Lesbók Morgunblaðsins - 13.09.1953, Síða 16
r
518
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
báta. Nú cru fimm mismunandi tcg-
undir björgunarbáta í Englandi, og
beztur af þeim er talinn sá bátur er
þeir nefna „Watson Cabin“. Hann er
rúmlega 46 fet á lengd, er með tveim-
ur skrúfum og knúinn áfram af tveim-
ur 40 hestafla díselvélum. Hann vegur
um 20 smálestir og á honum er 8
manna áhöfn. Hann getur farið 8’£
Tnilu á klukkustund og hefur naega olíu
innan borðs til þess að fara 230 mílur.
Hann er svo rúmgóður að hann getur
borið 90 manns og til hans er svo
vandað að öllu leyti sem kostur er á.
Hann kostar líka um 25.000 sterlings-
pund.
í hinum nýustu björgunarbátum eru
talstöðvar, „kallari", en það er áhald
sem magnar rödd manns svo, að heyrzt
getur til hans um Vz km leið; þar eru
einnig rafljós-kastarar og línubyssa og
sérstakt áhald til að dreifa út olíu til
að kyrra sjó.
Nú sem stendur eru 154 björgunar-
bátar í Englandi. — Á stríðsárunum
björguðu þeir 6376 mönnum frá
drukknan, eða að meðaltali 21 á viku
hverri. En frá því að slysavarnafélagið
var stofnað 1824 hefur það bjargað
78.000 mönnum frá drukknun í sjó, og
það er glaesilegur árangur.
(The Birmingham Post).
& & & & £
Ormur Ófeigsson prestur.
Hann hafði verið prestur á Þingvöll-
um og Snæfuglsstöðum, en fékk Kirkju
bæ í Vestmanneyum um 1593, þá
kominn á efri ár. Hann var talinn hið
mesta óeirða og ribbaldamenni. Mest
kvað að illdeilum hans við hina dönsku
kaupmenn í Vestmanneyum. Sýndi
prestur þeim hina mestu fyrirlitn-
ingu í orðum og athöfnum. Fengu þeir
engu tauti við hann komið, enda var
hann karlmenni hið mesta og synir
hans stóðu honum ekki að baki og
studdu hann í hvívetna. — Vertíð eina
tók séra Ormur formennsku á einu
konungsskipinu, þvert á móti vilja
kaupmanna, en þeir fengu ekki rönd
við reist. í fyrsta róðri fiskaði prest-
ur illa. Þegar hann kom af sjó, gekk
hann upp í salthús konungs og lét
sér þar um munn fara ýmisleg ó-
FLUGVÖLLUR AKUREYRAR — Flugvöllurinn á Melgerðismelum hefir lengi
þótt óhentugur, lengst inni í dal og há fjöli til beggja handa. Hefir því verið
ákveðið að leggja hann niður og gera nýan flugvöll á vöðlunum rétt fyrir
sunnan Akureyrarpoll. Unnið var í sumar að þessari flugvallargerð. Verður þar
fyrst að stífla kvísl úr Eyjafjarðará og veita henni austur á bóginn. Síðan
er farvegurinn fylltur upp með sandi og ailt flugvallarstæðið upphækkað með
sandi. Þennan sand fá menn úr veituskurðinum og ánni. Hefði átt að aka þess-
um sandi á völlinn í bílum, mundi hvert bílhlass hafa kostað 30—40 kr.
En í stað þess var fengin öflug dæla, sem dælir sandinum út á völlinn og
sparar svo mikið að kostnaðurinn verður ekki nema 1/Í0 á móts við það
að nota bíla. Hér sést hinn nýi flugvöllur, dælan er til hægri og til vinstri má sjá
hvernig sandinum er dælt upp á hann. (Ljósm. Mbl. Ól. K. Magnússon).
kristileg orð, bölvaði og ragnaði og
óskaði þess, að fjandinn hirti allan
fisk. Daginn eftir var orðið algjörlega
fisklaust, og varð mikið gflaleysi þessa
vertíð. Kenndi almenningur Ormi um
fiskleysið, og létu kaupmenn staðfesta
það almenningsálit með vitnaleiðslum.
— (Sagnir úr Vestmanneyum).
Illt er einlífi.
Sá, sem ekki giftir sig, á að hljóta
þá hegningu í öðru lífi að mala í
handkvörn til dómsdags og vera húfu-
laus þar á ofan. Það er jafnframt gert
ráð fyrir því, að hann fari til verri
staðarins. (Ól. Davíðsson: Kreddur).
Húsið í Þvottalaugunum.
Einu sinni sem oftar var boðaður
fundur í Thorvaldsensfélaginu og
óskað eftir að allar mæti, en eins og
vant er varð það nú ekki. Þær sem
vantaði voru biskupsfrúin Elína
Sveinsson, landhöfðingjafrúin Elín
Stephensen, frú María Finsen og fleiri.
Fundarefnið var uppástunga um að
koma upp þvottahúsi í laugunum,
sem var mikil þörf fyrir, því að þar
var ekki nokkurt skýli. Okkur þótti
slæmt að taka ákvörðun, án þess að
þessar konur væri í ráðum með, en
svo fór, að við samþykktum tillöguna
allar í einu hljóði, en þetta hafði það
í för með sér, að þessar konur, sem
ég tilnefndi, sögðu sig úr félaginu. Ein
þeirra kom í það aftur mörgum árum
seinna, nefnilega landhöfðingjafrúin.
Húsið komst upp. Síðan gáfum við
bænum það, en bæarstjórnin vildi
varla taka við því. Einn bæarstjórnar-
manna sagði, að það notuðu það ekki
aðrir en kvenfólk, sem enginn kærði
sig um, nefnilega vinnukonurnar. Auð-
vitað þurfti það viðhald. Fyrstu vik-
una, sem það var í brúki, var að heita
mátti brotin í því hver rúða og stolið
öllum snúrum. Svona var strákskap-
urinn. — (Guðrún Borgfjörð).