Lesbók Morgunblaðsins - 23.05.1954, Síða 2
350
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
frjáls maður og mátti fara heim
til Danmerkur, ef hann vildi. Hann
gat selt land sitt og unnið fyrir
fari sínu á leiðinni heim. En hann
þorði ekki að hætta á það. Hann
mátti ekki koma til Englands, hann
var útlægur þaðan. En það voru
nær eingöngu.ensk skip, sem komu
til Hobart Town. Að vísu gat skeð
að hann kæmist með ensku skipi
til Kína og þaðan með hollenzku
skipi til Norðurálfunnar.
Hefði hann verið 20—30 árum
yngri, þá hefði hann reynt þetta,
jafnvel að fara til Englands og
treysta því að hann kæmist þar í
danskt skip. En nú treysti hann sér
ekki til þess. Það var ekki glæsilegt
að koma svo að segja tómhendur
heim til Danmerkur og fá það þar
framan í sig að hann væri tugthús-
limur og alræmdur svikari. Og gat
hann verið þekktur fyrir það að
koma heim til þess að liggja uppi
á ættingjum sínum til æviloka?
Nei, hann vildi ekki koma heim
til Danmerkur sem öreiga ógæfu-
maður. Hann hafði aldrei skrifað
ættingjum sínum síðan hann var í
Bailey fangelsinu, og hann hafði
ekki frétt neitt af þeim síðan. Þeir
höfðu auðvitað frétt hverja van-
virðu hann hefði gert ætt sinni og
reynt að gleyma þessum glataða
syni. Skyldi móðir hans enn vera á
lífi? Hún hlaut þá að vera fjör-
gömul. Hann hafði bakað henni
mikla sorg. Nei, hann gat ekki farið
heim til að biðja fyrirgefningar og
lifa á íiáðarbrauði. Hann hafði líka
gleymt málinu. Til Danmerkur gat
hann ekki farið, hann varð að vera
kyrr í Van Diemens landi.
AÐ var í janúarmánuði 1831 að
Jörundur losnaði úr lögreglu-
hðinu og fór til Hobart Town til
þess að hitta Norah. Fáum mánuð-
um áður hafði henni verið sleppt
úr varðhaldi til reynslu, h'klega
vegna þess að hún hafði gert stjórn-
inni þann greiða að koma upp um
nokkra sauðaþjófa. Nú hafði hún
atvinnu við þvotta.
Hún var 31 árs að aldri, fjörug
og hraustleg. En sá ljóður var á
ráði hennar að hún var ærið drykk-
felld, og þegar hún var ölvuð var
hún æst og herská og gaf sínum
írska ofstopa lausan tauminn. Og
þá var hún ekki lambið að leik^
við.
Á þessum árum voru karlmenn
þarna þrisvar sinnum fleiri en
konur svo að hana hafði ekki skort
biðla. En hún hafnaði öllum, því
að hún vildi engan annan en Jör-
und. Að hennar áliti bar hann af
öllum mönum, gáfaður, lærður,
hugrakkur, fyndinn og brjóstgóð-
ur. Þau skildu hvort annað.
„Hefurðu hagað þér siðsamlega?“
spurði hann.
„Auðvitað,“ sagði hún. Hún hafði
aðeins tvisvar verið tekin föst fyrir
drykkjulæti síðan hún kom til ný-
lendunnar. í seinna skiftið hafði
hún verið að drykkju með Jörundi
og þá verið sektuð um 5 shillings
fyrir óspektir. Jörundur hafði sjálf-
ur verið sektaður þrisvar sinnum
fyrir ölæði. En það var ekkert til-
tökumál. Hvernig eiga menn að
gleyma ógæfu sinni og niðurlæg-
ingu nema með því að fá sér í
staupinu?
En skömmu eftir að Norah var
látin laus til reynslu, hafði henni
orðið á alvarlegri yfirsjón. Hún
hafði hjálpað strokumanni, skotið
yfir hann skjólshúsi og gefið hon-
um mat. Fyrir þetta hafði hún ver-
ið dæmd til að greiða 1 Sterlings-
pund í sekt, og nú vofði yfir að
frelsið yrði tekið af henni aftur.
Hún hafði fengið ævilangan út-
legðardóm fyrir að stela 17 shili-
ings og 6 pence, og átti að þræia
undir ströngu eftirliti hjá hinum
og öðrum ákveðinn tíma. Svo hafði
þessi tími veríð styttur o'g hýn
fengiO frelsi til reyRglu, tneð því
skilyrði að það yrði þegar tekið af
henni aftur, ef hún gerði nokkuð
af sér.
„Þú hefur farið heimskulega að
ráði þínu, Norah,“ sagði Jörundur,
en bætti svo við brosandi: „Guð
blessi þig fyrir hjartagæzku þína.
Það situr sízt á mér að segja um
aðra að þeir fari heimskulega að
ráði sínu.“
Hann bað hana að giftast sér, og
hún tók honum. Hann var nú frjáls
maður og átti 100 ekra land. Þar
gátu þau búið, og hún gat kennt
honum að rækta jörðina. Hann átti
nokkuð eftir af kaupi sínu — að
vísu ekki mikið — en hann gat haft
nokkrar tekjur af því að skrifa fyrir
blöðin í Hobart Town.
Hún sá þegar agnúa á þessu. Nú
var svo liðið á sumar, að þau gátu
enga uppskeru fengið á þessu ári.
Þau þurftu líka að byrja á því að
ryðja skóg og byggja sér hús. Og
peninga þurfti til þess að kaupa
byggingarefni, matvæli og skepn-
ur.
„Þetta eru laun stjórnarinnar
fyrir dygga þjónustu,“ mælti hann
argur, „að láta mann fá buskaland
þar sem maður verður að strita ár-
um saman áður en það gefur nokk-
uð af sér.“
„Settu það ekki fyrir þig,“ sagði
hún. „Þarna er þó ofurlítill blettur,
sem við eigum sjálf og enginn ann-
ar.“
■V7MISLEGT þurfti að gera áður
en hjónavígslan gæti farið fram.
Leyfi yfirvaldanna þurfti til þess
að kvenfangi mætti giftast. Jör-
undur fór til nýlenduskrifstofunn-
ar. Embættismaðurinn, sem þar
var, spurði hvort hann hefði gert
sér í hugarlund hve alvarlegt skref
hann ætlaði að taka. Jörundur
stillti sig og sagði:
„Stúlkan er góð og hjartahrein,
og ég vona að yðar hagöfgi geíi
hen^p upp allar sakir um leið og