Lesbók Morgunblaðsins - 10.11.1929, Blaðsíða 1

Langspilið
Eftir Einar Beneðiktsson.
/ algeymi veit jecj eitt auðnanna veldi,
seni á minnar sálar trega og fagnað;
/>að signist af fjarlægra sólna eldi,
/>á syngja englar, en lífið er þagnað.
Svo vítt nær það ríki sem örvar míns anda,
frá árloga norðurs til myrkvaðra sanda.
Jeg skildi hans draumlíf sem grætir og göfgar,
/>ar gleymskunnar djúþ verður hafsjór af minni,
þar heilsast og kynna sig ýtrustu öfgar,
• sá ölvaði vex, en jörð verður minni.
Eins syrtir um daga þótt sjónhæðir skíni;
syndarans himinn er skálin af víni.
Þar tindra mín Ijós, þar dvín tímanna þoka,
við tvísöngva brimniðs, og glitrandi strauma;
þar man jeg tvö hjörtu. Þau lifðu til loka,
á leiksviði minna björtustu drauma.
Þar fyrst nam jeg yndi af stefjum og stökum.
Ó, stjörnutöfrar á skammdegisvökum.
í borg þeirra minninga er hrunið hreysi,
þar hugir oy þel yfir æfitrygð bjóu;
hvað hirði eg þó veröldin hofgarða reisi,
ef hógværð brjóstsins og göfgi dóu.
Þar fanst ekki metnaður, menntun nje seimur,
en musteri lífstrúar þó handa tveimur.
Eitt haustkvöld jeg man, er farandi flokkar,
fyltu minn heim með söngvum og kvaki.
í torfkofa smáum við túnfótinn okkar,
skein tíra ein. Þar var dátt undir þaki.
Karl hafði dvalið í kaupstað þann daginn;
þá kvað hann æ fyrst og svo hóf hann slaginn■
Hann tók mig á knje, hann var kendur og blíður,
kongur í hásæti ánægju og friðar,
hans sjónarhringur var himinvíður,
þó húmaði jörð, leið hans sól ei til viðar.
Og nú skyldi Ijóma um litla gluggann
og langflæma burtu næturskupgavn.
Hann kvað. Okkar Ijóð voru Ijós gegn um myrkur,
þau lifðu þó greppar hyrfu í vali,
eins og í skógunum streymir styrkur,
■um stofna þótt blöðin og greinarnar tali.
Það orð sem var borið, með háttsins hlekki,
þaS hefir æ líf því það gleymist ekki.
En strengir tveir kveða, á langaleiki
líðandi tíminn með óbreyttum rómi,
og mannsandans lifandi Ijóð á reiki,
sem leitar að eilífð í stundlegum hljómi.
1 öðrum býr lífið sem gang sinn gengur,
hinn grætur og hlær, það er sálnanna strengur.
Handan það var þá yið hólmans strendur,
sem hjáleiguskáldið mitt lífið dreymdi,
um fágaðan óð og æfðar hendur,
sem okraða landið vort þegjandi geymdi.
Heima jeg ólst, fjarri heimsins snilli;
höfin og áldirnár skildu á milli.
Hann nam af sjer sjálfum og laut sínum lögum,
í Ijóðheimi mínum þar var hann sjóli.
Hann knúði sinn streng undir sterkum brögum,
stórskorna fjallauðnin, hún var hans skóli;
hans villirödd bmutst til valda í hæðum,
en vjek sjer hjá söngvanna skörvðu glættum.