Lesbók Morgunblaðsins - 12.03.1939, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
77
Einn hnefi af ösku
Saga eftir Huidu Bjarnadóttur.
Þóra var svu uiðursokkiu í
hugsanir sínar að hún tók
t'kki eftir fyr en hurðinni var
hrundið upp og Elín vinstúlka
heunar stóð á gólfinu fyrir fram-
an hana.
„Sæl og blessuð. Þíi verður að
fyrirgefa, að jeg veð svona inn
til þín óboðin, jeg vona að jeg sje
ekki að trufla þig. Það var orðið
svo langt síðan við höfum sjest,
svo jeg mátti til með að vita
hvernig þú hefðir það“.
„Nei, komdu sæl, Ella mín. Þú
veist, að þú ert altaf hjartanlega
velkomin, og það gladdi mig sjer-
staklega að sjá þig núna. Viltu
ekki taka af þjer kúpuna og fá
þjer sæti. Jeg ætla að fara fram
í eldhús og hita handa okkur
kaffi, svo getum við spjallað sam-
an yfir kaffinu á eftir“.
„Jú, þakka þjer fyrir. Annars
er nú alveg óþarfi að vera að
koma með kaffi, en ef þú átt það
á könnunni, þá skal jeg svo sem
þiggja það“.
Meðan Þóra var að koma kaff-
inu fyrir á litlu óorði við tvo hæg
indastóla, sem voru fyrir framan
arineldinn, fór Ella úr kápunni
og fjekk sjer sæti í öðrum stóln-
um. Það var ekki laust við hún
liti öfundaraugum þessa smekk-
legu stofu, sem bar svo áþreifan-
legan vott um persónu húsráð-
anda. Þar voru allir litir daufir,
en þó heitir og aðlaðandi. Það
var orðið fremur skuggsvnt inni,
eina birtan var giætan frá arin-
eldinum, sem kastaði rauðu, flökt-
andi skini yfir herbergið.
Þegar þær stöllurnar voru sest-
ar við rjúkandi kaffið spurði Þóra
frjetta.
„Hvernig skemtirðu þjer á ball-
inu í gær?“
„Skemti jeg mjer —- jeg skeuxti
mjer alveg prýðilega. Það var einn
svo laglegur maður þar, sem dans-
aði mikið við mig og fylgdi mjer
heim. Og nú er jeg að vona, að
jeg sjái hann bráðum aftur“.
„Svo þú hefir þá orðið ástfang-
in ?“
„Astfangin, já, jeg lield bara
að jeg sje það. Af hverju komst
þú ekki á ballið, Þóra? Þú ert
altveg hætt að fara nokkuð út að
skemta þjer. Nei. veistu, hverjum
heldurðu að jeg hafi mætt á leið-
inni hingað? Jeg var rjett búin
að gleyma því.
Leiftursnögt færðist roði í
kinnar Þóru, eins og eitthvað ó-
vænt væri í aðsigi.
„Það veit jeg ekki. Hverjum
mættirðu?"
„Gettu“.
„Jeg get ekki getið þess. Hvern-
ig ætti jeg að vita, hverjum þú
mætir? Jeg þoli þetta ekki leng-
ur, þú verður að segja mjer það
strax! Hver var það?“
„Einar, jeg mætti Einari á leið-
inni hingað“.
„Einari“. Það kom eins og þung
stuna frá brjósti Þóru. „Hvar
mættirðu honum?“
„Jeg mætti honum niður í Aust-
urstræti. Það var mikill asi á hon-
um, en þegar hann sá mig, stans-
aði hann og fór að tala við mig.
Og veistu hvað hann spurði mig
um þig“.
„Um mig.'“ Þóra setti frá sjer
bollann með titrandi höndum.
Það koin votur gljái í augun á
henni, en hún reyndi að sýnast
róleg. „Hvað spurði hann um
mig?“
„Hann spurði hvar þú værir
altaf, þú sæist ekki úti, hvort þú
værir trúlofuð og svo framvegis“.
„Og þú, hverju svaraðirðu?
Hvað sagðir þú? ‘
„Jeg’“
„Já“.
„Jeg sagði auðvitað eins og
satt er. að þú færir varla út fvr-
ir hússins dvr. Það væri rjett af
náð og miskunnsemi, að maður
fengi að sjá þig einstaka sinnum“.
Það brá fyrir éeðiskendum
glampa í augum Þóru.
„Og hann? Hvað sagði hann við
því! Ó, Ella, segðu mjer það, jeg
get ekki afborið þetta lengur“.
Hún beygði höfuðið og Ella sá
tvö tár hrynja oían í kjöltu henn-
ar. Þóra tók vasaklút upp úr vasa
sínum, þerraði burtu tárin og
reyndi að brosa.
„Þú verður að fvrirgefa hvað
jeg ,er undarleg. jeg er eitthvað
svo utan við mig. Jeg skil ekk-
ert í hvað gengur að mjer. Nú
skal jeg reyna að vera alveg ró-
leg. *Hvað sagði haun meira?
Segðu mjer það núna“.
„Það var ekkert meira, hann
sagði bara: „Jæja, er það“, og
svo kvaddi hann mig og við geng-
um livort sína leið. Heyrðu, Þóra,
hvernig er það annars með þig
og Einar, þið voruð svo mikið
saman hjerna einu sinni, Er alt
biiið á milli ykkar?‘‘
Það komu örlitlir hörkudrætt-
ir í kringum munninn á Þóru.
„Já, það er alt búið“.
„Mjer var sagt að þið hafið
verið trvilofuð, er það satt? Jeg
hefi aldrei viljað spyrja þig neitt
um Einar, vegna þess að þú hefir
altaf verið svo fámálug um hann,
og jeg hefi einhvern veginn haft
það á tilfinningunni, að þú vild-
ir helst ekki tala um hann“.
„Já. það er alveg satt. það hafa
kannske verið kenjar vir mjer“.
Rövld Þóru var lág og hrjúf þeg-
ar hún svaraði. „Það var leynd-
armál, sem var mjer svo heilagt
að jeg vildi ekki tala unv það við
neinn, ekki einu sinni við þig,
bestu vinstúlku rnína. Jeg vildi
eiga það ein“.
„Þóra mín, viltu ekki segja
mjer hvernig það atvikaðist, að
þið Einar hættuð að vera saman.
Jeg hefi ekki komist hjá að taka
eftir því, að þú hefir ekki verið
eins og þú átt að þjer upp á síð-
kastið. Það er eitthvað, sem liefir
anvað að þjer, og það er sagt, að
það sje oft ljettir að trúa öðrum
fyrir raunum sínunv“.
„Jæja, það er best jeg segi þjer