Lesbók Morgunblaðsins - 07.05.1933, Blaðsíða 4

132_______________LESBÖK fcxORGUNBLAÐSINS
Isla del Gallo, særður og illa til
reika, við örfáa menn, sem hungr-
ið var tekið að sverfa að, og beið
eftir liðsauka frá landsstjóranum
í Panamá. Víða liafði bann átt
skæðar orustur við Indíána; hann
bafði lifað ])að af að fá sjö örva-
stungur í brjóstið, að brjótast
dögum saman i gegnum lirikalega
frumskóga, yfir fen morandi af
skorkvikindum og yfir fúamýrar,
þar sem loftið var eitrað af sótt-
kveikjum. En nú leit belst út fyr-
ir, að augnabliksörvænting, sem
greip menn bans í þessari óbeilla-
ríku Isla del Gallo, ætlaði að koll-
varpa öllu því, sem unnist liafði,
vegna þess að svo mikill dráttur
varð á liðsaukanum. Hermennirnir
neituðu að fylgja bonum. Eins og
skipverjar Kólumbusar böfðu bót-
anir í frammi við bann, þegar það
drógst að land sæist fyri-r stafni,
eins tóku liðsmenn Pizarrós sia;
saman og mótmæltu barðlega að
leggja á sig meiri þrautir og skort
fyrir stopula von um að komast
yfir nokkra gullmola- En sjálfur
var hann staðráðinn í að berjast
til þrautar, það var skylda lians,
fanst bonum, því að liann var
spænskur riddari. sem ekkert gat
bræðst og öllu fórnaði fyrir liug-
sión sína, enda bafði bann lagt
leiðangur þennan í nafni trúar-
innar. Og mn leið og bann liugs-
aði sig nm það, með bvaða orð-
um bann skyldi ávarpa liðsmenn
sína, færðist mók yfir bann vegna
hitagufu brunabeltisins, sem
grúfði yfir landinu þessa björtu
og steikjandi beitu sumarnótt.
Geislar upprennandi sólar ljeku
eins og logar um horað andlit
snænska landvinningamannsins. —
Hann vaknaði við og stóð upp.
Arangurslaust reyndi bann að
kæla brennheitt böfuðið í sjónum,
og bar því næst liönd fyrir augu
sjer og leit ennþá einu sinni rann-
sakandi út yfir bafflötinn. Sól-
skinið var glóandi bjart þennan
morgun, fjörusandurinn, hafið og
loftið rann saman í móðukendu,
gullnu litskrúði. Alt í einu ralt
Pizarro upp mikið óp •
— Komið bingað, bermenn, því
bræður vorir eru á leiðinni.
\
Frá tjöldunum, sem lágu eins
og skjallahvítar þústir á dreif um
gulan sandinn, komu hundrað ber-
menn fölleitir, skjögrandi og glamr
aði í vopnum þeirra og berklæðum.
Var búningur þeirra að vísu ó-
fullkominn, en brynjur þeirra voru
ennþá gljáfægðar. Langt í burtu
báru við bimin segl tveggja gal-
eiða, skreytt fánalitum Kastalíu.
Allir þyrptust niður í fjöruna.
Pizarro taldi kjark í liðsmenn sína
og brýndi raustina:
— Sjáið þið ekki? Herðið upp
hugann. því að nú berst oss liðs-
auki. Nú bíður vor frægðin og
alt gullið í Perú, og trú vor mun
leysa beiðingjana frá villu þeirra.
En fögnuður þessi rjenaði von
bráðar. Þegar ski]>in vóru lögst
við botnfestar og skipverjar
komnir í land sást brá.tt, að þeir
voru ekki komnir til að liiálpa
leiðangursmönnum. beldur til að
kollvarpa öllum fyrirætlunum
þeirra. Riddarinn Tafur. sá. er var
fyrir skipunum, ávarpaði Pizarro
í háðslegum. álasandj tón. Hann
var lítill vexti og feitur með íbo'r-
ið nef o" skásett augu: nm þunn-
ar og fölar varir bans biek kald-
ranalegt glott. og var svipur bans
binn grimmúðlegasti-
Lítill liómi stafai- nú af fra>«rð
yðar. don Franeiseo; en briálsemi
yða>- pi' sú málsbót, sem ]>jer eigið
rú lífið að launa.
