Lesbók Morgunblaðsins - 31.03.1929, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐStNS
103
Kappróðrahorn íslands.
1 fyrrasumar gaf Olíuverslun Islands einkar fagurt
silfurbúið horn til verðlauna þeim, sem sköruðu fram úr
í róðraríþrótt. Var kept um hornið á því sumri, og sigr-
aði bátur, sem Hjalti Jónsson frkvstj. stýrði. Ræðarar
á bátnum voru bræður þrír, Árni, Björgvin og Kristinn
Jóhannessynir og Ágúst Guðjónsson. Á fundi Sundfje-
lagsins 17. febrúar afhenti stjórn fjel. Hjalta hornið, og
er myndin af þeirri athöfn. Hafði Ríkarður Jónsson hinn
oddhagi útflúrað hornið, en Finnur bróðir hans silfur-
búið. Frá uppruna hornsins segir Ríkarður svo:
mannlegan kraft í ræðum þessum,
karlmensku og djarfræði og mikla
inælsku, stundum samfara blóð-
ugri kaldhæðni, ekki síst þar sein
hann deilir á menn vegna breytni
þeirra. Ahrif þeirra sjeu að vísu
miklu meiri í siðferðisáttina en
trúaráttina, en það sem einkum
hafi gefið þeim gildi og skapað
þeim langlífi sje raunhæfni þeirra
og hve frásneiddar þær sjeu öllu
skýjafálmi fjarri virkileika lífsins.
„Eins og postillan, fljettuð sain-
an af aðfengnu efni og uppruna-
legu, er orðin til og eins og hún
hefir haft áhrif á menn bæði með
kostum sínum og gölluin, mun hún
um iangan aldur standa sem til-
komumikið minnismark um and-
legt líf á Islandi á þeim tímum,
þegar þjóðarkreppan var sem allra
mest, enda þolir hún fyllilega
sainanburð við samskonar verk
innan bókmenta annara þjóða,
ekki síst fyrir áhrif sín á seinni
tíma.‘ ‘
Allar staðhæfingar höf. um prje-
dikanir, hverja fyrir sig og postill-
una í heild sinni, rökstyður hann
með tilvitnunum í bókina sjálfa
og bækur þær, sem Vídalín hefir
einkum stuðst við. Þetta gerir
bókina að vísu nokkuð erfiða af-
lestrar, en hjá því verður ekki
komist í vísindalegu riti eins
og þessu.
En þótt einum og öðrum kunni
að finnast ljóminn um nafn Vída-
líns verða minni en áður við það,
sem höf. hefir í Ijós leitt, með
rannsóknum sínum, þá á hann
engu að síður þalrkir skyldar fyrir
þetta rannsóknarstarf sitt, íyrir þá
iniklu iðni og elju, sem hann hefir
starfað með við sainningu þessa
rits. Að niðurstaða rannsókna hans
hefir, að því er sjerstaklega post-
illuna snertir, orðið á annan veg
en landar og dáendur Vídalíns
kynnu að liafa óskað, það er hlut-
ur, sem ekki verður höf. til foráttu
fundinn. Vísindamannsins er að
grenslast eftir sannleikanum og
oðru ekki. Og því lögmáli hefir
dr. Arne Möller viljað hlýða í
þessum rannsóknum sínum og
engu öðru. — í heild sinni er þetta
vandaða rit höfundi þess til mikils
Dr. J. H.
Langt inni í reginfjöllum milli
Lóns og Álftafjarðar eystra ligg-
ur dalur sá, er Víðidalur heitir, og
segir Þorvaldur Thoroddsen, að af-
dalur þessi sje einn af fegurstu
blettum á landinu. Dalur þessi hef-
ir altaf yerið í huga mínum eins-
konar æfintýraland, enda heyrði
jeg mikið um hann talað í æsku.
Áður fyrri hefir eflaust venð þar
athvarf útilegumanna, en á síðari
öldum hefir stöku sinnum verið
bygð í dalnum, en lagst niður ann-
að kastið, sökum frábærra örðug-
leika við alla aðflutninga. Ekki
veit jeg glögt, hversu langt er í
dalinn að kílómetratali, en heyrt
hefi jeg, að það sje dagleið, hvort
sem farið er úr Lóni eða Álfta-
firði. t’r Álftafirði er yfir fjöll að
fara og öræfi, en úr Lóni er
nokkru greiðari aðgangur, vist að
miklu leyti eftir þröngum gljúír-
um, gilbörmum og daldrögum. —-
Dalurinn er skógí vaxinn, enda
hefir fegurð hans og landkostir
dregið þangað liarðfenga ad'intýra
menn, þrátt fyrir óumræðilega örð-
ugleika. Mjer er aðeins kunnugt
um tvo menn, er þar hafa búiðj
er annar þeirra Stefán Ólafsson
sterki, sá er glímdi við drauginn
fekálabrand á BerufjarðarstrÖnd,
og kom honum fyrir. Stefán þessi
Ólafsson var bróðir Kjartans Ól-
afssonar, föður Ólafs Kjartansson*
ar í Húsavík eystra, fÖður Maríu
Olafsdóttur konu rninnar (nefnil.
soma.