Lesbók Morgunblaðsins - 11.10.1942, Blaðsíða 6

318
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
frost. Lausamjöll var á og fyrir-
taks skíðafæri. Tungl var á þriðja
kvarteli, og vel bjart, og var
alla leiðina meðfram fljóti að fara
enda engin hætta á að hann viltist
í einsýnu veðri/ Greniskógur var
á aðra hönd og þar leyndist ef til
vill sú eina hætta, sem ógnaði hon
um á leiðinni — úlfarnir. En vog-
un vinnur og vogun tapar, og
ágirndin rak hann áfram — með
tíu kílómetra hraða á klukku-
stund, þó að hann væri lítill skíða
maður í eðli sínu. Segir ekki ai
ferðum hans fyr en hann kom til
A . . .
Þorp þetta er lítið, örfáir lappa
kofar í hvirfing — og svo kirkj-
an, byggð úr óhefluðum bjálkum
— á stærð við þriggja til fjögra
nautgripa fjós hjer heima á Fróni.
Stendur hún utan við kofaþyrp-
inguna og gekk því Gardon auð-
veldlega að komast þangað ósjeð-
ur, enda var komið fram yfir
miðnætti, er hann kom á áætlun-
arstaðinn. Tók hann nú skíðin
af sjer og skildi við þau utan við
kirkjugarð og læddist svo að dyr-
unum, en hurðin var vitanlega
læst.
Ekki dugði samt að deyja ráða-
laus. Sinn glugginn var á hvorri
hlið kirkjunnar og voru í þeim
fjórar litlar rúður. Mr. Gardon sá
að þeir voru kræktir að innan.
Tók hann ‘nú það ráð að mölva
eina rúðuna og gat hann þá teygt
hendinni inn og opnað. Tókst hon-
um svo með erfiðismunum að
skríða inn, því ekki var glugg-
inn stærri en það, að mjaðmirnar
sluppu aðeins í gegn. Þreifaði
hann nú fyrir sjer inn að altarinu
og stóð brátt, ölvaður af sigur-
gleði með hinn dýrmæta dúk í
höndunum.
En þá skeði nokkuð hræðilegt.
Er Mr. Gardon stóð þarna og
faðmaði dúkinn að sjer, heyrðist
mannamál úti fyrir kirkjugarð-
inum. Voru það Lappar — og
þeir í háværara lagi. Sá sögu-
hetja vor sjer ekki aðra úrkosti,
en að skríða inn í predikunarstól-
inn og lá hann þar lengi milli
heims og helju af angist. Að lok-
um fjarlægðist þó mannamálið og
dó seinast út og var þá tækifærið
gripið og skriðið út í snatri. —
Undir kirkjugarðsveggnum stóðu
skíðin, eins og hann hafði gengið
frá þeim og fern skíði að auki.
Tróð nú Mr. Gardon dúknum inn
á brjóst sjer og hjelt af stað í
flýti og lofaði guð fyrir að sleppa
svona billega.
En varla var hann kominn í
hvarf fyrir næsta leiti, er hann
heyrði hróp og köll að baki sjer.
Bjóst hann nú við að kirkjuránið
mundi vera orðið uppvíst og herti
á sjer eins og hann mögulega gat.
Eina vonin var að geta komist
svo langt á undan að Lapparnir
sæju hann aldrei og vissu þar af
leiðandi ekki hvern þeir væru að
elta.
í skelfingar ósköpunum sem
gripu hann datt honum ekki í hug
að þeir gætu rakið slóð hans í
lausamjöllinni, hvert sem vera
skyldi. — Nei, — eina hugsunin,
sem komst að var að flýja, flýja
og flýja lengra og lengra í burtu,
neytti hann allrar sinnar orku
við að neyða skíðin til þess að
fylgjast með efri hluta líkamans.
Á skammri stundu varð hann
gegndrepa af svita — gegn um
allar peysurnar og treflana, og
gleraugun misti hann af sjer í
snjóinn, en gaf sjer ekki tíma til
þess að taka þau upp, því hrópin
og köllin á eftir honum færðust
nær og nær.
Mr. Gardon var orðinn uppgef-
inn fyrir löngu og farinn að slaga
í hverju spori, og hnjóta í öðru
hverju og mása eins og smiðju-
belgur, en takmarkalaus ofa-
hræðslan rak hann áfram, þó að
allur líkami hans væri eitt ang-
istaróp um hvíld. Það var kominn
viltur brjálæðisglampi í augu
hans og alltaf dró saman með
honum og Löppunum. Meira af
eðlishvöt dauðvona skepnu, en
rökhugsun manns, tók hann það
ráð að þrífa dúkinn úr barmi sjer
og fleygja honum. Varð það líka
til þess að tefja för Lappanna
um stund, og ráku þeir upp há-
vær undrunaróp, er þeir sáu hver
tilgangurinn var. En von bráðar
hjeldu þeir áfram af enn meira
kappi og virtist ástandið von-
laust fyrir vesalings flóttamann-
inn.
Sjálfur sagði Mr. Gardon svo
frá síðar, að hann hefði verið
sannfærður um að Lapparnir ætl-
uðu sjer að drepa hann ef þeir
næðu honum. Sá einn, sem hefir
verið í yfirvofandi lífsháska —
sjeð dauðann nálgast hægt og
bítandi — vonlaus um undan-
komu, getur ímyndað sjer líðan
Ameríkanans seinustu augnablik-
in áður en ofsóknarmenn hans
náðu honum.
íslenskan er talin fullkomið
tungumál, en samt sem áður brest-
ur hana algjörlega orð til þess
að lýsa slíkri brjálæðis örvænt-
ingu.
Sem sagt Lapparnir náðu hon-
um á endanum, og voru þá búnir
að elta hann meira en fimmtán
kílómetra. En hvað skeður! —
í stað þess að rífa hann sundur
eins og úlfar, eða reka hann í
gegn með broddstafnum, fóru þeir
þegar að stumra yfir honum —
vitanlega öldungis óðamála á ó-
skiljanlegri Lappnesku. Þeir tóku
upp fleyg úr föggum sínum og
heltu niður í hann lútsterku
brennivíni og losuðu treflana af
hálsi hans — en treflarnir diöfðu
nærri verið búnir að kæfa hann.
En þegar einn þeirra dró upp
dúkinn fræga úr skauti sínum og
ætlaði að fá honum, þá var Jóni
Gardon frá Chicago nóg boðið. —
Hann lognaðist hægt og hljóða-
laust útaf — fjell í öngvit meina
jeg auðvitað.
Er hann raknaði við lá hann
í rúmi sínu heima á hreppstjóra-
setrinu í B . . . og hreppstjóra-
fjölskyldan stóð í hrifningu um
rúmið, ásamt Löppunum fjór-
um. En í staðinn fyrir að til-
kynna honum æfilangt tugthús
spurði hreppstjórinn áhyggju-
fullur hvort ekki ætti að sækja
lækni. Er Mr. Gardon neitaði því
ákveðið, spurði hreppstjórinn
hversvegna í ósköpunum hann
hefði verið að hlaupa undan Löpp
unum.
Vissi Ameríkaninn hvorki í
þennan heim nje annan um hríð.
Að endingu kom þó skýringin.
Lapparnir fjórir voru frá
C . . . og voru á leið til D . . . .
Þeir komu til A . . . skömmu eft
ir miðnætti, og ætluðu að hvíla
sig þar um stund. En þar sem