu þar sem hálf miljón lesta af vatni hafði áður fallið á hverri mínútu. » Þegar tók að skyggja um kvöldið hélt fólkið heim til sín. Menn voru í þungum þönkum, því að allir minntust orða trúboðans nokkrum dögum áður. Menn fóru að pískra um, að dóms- dagur væri að koma. Jafnvel Indíán- arnir voru ótta slegnir. „Þetta er tákn fyrir trúlausa kynslóð", sagði trú boðinn. Menn fylltust ótta og skelfingu. Og þá um kvöldið voru allar kirkjur í nágrenninu fullar af fólki. Menn fundu að eina vonin var að biðja. Prestarnir voru sjálfir ótta slegnir. Þeir reyndu að útskýra þetta fyrirbæri á eðlilegan hátt en þeim tókst það ekki. Og fólk- ið fór heim í daufu skapi. Alla nótt- ina létu menn kertaljós brenna. Eng- um kom dúr á auga. Allir sátu og hlustuðu. Börnin spurðu ótal spurn- inga, en eldra fólkið var afundið og svaraði út í hött. Tíminn leið og eng- ir" heyrðist fossniðurinn. —Fossinn hlýtur að koma aftur, sagði hver við sjálfan sig, en það var ekki meir en svo að þeir tryðu því. Snemma um morguninn heyrðu menn einhvern dyn og héldu fyrst að komið væri steypiregn. En það kom fljótt í ljós, að þessi dynur kom úr fjarska og færðist nær. Hann varð greinilegri og greinilegri og seinast eins og þruma. Jörðin titraði og hús- in skulfu eins og í jarðskjálfta. Það brakaði og brast í hverju bandi og múrhúðun sprakk og féll niður. t einhverju ofboði þusti fólk út og niður að fossi. Og þar sá það hvar holskeflan kom niður farveginn, drynj andi, öskrandi. Menn höfðu fengið bænheyrslu. Elf- urin var komin aftur og steyptist að nýu fram af bjarginu. Það komu tár í augu fólksins. „Guði sé lof, guði sé lof“ sögðu konurnar og vöfðu bömin þéttar að sér. Og svo brauzt fögnuðurinn út í háðs glósum yfir höfuð trúboðans: „Ekki nema það þó! Að heimsendir sé að koma! Heimska!" Þungu fargi var af létt og nú voru menn brosandi aftur. Hvílíkur fögnuður að fá að hlusta á drunurnar í fossinum. — o — Seinna vitnaðist hvernig á þessu fyrirbæri stóð. Svc sem fyr er sagt hafði veturinn verið óvenjulega harður og frostmik- ill. Þykkur ís hafði myndast á Erie- vatni og ánni. Þegar hlýindin komu, leysti ísinn frá löndum og vakir urðu á vetninu. Að kvöldi hins 29. marz gerði ofsaveður og rak þá allan ísinn ínn í vatnsbotninn, þar sem áin fellur úr því. Þarna hlóðust svo upp háir ís- garðar, sem stífluðu algerlega út- rennslið. Áin hvarf og vatnig náði ekki útrás fyr en eftir þrjú dægur. En þrátt íyrir það þótt orsökin yrði kunn, töldu menn þetta illan fyrir- burð einkum þeir, sem næstir bjuggu lossinum. Hér höfðu náttúruöflin leik- ið sér að því að hræða fólk, og það var ekki góðs viti. ímyndunaraflið iék laus um hala, enda þótt fossinn væri leyst- ur úr læðingi. — Lánstraust mitt er að aukast Eg fór í bankann í morgun til þess að fa 10 þús. kr. víxillán og bankastjórinn tók mér mjög alúðlega. — Gaztu þá selt víxilinn? — Nei, en bankastjórinn hugsaði sig ofurlítið um áður en hann neitaði mér. i

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.