Lesbók Morgunblaðsins - 12.11.1944, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGOJNBLAÐSINS
235
an, allgóðan. Fjekk Breiðfjörð sjer
og hest og fylgdarmann, er reidcji,
brennivínskút. Þeir fylgdu Gísla og
náðu lestinni við Ilellirár (Elliða-
ár), og allt fóru þeir Breiðfjörð
með þeim upp á Langajörfa. Veitti
þá Breiðfjörð lagsmönnum Gísla
brennivín, að því er hver vildi hafa,
en honum sjálfum 3ja pela flösku.
er enginn kostur var annar en við
að taka. En þar varð hann eftir all-
ölvaður og fylgdarmaður hans. Má
af þessu sjá hversu ærinn var ör-
leikur BreiðfjÖrðs og því ekki að
undra, þótt honum tæmdist fje, er
þvílikt bar oft að.
Ævisaga Jóns Borgfirðings.
BIs. 9.
Mcðan Sigurður dvaldi það sinn
í Keykjavík, bar það það eitthverþ
skipti við, að þeir kepptu um það
Bjarni Ilannesson og Guðmundur
Pjetursson, er kallaður var ,.lang-
ur“, hvor þeirra væri meira skáld,
Sigurður Breiðfjörð eða Gísli Kon-
ráðsson, er }»á var til sjóróðxa á,
Álptanesi, og hjelt Bjarni með Gísla,
en Guðmundur með Sigurði. Beiddu
þcir Sigurð að. kveða Ijóðabrjef
til Gísla, en hann neitti því, en,
gjörði kost á að kveða eina stöku,
ef þeir kæmi Gísla á sinn fund.
Um vorið .(1823) er Gísli fór norð-
ur- reið hann frá lest, sinni í Foss-
vogi og ofan í Reykjavík. Ilitti
hann þar Fúsa „trjefót" (Vigfús
á trjefætinum), afhcndingarmann,
I’etreusar kaupmanns. Ilann var
málkunnur Gísla, þvf að Gísli hafði
einatt áður á vorum verið að mó-
vinnu í Reykjavík og að öðru starfi,
Bað Fúsi Gísla að koma'með sjer
til Sigurðar, en hann taldist undan,
með því að hann væri á hraðri
ferð, og ekkert væri crindið við
Sigurð. Gekk þá Fúsi að húsdyr-
um Sigurðar, og gat þess, að Gísli
væri úti fyrir. Spratt Sigurður þá
upp og gekk út þegar, og var snot-
urlega klæddur, en Gísli var í sjó-
mannaflíkum. Sigurður ljest fyrst
eigi geta trúað því, að það væri
Gísli skáhl, er svo væri töturlega
til fara. Þó bauð Sigurður honum
skjótt inn, Ijet geyma reiðskjóta
hans, bar honum brennivín og veitti,
vel. Nú færði hann orð að því, að
þeir skyldu reyna íþrótt sína og
kveðast á, en Gísli færðist undan
með því að hann væri óviðbúinn,
enda væri ekki tóm til þess. I því
bili kom þar inn Gísli Gíslason,
prestur að Vesturhópshólum 1815
til 1850 (d. 1860), er báðum var
kunnur, og átti hann hlut að því,
að Sigurður hjet, að skrifa' Gísla
ljóðabrjef að fyrra bragði. Síðan
fylgdi Sigurður Gísla út. Þreif þá
hatt Gísla og varp á sæ fram, en
fjekk honum aftur nýjan hatt úr
sölubúð Guðmundar Sveinbjarnar-
sonar. Nú fjekk Sigurður sjer hest
til fylgdar við Gísla, og mann, er
hann ljet reiða brennivínskút. Náðu
þeir lestinni uppi á Langajörfa,
og veitti þá Sigurður þeím Gísla
og fjelögum hans brennivín óspar-
lega, og fjekk Gísla til nestis
þriggjapelaílösku af brennivíni, og;
skildu þeir með vináttu. Má af
þessu ráða örleik Sigurðar.
Æfisaga Gísla.
13. Breiðfjörð kveður um Teit.
Teitur hjet maður, auðugur
bóndi og barnlaus, er búið hafði
á Rauðkollsstöðum í Eyjahreppi,
er gaf bú sitt til framfæris sjera
Boga kaupmanni í Stykkishólmi.
Bar það þá við, að kýr ein af f.je
Teits datt ofan í og drapst. Jarð-»
þrúði húsfreyju þótti illt að missa
kúna. Segja svo sumir, að eitt-
hvað fleira týndist af kvikfje,
Teits. Sagði húsfreyja þá, að svona
færi eigur Teits. Heyrði Teitur það
og spurði: „Datt kistillinn ofan í ?“.
Teitur beiddi Breiðfjörð að gjöra,
eftir sig grafskrift, annað tvegg.ja,
er hann var kominn í Stvkkis-
hólm um hríð, ella áður hann fór
þaðán. Brciðfjörð kvað:
Uni gamla Téit er grafskrift sú
gjörð, ef sveit vill heyra:
Tlann át og skeit, sem jeg og þú,
ekki veit jeg meira.
Ekki líkaði Teiti grafskrift þessi
og bað BreiðfjÖrð að bæta um. Er
og sagt, að hann byði þá Breiðfjörð
eitthvað til þess. Ekki hafa mcnn
heyrt, hvað Breiðíjörð kvað þá,
en sagt er honum ranglega eign-
að vers þetta eftir Teit eða um
hann. Eigna menn það Jóni Sigurðs
syni í Geitareyjum, bróður Sæmund-
ar smiðs:
(Vísan nálega samhljóða og í
æfisögu Jóns Borgfirðings).
Æfisaga Jóns.
Bls. 25.
Um þetta levti var í Stykkis-
hólmi gamall maður, er Tcitiu'
hjet. Ilann hafði búið á Rauðkolls-
stöðum í Eyjahrcpp við góð eftii,
og var talinn peningamaður. Nú
hafði hann gefið Bogti í Stykkis-
hólmi allt sitt, til framfæris sjer.
Er það talið til marks Um auðæfij
hans, að eitt sinn, er kýr fjell ofan
í pytt og drapst, er var af hans
fjc, en Jarðþrúður húsfreyja talaðl
margt um, að svo færi allt fje
Tcits, þá hafi honum orðið að orði:
„I)att kistillinn ofan í?“ Eitt sinn
bað Teitur Sigurð Breiðfjörð að
g.jöra vfir sig grafskrift, og kvað
þá Sigurður hina alkunnu vísu:
„Um gamla Tcit, er grafskrift sú
o. s. frv.
Teitur bað hann um bæta, og er
mælt, að hann gæfi honum fje til.
Þá kvað Sigurður:
Hjer liggur Tcitur hulinn moldu,
hann var áður cinn ríkismann,
auðæfin girntist æ á foldu,