Eimreiðin - 01.09.1906, Qupperneq 25

i85
og nú upp á síðkastið ónotura í tilbót, svo hún hætti því friðarins
vegna.
Henni fór nú að skiljast hvert þetta bar. Hún tók eftir því,
að systir hennar gerði alt sem hún gat til að vekja eftirtekt Jóns á
sér, og hún efaðist ekki lengur um, að henni hefði tekist það alt
of vel.
Hún grét yfir því mörgum tárum í einrúmi. En hún lét engan
verða þess áskynja.
Hún hugsaði mikið um það, hugsaði um það hvar sem hún
var stödd og gat aldrei hrundið því úr huga sínum.
Henni skildist þetta í raun og veru svo undurvel.
Hún stóðst ekki samanburð við systur sína undir þessum
kringumstæðum.
Hún var sívinnandi, illa til fara og óhrein. Systir hennar
var betur til fara, hrein og þrifleg og naut sín betur í iðjuleysinu.
Og þó vissi guð, að hún var ekki meira þrifakvendi, þegar betur
var að gáð.
Hún var fámálug og alvarleg. Systir hennar var símasandi
og síhlæjandi, iðaði öll af fjöri og kæti.
En heimurinn heldur nú að allir séu heimskir, sem þegja.
Hann ætti að vita það um hina, sem aldrei geta haldið sér saman.
En Jón Baldvinsson var ekki búinn að læra þann sannleika
enn. Hann átti það eftir. —
Sambúðin var orðin rétt að kalla óþolandi. Dáleikar þeirra
Jóns og Geirlaugar voru nú orðnir svo miklir, að þeir leyndu sér
ekki lengur. Allir, sem vildu sjá, gátu séð það.
Jafnframt settust þau bæði á Sigurlaugu og gerðu henni lífið
því nær óbærilegt. Hvert orð, sem hún sagði, varð orsök til
rifrildis. Bað var sama hvort hún reyndi að tala við Jón eða
systur sína, og sama hve gætilega hún reyndi að haga orðum
sínum og hve ómerkilegt atriði sem um var að ræða. það var
eins og þau hefðu talað sig saman um það, að svara henni aldrei
öðru en útúrsnúningi.
Hún tók sér þetta svo nærri, að það lá við hún yrði sturluð
af sorg og gremju.
Hún reyndi að koma systur sinni burtu, og fór fram á það
við Jón með mestu hægð. Hún reyndi að leiða honum fyrir
sjónir, að Geirlaug hefði aðeins verið tekin þangað um tíma,
meðan hún væri að koma sér fyrir. Bað hefði aldrei verið tilgang-