Eimreiðin - 01.09.1906, Qupperneq 19

179
til vill ekki einu sinni vitað það, að þetta var móðir »organistans.«
Annars var ekki Sigurlaug gamla vön að hlusta á fréttir gestanna.
Eg var einn af þeim, sem höfðu óbeit á Sigurlaugu gömlu,
en þó gat ég ekki annað en kent í brjósti um hana. Ég leit á
hana sem aumingja, sem ég gjarnan vildi gera eitthvað gott, hefði
ég getað það. Ég leit á hana, sem sé, eins og allur fjöldinn leit
á hana. Ég var þá langt frá því nógu þroskaður til þess að sjá,
að innan undir þessum tötrum leyndist manneskjan sjálf: vera,
með mannlegum tilfinningum og með fortíð að baki sér. Við
mennirnir göngum á hverjum degi hnakkakertir fram hjá ýmsum
vesalingum, sem við engan gaum gefum, en sem þó gætu ef til
vill frætt okkur töluvert um mannlífið og breytileik þess, ef við
værum ofurlítið minna-hnakkakertir.
Ég man enn þá eftir henni þegar ég sá hana, sem næstum
var daglega, því skamt var á milli bæjanna. Pað er ein af þeim
minnismyndum, sem seint máist. Ég man eftir henni þegar hún
var að sneiða hjá gestunum, svo þeir ekki heilsuðu sér. Ég man
eftir henni þegar mamma var að taka hana tali, til að reyna að
hafa upp úr henni, hvernig henni liði, og ég man eftir henni, þegar
hún sat á fletinu sínu og var að hlusta eftir því, sem sagt væri
um son hennar. Ég man líka eftir henni, þegar ég sá hana
staulast heim götuna með stórar, þungar eldiviðarbyrðar á bakinu,
þegar hún settist niður á götubakkann til að hvíla sig og ætlaði
að springa af hósta, og ef hún var þá spurð um, hvort henni væri
ilt eða hvort byrðin|yæri henni ekki of þung, svaraði hún alt af
nei. Ég vissi líka, að þó hún legði þetta á sig, þá var síður en
svo, að hún væri heilbrigð. Ég vissi að hún hafði bjúg á fótunum,
sem smámsaman var að þokast lengra upp eftir, og þó ég væri
ekki heilsufróður, hafði ég þó grun um, að það væri vottur um
eitthvað ekki gott. En ég sá líka hvernig hún eins og hæddi
sína eigin vanheilsu og vann eins og klakaklár meðan hún gat
dregist á fótum. Unz það ekki var unt lengur og þessi vesalingur
lagðist í rúmið og andaðist eftir þriggja daga legu — til óbætanlegs
tjóns fyrir heimilið, sem hafði haft annað eins vinnuhjú. —---------
Hin systirin var harla ólík þessu. Ekki svo að skilja að
hún væri meira aðlaðandi. Ekki í mínum augum.
Hún var gift bónda þar í sveitinni, sem hét Jón Baldvinsson
og hvert mannsbarn kannaðist við.
12'