Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1988, Side 54

54
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
Meðal þess, sem Japaninn sagði okkur, var, að opinberir aðilar í
Japan yrðu að skila 30 eintökum hvers rits, en aðrir ekki nema einu
eintaki, og virtist það vera stórmál í þessu öfluga ríki að fá því
framgengt, að óopinberir aðilar skiluðu tveim eintökum í stað eins.
Starfsbróðir minn í Calcutta sagði m.a., að safn hans keypti ekki
indverskt efni eftir 1954, þ.e. þyrfti ekki að kaupa það, nema þegar
mistækist að sannfæra einhvern þrjózkan útgefanda um, að hann ætti
að skila því ókeypis.
Hann lýsti því, hve erfitt væri í því loftslagi, er þeir byggju við, að
varðveita bókakostinn. Erkifjendur þeirra væru hiti, raki, ryk og
iðandi skordýralíf. Loftræsing væri einungis í hluta byggingarinnar,
svo að hér væri við geysilegan vanda að etja. Félagar sínir í
rannsóknarstofunni kvörtuðu undan þessum ósiðuðu skorkvikindum,
er væru hörð á því að búa utan safnsins, fljúga síðan inn í þau til að
verpa eggjum sínum og flygju svo út aftur. Reynt sé að verjast þessum
ófögnuði eftir föngum, en satt að segja réðu þeir ekki við hann.
Petta var nú aðeins til að minna á þá erfiðleika, er sumir eiga við að
stríða og við erum svo blessunarlega laus við.
Einn daginn flutti kona frá Caracas í Venezuela, Lourdes Blanco,
forstöðumaður viðgerðarstofu Pjóðbókasafnsins þar, erindi um
eflingu aðstöðunnar til viðgerða meðal spænskumælandi þjóða
Suður-Ameríku. Hún var lærð í Bandaríkjunum og var flugmælt á
ensku og talaði svo hratt, enda erindi hennar langt, að franski
túlkurinn fékk ekki fylgt henni eftir og varð að biðja hana að hægja
ferðina. Hefur maður þó hingað til haldið, að engir væru hraðmæltari
en franskir.
Hún lýsti í upphafi mikilli áætlun um að setja upp miðstöð, helzt
við Þjóðbókasafnið í Caracas. Eitt afverkefnum hennar yrði að þýða
á spænsku helztu greinar um þessi efni, efna til kennslu í viðgerðar-
fræðum og þjálfa hóp manna til þeirra verka, er brýnast væri að
vinna. Og í framhaldi af þessu sagði hún, hér í lauslegri þýðingu:
Pess er farið blákalt á leit, að við fáum aðgang að þeirri þekkingu á
þessu sviði, sem virðist vera læst inni í viðgerðarsölum hinna voldugu
þjóða. Pótt mönnum kunni að þykja hér nokkuð fast að orði kveðið,
sýnir það, hvernig við oft hneigjumst til að ímynda okkur stóru söfnin
í heiminum: Pessa miklu geymslustaði þekkingarinnar siglandi á
tímans sjó. Okkur verður litið inn í þessar hallir, veggirnir gerðir af
traustri vísindalegri hugsun og rannsóknum; gólfin eins og listilega