Lesbók Morgunblaðsins - 10.05.1936, Blaðsíða 7
vaxtarjettir af óteljandi tegund-
um, fiskur með ananas ídýfu, alls
konar ferskir ávextir og rjettir úr
skelfiski og ýmsu öðru, sem e'kki
tjáir nöfnum að nefna.
Eftir J)ví em borðsiðirnir ein-
kennilegir. Þar eru ekki notaðir
knífar og matforkar. Menn eta
með trjeprjónum, sem jeg hefi
ekki enn komist upp á að nota,
þótt jeg hafi dvalist 20 ár í Jap-
an. Hver maður er frjáls að því
hvaða rjett liann velur sjer af
þeim, sem á borðum eru. Menn
stinga prjónunum í hingað og
þangað. Prjónarnir eru altaf á
lofti sitt á hvað, hver innan um
annan, eftir því sem hver maður
fjölskyldunnar óskar sjer að
krækja í.
En það, sem nú hefir verið talið
er aðallega borðskartið. Aðal mat-
urinn er hrísgrjónin, hjer eins og
í Kína, nema hvað þau eru mat-
reidd hjer á miklu fjölbreyttari
og betri hátt. Meðal heldra fólks-
ins eru J>au borðuð á undan aðal
máltíðinni og drukkið með þeim
eitt glas af „sake“, nokkurskonar
hrísgrjónabrennivíni, sem er þjóð-
drykkur Japana.
Bridge.
S: 5.
H: 6,5.
T: 5.
L: Ás, 10.
S: 8.
H: D, G, 10.
T: enginn
L: K, D.
S: Ás.
H: K, 9, 8, 7.
T: Ás.
L: ekkert.
Grand. A slær út. A og B eiga
að fá 5 slagi.
Enskur liermaður var nýlega
dæmdur í 10 daga fangelsi fyrir
J>að að óhlýðnast skipun yfirboð-
ara síns. Hermaðurinn var með
mikið og fallegt skegg og hafði
honum verið skipað að raka það
af sjer, en J>að vildi hann ekki
gera. : 1
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Mcmntal. í Horcgi.
Fæðingum fækkar altaf.
Nýlega hafa verið birtar skýrsl-
ur um manntalið norska 1935. Sam
kvæmt þeim hefir fólki í landinu
fjölgað um 12.000.
Þetta ár voru gefin saman 1700
fleiri hjón heldur en árið áður.
En fæðingum fækkar stöðugt og
voru nú ekki nema 14.6 á hvert
þúsund, en voru árið áður 14,8 á
hvert þúsund.
Fleiri dóu þetta ár heldur en
árið áður og hafði dauðsföllum
fjölgað úr 9.82 í 10.21 af hverju
þvisundi.
„Haltu áfram“.
Hinn frægi enski leikari, Kean
var einu sinni að leika í litlu
þorpi. Þar var húsfyllir og á-
horfendur voru yfir sig hrifnir.
Kean ljek þar hlutverk vinnu-
manns og var að halda brennandi
ræðu fyrir þ’jóð og íó(sturjörð
þegar húsbóndi hans í leikritinu
kom inn á leiksviðið og kallaði:
— Hættu nú!
— Æ, lofaðu mjer að halda
áfram.----------
— Jeg sagði þjer að þegja,
grenjaði húsbóndinn eins og fyrir
hann var lag.t í leikritinu.
Þá urðu áhorfendur æstir, stóðu
upp úr sætum sínum og hrópuðu
hver í kapp við annan:
— Haltu áfram! Vertu ekki að
trufla hann ! Haltu áfram !
Hávaðinn varð svo mikill að
leikendurnir urðu að hætta. Og
þarn'a komst Kean í þá verstu
klípu, sem hann hafði komist í á
æfi sinni, því að ræðan var ekki
lengri í leikritinu.
79 giftum mönnum var stefnt
fyrir rjett í Chicago og þeir ákærð
ir fyrir að hafa farið illa með
konur sínar. Dómsforsetinn, Ro-
bert Danne, fann upp á því snjall-
ræði að láta konurniar sjálfar
dæma menn sína. 78 voru dæmdir
sýknir, en 79. konan krafðist J)ess
að maður sinn yrði settur í „stein-
inn“ og sæti Jvar i 2 mánuði.
151
— Molar —
Úrið gekk.
- Einu sinni hengdi bóndi í
Iowa í Bandaríkjunum vesti
sitt á girðingu. Kálfur kom
þar að, át vasann undan vest-
inu og gleypti gullúr, sem í
honum var. Sjö árum seinna
var kálfurinn orðinn væn kýr,
og var henni slátrað. Fanst þá
gullúrið og hafði það legið
allan tímann þannig milli lungn
anna að það drógst upp sjálf-
krafa við andardráttinn. Gekk
það enn og hafði ekki seinkað
sjer nema um fjórar mínútur
á þessum sjö árum. — Frásögn
þessi birtist í blaðinu „The
Torch“ og segir ritstjórinn að
hún sje dagsönn.
Hjartasorg.
Stiilka í London, Miss Mat-
ilde John, misti unnusta sinn
árið 1795. Hún syrgði hann
mjög og sprakk af harmi 89
árum seinna.
Útlegðarsök.
Rússneski austurlandafræð-
ingurinn, prófessor Netomeff,
ritaði bók um Nebúkadnesar
Babylóníukonung. Hann var
dæmdur til æfilangrar útegðar í
Síberíu, vegna þess að titill bók
arinnar var Nebuchadnezar, en
það var svo líkt. því að sagt
væri á rússnesku: „Ne boch ad
ne zar“, en það þýðir: enginn
guð og eliginn keisari.
Sá hlær best.
Grískum manni hafði verið
spáð J)ví, að hann ætti að
deyja ákveðinn dag. Þegar
nú sá dagur kom og hann kendi
sje'r einkis meins, greip hann
svo tryllingslegur hlátur, að
hann beið bana af.
Dæmdur fyrir morð.
Árið 1839 var maður að
nafni Paul Hubert dæmdur í
Bordeaux fyrir morð. Eftir að
hann hafði setið í fangelsi í 21
ár fekst mál hans tekið upp að
nýju, og kom þá í ljós, að
maðurinn, sem hann átti að
hafa myrt, var liann sjálfur.