Lesbók Morgunblaðsins - 18.10.1959, Blaðsíða 9
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
465
Hestfjall
andi eftir einhverju lífsmarki
skima augu veiðimannsins, og
gómarnir, sem línan leikur um,
hlaðast ofnæmi fyrir hvers konar
snertingu við öngul og agn, sem
færið bergmálar. — En það skeður
bara ekkert. Hrein ördeyða, og þó
veiddust hér sex laxar í gær. Það
var mikill viðburður, því að hér
hefir verið veiðileysi í ein fjögur
ár. Þó er þetta áin, sem landað hefir
verið úr íslands stærsta laxi. Hann
vóg 36 pund. Það eru allt
stórir laxar, sem veiðast í þessari
elfu. En nú hafa verið dauð ár,
mörg steindauð ár. Þeir hafa trú-
lega girt allt með netum og dregið
á við hrygningarsvæðin, segja þeir,
sem heim fara með öngul í rassin-
um. Og svo selurinn. — Þégar rætt
er um aflabrest í á, þá segja menn:
Það er allt of kalt, það er of bjart,
og svo selurinn. Já, selurinn, segja
menn stundum, hann er í ósnum,
og það kemst enginn lax upp, og
stundum fullyrða menn,. að hann
reki laxinn upp ána, og þá veiðist,
og stundum dæsa menn og segja:
Hann er hér og hefir étið allan lax-
inn.
Yið ætlum að reyna á nýjum
stað. Fara upp að kofanum. Baldur'
á litla skektu með utanborðsmótor.
Hann fer ekki í gang. Það er ein-
kennilegt með utanborðsmótora og
eigendur þeirra. Mér finnst þeir
alltaf vera í stöðugu einvígi. Hvor-
ugur vill láta sig, mótorinn vill
ekki fara í gang, eigandinn vill ekki
gefast upp, og eiginlega heldur
ekki viðurkenna, að þessi mótor-
þverhaus sé ekki í raun og veru
fyrirtaks mótor. Það er bara eitt-
hvert sérstakt lag, sem á að þurfa
við hann. Eigendurnir líta á þessi
bannsett mótorsræksni eins og ein-
hverjar skepnur, sem þurfi að gæla
við og dekstra, og ef þessum rokk-
um þóknast að hiksta og hósta, og
ég tala nú ekki um, að þeir dratt-
ast af stað, þá hreint ljóma eigend-
urnir. Þessi viðureign Baldurs og
mótors tók á annan tíma og lauk
auðvitað roeð ósigri þess fyrr-
nefna. Við lögðum af stað fót-
gangandi. Það var klukkutíma
gangur. Við gengum fyrst eftir
bökkum Brúarár. Þeir voru þétt-
settir fallegum votlendisgróðri,
mikið af mýrasóley og dúnurt og
einnig töluvert af vallhumal. Svo
komu mýrarnar sjálfar og þessir
eilífu þúfnakollar. Maður reynir að
stikla á þeim, en auðvitað er það
vonlaust verk. Stör og mýrgresið
ná upp undir hné, og á milli þúfn-
anna eru mórauðir pyttir undir
grasinu. Maður skvompar í þeim,
vatnið seytlar fyrst inn í skóna, en
áður en varir tekur það að streyma
inn í þá, og svo heyrast kossar og
hvæs, þegar stigið er til jarðar.
Sólin skín í gegnum stargresistopp-
Brúará og Vörðuíeil