Lesbók Morgunblaðsins - 03.09.1944, Blaðsíða 7
LESBÓK MOROTJNBLAÐSINS
'391
gerði ekki ráð fyrir því að þurfa
að greiða neinn framfærslueyri.
— Málinu er frestað, sagði Benja;
Widdup, til morguns, en þá mæt-
irðu og framkvæmir skipanir rjett-
arins. Síðan verður skilnaðarúr-
skurðurinn út gefinn. Hann sett-
ist á þröskuldinn og fór að reima
frá sjer skóna.
— Það er best fyrir okkur að
fara til Eiah frænda, sagði Ransie,
og vera þar í nótt. Ilann klifraðist
öðru meginn upp í vagninn, en
Ariela hinum megin. ' Litli rauði
tarfurinn sniglaðist áfram, þegar
Ransie gaf honum drag í rassinn
með kaðalspotta, og vagnhjólin;
þyrluðu upp rykinu.
Benaja Widdup fógeti reykti
pípu sína. Þegar langt var liðið á
daginn, tók hann vikublaðið sitt og
las það, þangað til hann hætti að sjá
til. Þá kvéikti hann á tólgarkerti
og las, þangað til tunglið kom upp,
en þá var kominn kvöldverðartími.
Á leiðinni heim til sín þurfti hann
að fara gegnum dálítið skógarkjarr.
Þegar hann var kominn inn í kjarr-
ið, gekk að honum skuggalegur mað
ur og miðaði á hann riffli. Hatt-
urinn slútti niður í augu hans, svo
að mestur hluti andlitsins sást ekki.
Komdu með peningana þína,
sagði skuggalegi maðurinn, orða-
laust. .Teg er taugaveiklaður, og
hver veit nema jeg komi óvart við
gikkinn.
— Jeg á ekki nema f-f-f-fimm‘
dollara, sagði fógetinn og tók seð-
ilinn upp úr vestisvasanum sínum.
— Vefðu seðilinn upp og settu
hann inn í hlaupið á rifflinum.
Seðillinn var nýr, og það var
auðvelt fyrir hvaða klaufa, sem var
að vefja hann upp og stinga hon-
um inn í hlaupið.
-— Nú geturðu háldið áfram,
sagði ræninginn.
Fógetinn hjelt áfram og fór ekki
hægt.
'k
Daginn eftir dró litli rauði tarf-
urinn vagninn að skrifstofu fóget-
ans. Benaja Widdup fógeti var með
skóna á fótunum, því að hann hjóst
við heimsókn. I viðurvist hansi
rjetti Ransie Bilbro konu sinni fimm
dollara seðil. Fógetinn athugaði
seðilinn vandlega. Ilann virtist vefj
ast dálítið upp, eins og honumj
hefði verið stungið inn í byssu-
hlaup. En hann sagði ekkert, þvi
að vel gat verið, að aðrir seðlar
hefðu tilhneigingu til að vefjast
upp. Hann rjetti hvoru hjónanna
um sig skilnaðarúrskurðinn. Þau
þögðu bæði og voru dálítið skrítinn.
Konan leit feimnislega á Ransie.
— Nú ferðu víst aftur upp eftir,
sagði hún, í vagninum. Brauðið
er í dunkinum á hillunni. Jeg setti
svínakjötið í pott, svo að hund-
arnir næðu ekki í það. Gleymdu
ekki að draga upp klukkuna í
kvöld.
— Þú ætlar til Ed, bróður þíns?
spurði Ransie og reyndi að vera
kæruleysislegur.
— Jeg ætlaði að reyna að kom-
ast þangað fyrir kvöldið. Jeg býst
nú varla við, að það verði slegið
upp stórveislu til þess að bjóða
mig velkomna, en jeg get ekki far-
ið neitt annað. Það er annars best
að fara að koma sjer af stað. Jeg
ætla að kveðja þig, Ransie, ef þú
annars vilt það.
— Jeg veit ekki hvaða ástæðu
jeg ætti að hafa til þess að vilja
ekki kveðja þig, sagði Ransie, nema
þjer liggi þá svo lífið á að komast
burt.
Ariela þagði. Hún kreisti fimrn
dollara seðilinn í lófa sjer og stakk
honum svo í vasann á kjólnum
sínum. Benaja Widdup horfði á
seðilinn hverfa með sorgarsvip.
— Verður nú ekki daufleg vist-
in hjá þjer, Ransie? spurði hann.
Ransie Bilbro horfði út um glugg
ann í áttina til heimilis síns. Hann,
leit ekki á Ax-ielu.
— Það verður líklega dálítið
dauflegt, sagði hann. En þegax\
manneskjur verða reiðar og vilja
skilja, þá er ekki hægt að halda
aftur af þeim.
— Það voru aðrir, sem vildu
skilja, sagði Ariela. Svo kærði sig
enginn um, að nokkur yrði kyrr.
— Enginn sagði nokkurn tíma,
að hann vildi það ekki.
— Enginn sagði nokkurn tímaj
að hann vidi það. Það er best fjrrir
mig að leggja af stað til Ed brúður.
—• Enginn getur dregið upp
gömlxx klukkuna.
— Viltu, að jeg komi heim með
þjer í vagninum, Ransie, og dragi
hana upp fyrir þig.
Það var ekki mikið um geðshrær-
ingar hjá fjalabúanum en hann rétti
út stóra hendina og huldi litlu hend
ina á Arielu í henni.
— Jeg vil vera í kofanum hjá
þjer, Ransie, sagði hún, og hvergi
annars staðar. Jeg ætla aldrei að
verða reið aftur. Nú skulum við
leggja af stað, Ransie, svo að við
verðum komin heim fyrir sólsetur.
Nú skarst Benaja Widdup fógeti
í leikinn. Hjónin höfðu gleymtl
nærverix hans.
— T nafni Tennessee-ríkis, sagði
hann, fyrirbýð jeg ykkur að hafa
lögin að engu. Það er rjettinum
sannarlega gleðiefni að sjá ský
sundurlyndis og misskilnings greið-
ast frá tveim elskandi hjörtum, vn
lögin verða að hafa sinrr gang.
Rjetturinn vill minna ykkur á-, að
þið eruð ekki lengur hjón, en eruð
skilin samkvæmt lagalegum xxr-
skurði og njótið því ekki rjettinda
hjúskaparlaganna.
Ai-iela tók í handlegginn á Ransie