Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 12.03.1939, Síða 2

Sunnudagur  fylgirit Þjóðviljans - 12.03.1939, Síða 2
S U N N U D A G U K Arnfriður Jónatansdóftír: Sfúkravífíun Síminn liringdi. Andfælur. áltavilt hneSsla í svefnrofum. og ég háif-valt fram úr rúm- inu. En uin leiö og ég snerli kall gölfið berum fótunum, áttaÖi ég mig á því, aS ég var ekki orðin úllærS lijúkrunar- kona fyrir ekki neitt; ég varS auðvitað að hafa minn sérstaka myndugleika. Eg þreif heyrnartólið og lal- aði eins og ég væri búin að fá mér tveggja tíma göngu. Jú, það var yfirhjúkrunarkonan í iélaginu, sem ég halði gengið í fyrir nokkru. Hún Jjað mig að vitja sjúklings á A-gölu 23. Hún hélt það mundi þurfa að sitja faslavakt hjá honum og spurði, — skipuri í bónaríormi — livort ég vildi taka það að mér. Syfjuð unglingsstúlka lauk upp, þegar eg hringdi dyra- bjöllunni, kl. liðlega 8. Hún beið ekki eftir að ég segði til nafns míns eða erindis, en var þotin inn um leið og hún sá mig. Eg var harðánægð; vissi strax, að hún hefði séð þaö á mér, að ég væri hjúkrunai- kona. Næsl kom fram i gætl- ina frú ein mikil í morgun- slopp, með krullupinna í hár- inu. „Góðan daginn, frk. Gjör- ið svo vel að koina inn fyrir”. „Góðan dag”, sagði ég, en komst ekki lengra, því að þá var frúin komin að efninu. „Ja, það cr stúlka hérna uppi á loftinu. Hún er búin að búa hérna í fjarska mörg ár og hefur víst alltaf verið aum- ingi til heilsunnar. En það er eins og ég segi: Þessir vesaling- ar kunna ekkerl með sig að fara. Og hún hefur lifað alveg skelfilegu lifi, svo mér var ó- sköp illa við að flytja í þetla hús, eins og þér skiljið; jnaður veil aldrei, livað fólki dellur í hug að lialda um mann. Hún hefur legið veik í nokkra daga. Og svo kom herramaður, einn af þessum vanalegu, þér skiljið, og pantaði lijúkrunar- konu. Ja, hún er vist ákaflega djúpl sokkin, auminginn, en eins og vant er með fólk af hennar tagi, þá er liún svo hrokafull, að hún vill — —”, „Getið þér gjört svo vei og vis- Arnfr(<)ur er i5 ára stúlka, sem verið liefur langdvölum á sjúkrahúsum og berklahælum og lifa<) ui<) öröug uppvaxtgr- skihjrði pess á milli Ofsnemml <’/■ að spá um skáldkonufram- iið hennar, pótt heilsa endist, en listarglampar i þessari frá- sögn gefa vonir, og lífsreynsl- an hefur þegar skipað henni í fylking þeirra, sem bágt eiga en vilja þroskast og lifa. að mér upp lil sjúklingsins?” spurði ég með þeim myndug- leik, sem ég átli lil. „Eg, — ég —”, slamaði hún, „þér verö- ið að fara sjáifar. Eg er hús- móðir og hef margl fóllc og þar að auki vejkluð sjálf” — og hún strauk ennið — „og þetta er víst smitandi”. Eg hikaði um stund við veik- an sjaghörpuleik, sem heyrð- isl um lokaðar dyrnar innsl í loftsganginum, ungversld lag. h’yrsl þegar það var búið, liarði ég að dyrum. „Kom inn”, var sagl lágri röddu að innan, nærri hvíslandi. Eg geklc inn Við liljóðfærið úti við gluggann sat stúlka í skósíðum, dimm- rauðum flauelskjól, sem var fleginn djúpl niðúr um fallega formað brjóst, en náði fram á hendur, hárið tihnusvart og enginn blóðdropi að sjá í mjall- hvítu andliti og brjósli. Við heilsuðumst og sögðum lil nafns og horfðum vand- ræðalega livor á aðra góða slund. „I’ér efuð ekki cins veik og ég bjósl við”, sagði ég loks- ins og lei'L í augu hennar, stór og gljáandi, og andlitið nærri því glærl. Aftur þögn, og mér fannst ég hefði starað á liana óra- tíma, hefði liún ekki lalað fil mín og brosað: „í’ér cruð send írá hjúkrunaríélaginu, er ekki svo?” Eg hrökk við og svaraði játandi. Pað var eilthvað í brosi liennar, sem stakk mig, og ég er þó eldd vön að vera við- lvvæm. „há skuluð þér hjálpa mér til við húsverkin”, sagði hún glaðlega, „svo ætla ég að hvíla niig. Eg er ekki mikið veik núna, og þá get ég ekki legið í rúminu. það er lílca þýðingar- laust. Mér batnar ekki”. Hún lalaði í glaðværum kauuleysis- róm, svo að ég varð hissa. Eg tók lil starfa, bjó um rúmið, þurkaði af húsmunun- um, þvoði gólfið, opnaði glugg- ann, bjó lil mat. Mér tókst að gera henni skiljanlegt, að ég vildi ekki hjálp hennar við þetta, heldur yrði hún að vera róleg og ofþreyta sig ekki. Við matinn lilógum við báðar og gerðum að gamni okkar. En |>ó greip mig undrun yfir við- móti þessa sjúklings míns, og aftur fannst mér ég verða eins og lítiö barn í návist hennar. í lok máltíðarinnar fékk stúlkan snarpa hóstahviðu, og blóðið leitaði stöðugt upp í munninn. það kom fát á mig sem snöggvast, en ég hjálpaði lienni til að leggjast fyrir. Hún lalaði ekkerl við mig allan daginn, lá aðfram komin og leil slundum á mig, og þá var svo mikil angisl í augnaráðinu. I’að smaug um merg og bein. Um kvöldið féll hún í dvala

x

Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans
https://timarit.is/publication/261

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.