Eimreiðin - 01.09.1906, Síða 16

Hitt vissu ekki allir, hve lítið henni var þakkað þetta mikla
slit sitt, þessi einstaka trúmenska. Húsmóðirin var að vísu ekki
vond við hana, en hún talaði aldrei neitt við hana, nema þegar
hún bað hana að gera eitthvað. Hún áleit hana svo langt fyrir
neðan sig, þó ekki væri nema vegna stöðunnar, að meira samtal
en nauðsynlegt væri ekki sæmandi.
Sigurlaug kærði sig heldur ekkert um það.
Menn vissu það, eða öllu heldur grunaði það, að hún mundi
lítið kaup fá. Hitt vissu menn ekki, að hún fékk hreint ekkert kaup.
Hún átti það alt inni, að sagt var. Hún kærði sig ekkert um
að taka það út. Hún fór aldrei í kaupstað, aldrei til kirkju, aldrei
á aðra bæi, nema ef hún var að leita að kúnum. Hún hafði ekk-
ert við spariföt að gera; ekki einu sinni sjaldhafnar-flíkur. Hún
fékk slitin föt af húsmóðurinni og sleit þeim út frekar, meðan
nokkur heil brú var í þeim. Meira þóttist hún ekki við þurfa.
Enda gekk hún alla daga jafnt eins og ræfill til fara, miklu,
miklu ver en hún þurfti að ganga.
Pað voru ekki margir, sem gáfu henni gaum. Hún sneiddi
sig hjá öllum mönnum og talaði aldrei orð við neinn. Ef hún
varð á vegi gesta, sem að garði bar, var það algengast, að þeir
köstuðu þurlega kveðju á hana, og líka hitt, að hún annaðhvort
gegndi því ekki eða þá svo lágt, að það varla heyrðist. Fæstum
kom til hugar að heilsa henni öðru vísi eða gefa sig nánar að
henni.
Móðir mín var ein af þeim fáu, sem stöku sinnum gaf sig á
tal við hana; en það gekk ekki líkt því alt af fyrirhafnarlaust að
toga úr henni svar.
Og þó var ekki ilt að lynda við hana. Enginn sem þekti
hana, vissi til að hún breytti lund sinni.
Enginn vissi til, að hún gleddist af neinu eða hrygðist af
neinu. Enginn vissi, hvort henni þótti vænt um eitt fremur en
annað eða að hún hataði eitt öðru fremur.
Eað var líkast því, að hún biði þess þolinmóðlega, að lífið liði,
liði til enda. Og ynni á meðan skyldustörf sín eins og hvert annað
vinnudýr, sem hlýðir í blindni, meðan það getur uppi staðið.
Og þegar ég man eftir henni, var ekki útlit fyrir að langt væri
eftir óbeðið. Langvarandi slit og langvarandi vanhirða höfðu þá
loks unnið það á henni, að heilsan var sama sem engin orðin.
Enda dó hún þá skömmu síðar.