— Ekkj skil ieg. livað bier ei>rið
víð. berra Tafu''. ansaði Pizarro.
bvesti á liann auamn o«r rrreip
ba“«rri bendi um sverðsklótann. —
Hvorki mikill nie lítill ljómi get-
ur stafað af fræeð minni. sem
enn er ena'in. en iafu víst er, að
fræfrur verð jesr áðnr Ivknr. Oy
bvorki er je<r briá.laður. eir>s o>r
]>ier segið. nie beldur er líf mitt
nokknrs virði. ef ásetningur minu
nær ekki fram að ganga-
— -Tæia, látum svo vera, o«r
d'Vurmæli yðar koma mier ekk>
við. beldur don Pedro de los R-íos.
binum göfiura landstióra í Pan-
amá. því af honurvi er ieg sendu”.
Hermennírnir tóku nú að hrópa
ébolinmóðlega:
— Lifi landstjórinn! Hans menn
erum vjer.
•— Þegið þið! öskraði Pizarro;
— lofið mjer að tala við þennan
herra.
— Svo er mál með vexti hjelt
Tafur áfram, -— að til landstjór-
ans liafa borist fregnir frá yðar
eigin liðsmönnum, þar sem þeir
(>era sig upp undan þeim þraut-
um og skorti, sem þeir verða að
líða í þessum árangurslausa leið-
angri til landa, er ef til vill hafa
aldrei verið til nema í draumum
og munnmælasögum. Er það því
skýlaus skipun landstjórans, að
þ.jer snúið allir aftur til Panamá.
— Ekki allir, mælti Pizarro; —
yfir frívilja mínum ræður enginn,
og annað hvort lilýt jeg að láta
lífið eða leiða þetta djarfa fyrir-
tæki fram til sigurs.
Tinnusvart, ögrandi augnaráð
jók á vandræði sendimannsins.
— Þetta getið ]>ier sagt land-
stjóranum, tautaði Tafur og glotti
kuldalega.
— Og yður líka, þorparinn yð-
ar! æpti Pizarro; — vður, sem
eruð útsendari bleyðimenskunnar
og tortrygninnar og ekki fvrir-
verðið vður fyrir að koma í þeim
tilgangi að telia kjarkinn úr þessu
þunnskipaða liði góðra og sann-
kristinna Spánver.ja.
— Stillið yður. berra l’izarro.
: vo að liinn friðsamlegi erind-
rokstur ininn hjer spillist ekki af
blóðsútbellingum-
— Jeg sver. lirópaði Pizarro
óður og uppvæsrur. — að fvr skal
jeg liggia í blóði mínu en lifa við
smán. Komið bier. svo að ieg geti
sýnt yður. bvernig trúr biónn
konnngsins, herra vors. beitir
sverði sínu.
Qkvrð var tekin að bre'ðast ú+
á meðal bermannanna. en l>á gekk
Rniz leiðsögnmaður fram úr tö+ra-
lega búnum flokki Pizarró-: og
revn di að stilla til friðar.
— Látið sefast. brwður. Herra.
'tafur. fvlgið don Franeisen tji
búðar lians og ræðið ]>ar mál vð»r
á þann liátt. sem sæmir »,óðum
drengium. svo að ekki verði sagt
;>ð bið æs>ð upp bermennina
Sendimaður landstiórans skvrði
bví næst Pizarro frá að í einu af
baðmullarhnoðum þeirra. sem send
voru til merkis um auðæfi bins
nýja heims, hefði borist brjef frá
bermanninum Sarabia. þar sem