Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1982, Síða 93

BJARNI THORSTEINSSON AMTMAÐUR
93
Rcykjavík, fengið frestað sendingu bókanna, en hins vegar má að öllum
líkindum þakka áhrifum hans og góðri milligöngu við kansellíið, að
drátturinn varð ekki lengri á málinu erlendis en raun varð á og vel
mátti við una eftir ástæðum.“
Niðurstaðan varð sú, að vorið 1821 kom ,,út konungsúrskurður um
að fela Möller kaupmanni að útbúa húsnæði á dómkirkjuloftinu handa
stiftisbókasafninu og skjalasafni biskupsembættisins á Islandi fyrir 840
ríkisdali í silfri, er greiða skyldi úr fjárhirzlu konungs.“
Eg birti hér að lokum til gamans kafla úr bréfi Bjarna til Rasmusar
Rasks, skrifuðu í Kaupmannahöfn í ágúst 1817, en lýsi fyrst ögn
aðdraganda þess. Rask var þá staddur í Stokkhólmi í fyrsta áfanga
leiðangurs þess hins mikla, er hann fór allt austur til Indlands. Stokk-
hólmsdvölin varð lengri en hann haíði áætlað, því að hann steypti sér
þar út í útgáfustörf á vegum Svía, er skildu fijótt, hvert heljarmenni hér
var á ferð. Ymsum Dönum féll hins vegar illa, að Rask skyldi gerast
liðsmaður Svía, fannst þeir sjálfir eiga fyrsta veðréttinn í honum — og
þeim verkefnum, sem hann var að fást við. En Danir höfðu ekki skilið
sinn vitjunartíma, og því sárnaði þeim e. t. v. enn meir. í bréfi, sem
Rask skrifaði Bjarna 3. apríl 1817, segir hann m. a.: „Þaradauki finn eg
nú minn krapt og hug á hæztu tröppu, en lífid er stutt og þad ókomna er
óvíst; vildi eg því giarnan nota lífid til einhvörs, svo at mín hérvist hafi
ecki verid öldúngis forgefins þó eg komi aldrei aptr úr þessum svadilför-
um. Pessu þykist eg líka hafa nád; takist þad mér ad hafa/fá einn
útgefid málfrædi, ordabók og Eddu, en átt þátt í Sturlúngu og Sæ-
mundareddu, sérílagi þegar eg ber þad saman vid þad sem Arnam.
nefndin hefir giört á medan, eda hinn sem gaf út Karls vesæla þátt. Eg
lít þar fyrir aptr med nockurskonar stolti og ánægiu, en eg lít fram med
stærstu rósemi, hvad óblídir sem Hafnar-burgeysar verdi mér; því ég
hefi eckert ad missa alls, en óendanliga mikid ad vinna og eg get ecki
áfellt mig, þó eg geri eptir sannfæríngu, skyldu og naudsyn. Vilji þad
nockur, þá svara eg: liafi eg giört illa þá bevísa þad, en hafi eg giört rétt
hví slær þú mig? En dýrmæt er mér einlægni vina minna, sem eg set
allan trúnad á, og þacka eg ástsamliga bædi þér, elsku Bjarni og Grími
ockar í þessu skyni, en hitt vildi eg bidia Yckr enn, ad láta mig vita
hreint og beint hvörjir þeir eru, sem kunna mínum fyrirtækium svo illa,
eins og hitt, verdi nockud skrifad um þad efni, þá útvega og senda mér
þat sem fyrst.“
Þá kemur hér kafli úr upphafi fyrrnefnds bréfs Bjarna til Rasks í
ágúst 1817, er lýsir honum harla vel, hyggindum hans og glaðværð,