Skírnir - 01.01.1905, Page 36

Færeyjar.
Þá heiðríkju brún yíir hánorðrið bei
og hafrænan svalandi norðan að fer,
þær rísa’ upp á hrammana, hrevkjandi sér
sem hrikaleg steinljón úr freyðandi bárum.
Þær síðurnar baða í brimúðans sjó,
þær burstirnar reisa við skýjanna snjó
með norðursins harðneskju, háleik og ró
á höfuð sín meitlað af fjölda af árum.
Mót norðri þær risa — og hika’ ekki hót
við hretanna hvin eða sjávarins rót,
því svipur og eðli og ættarmót
er alt saman stórfelt og norrænt að kyni.
Þeim sendu’ enga blessun hin suðrænu lönd,
þær signdi’ ekki Grikkja né Rómverja hönd,
en einmitt í norðri, við Islands strönd,
þær áttu’ hina beztu og tryggustu vini.
Og þegar af landi því ljóminn sá stóð,
sem lagði af sögum og frægðaróð
og jöklanna tign og af jöklanna glóð
og Jötunheimum — í veru og anda,
þá suður um hafflötinn bjarmanum brá
og hirtunni varpaði »sæljónin« á,
svo heimurinn undrandi einnig sá
hvar eyjanna kambar úr hafinu standa.