Morgunblaðið - 06.04.1934, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
Heiðhiólasmiðian
Veltusundi 1.
Gull úr hafsbotni.
Hagsýnn kaupandi spyr
fyrst og fremst um gæðin.
Hamlet og Þór
eru heimsþekt fyrir end-
ingargæði — og eru því
ódýrust.
NB. Allir varahlutir fyrir-
líggjandi. Viðgerðir allar
fljótt og vel af hendi leystar.
Sigurþór'I^
Sími 3341. Símnefni Úraþór.
London 31. niar.s. F.U.
Björgunarskipið Artig'lio, sem
und^nfarið liefir fengist við, að
ná gúlii úr gufuskipinu Egypt.
með svo góðurn árangri, að það
náði nálega öllum gullfarminum,
er nú farið áleiðis til Queensloun
á írlandi. Fregn kom upp um það,
að Artiglio myndi næst legg'.ja í
það, að gera tilraun til þess að
bjarga verðmætum úr Lusetania,
Uem einnig var sökt á stríðsárun-
j um. En björgunarfjelagið ber það
til baka að svo sje, en segir, að
| Artiglio muni fara að leita skipa,
jsem sökt var við Irlandsstrendur
meðan á ófriðnum stóð, og gera
1
tilraunir til þess,_ að ná úr þeim
kopar og stáli.
Köttur
bjargar lífi 30 manna.
Aldraður maður, sem lifði á
eignum sínum og átti heima í litlu
þorpi í Þýskalandi, átti kött, sem
lionum þótti mjög vænt um.
Ctamli maðurinn var talinn liálf-
geggjaður • og átti hann engan
að nema köttinn.
Fyrir nokkru var fólk að
koma úr samsæti um uótt og gekk
fram hjá húsinu, þar sem maður
þessi átti lieima. Heyrði það þá
alt í einu brotliljóð, rúða var brot
in í einúm glugga hússins, og út
stökk köttur. Hljóp liann að úti-
dyrum hússins, stóð þar og mjálm
aði aumkunarlega upp á fólkið,
eins og hann væri að biðja það
liðsínnis. Einliver opnaði nú
hurðina og kisi rauk inn mjálm-
andi og horfði altaf aftur fyrir
sig til þess að gæta að hvort fólk-
ið kæmi ekki á eftir sjer. Fyrir
framan dyrnar að svefnherbergi
gamla mannsins staðnæmdist liann
og klóraði í hurðina. Þeir, sem
fylgdu lionum eftir, tóku nú eftir
því, að mikil gaslykt var þar á
ganginum. Var þá brotist iun í
herbergi gamla mannsins, og lá
liann þar dauður í rúmi sínu, en
gasliani stóð galopinn og streymdi
gasið út. í liúsinu átti 30 manns
lieima og er talið, að allir mundu
liafa andast af gaseitrun um nótt-
ina ef kötturinn hefði ekki \-akið
atliygli manna á hættunni.
50,000 sterlinffspund .
fyrir að bjarga mannslífi.
f órustu lijá Cambrai 1918 særð
ist kanadiskur hermaður af
sprengikúlu, og’ fjell í ómegin.
Eftir nokkra stund raknaði hann
við og ætlaði að staulast á stað,
en þá sá hann enskan liðsforingja
flakandi í sárum rjett hjá sjer.
Kanadamaðurinn, sem hjet
(Mintz, aumkaðist yfir hann, og
næð harðfengi tókst honum að
bera Englendinginn til næstu
j sáralæknisstöðva. Vai’ð það til
iþess að bjarga lífi hans.
Mintz fór seinna vestur um iiaf
j og settist að í Toronto og gerðist
þar bílasmiður. En svo kom
kreppan og hann misti atvinnu
sína. Lagði liann þá á stað eitt-
hvað norður í land og spurðist
seinast til hans í skógunum hjá
Bancroft.
Nú nýlega feng'u yfirvöldin í
Toronto tilkynningu um það, að
enskur liðsforingi, sem væri lát-
inn, hafði arfleitt Mintz að 50
þús. sterlingspundum í þakldætis-
skyni fyrir það, að hann hefði
einu sinni bjargað lífi sími. Er nú
verið að leita Mintz víðsvegar
um land til þess að færa honum
þessar góðu frjettir.
)) Itom i ÖLSEINI ((
Girðingarefni:
ÁVALT
birgir af
| B J VÍRNET nr. 526/Í2
do. — 635/12
HÆNSNANET
GADDAVÍR nr. 14
do. — 12
VÍR, sljettar — 12
do. — 10
VÍRKENGIR
BINDIVÍR
JÁRI-GIRBÐMARSTÓLPAR
Rúðugler
höfum við ávalt fyrirliggjandi, útvegum það einnig;
beint frá Belgíu.
Eggert Kristfánssom & Ce.
Nýju bækurnar:
?
Sðgur frá ýmsum löndum, II. bindi, ib. 10.00.
Sagan um San Michele eftir Munthe, ib. 17.50 og 22.00.
Sögur handa böraum og unglingum, III. bindi, ib. 2.50.
Egils saga Skallagrímssonar, útg. Fomritafjelagsins, ib. 15.0%
Bikaverslnn Slgf. Eymnnðssonar
ogBókabúB Austurbajar BSE, Laugaveg 8A-
MílniDg I iðrnvðrur
Laugav 25ú
Sími 2876
Grand-Hótel. 48.
— Góðan daginn, Mouna, sagði hann vingjarn-
lega. — Hér hefi eg fundið fjársjóð meðan þú
svafst.
— L.júgðu að mér — ó, ljúgðu að mér! sagði star-
aiafli augnaráð hennar. Gaigern gekk til hennar og
lagði handlegginn eins og ljóshlíf yfir augu hennar.
Ve,átjii)gs vera — vesalings kona!
— Þetta var dónaskapur af mér, sagði hann. Eg
fÓ£ í rannsóknarferð. Eg er að leita að plástri og
.úrálérefti, einhverju til að binda um mig — eg
hélf að eitthvað slíkt hlyti að vera í svona snyrti-
ösjqu. En í þess stað var í henni fjársjóður. Mér er
innáubrjótst eins og Aladdin í hellinum. . . . Jafn
ve! augu hennar höfðu misst lit sinn og voru orðin
biýgni, en nú kom blásvarti liturinn í þau aftur. —
CLaigíern hélt að henni blæðandi lófa sínum, eins og
söntl'Unargagni, og Grusinskaja sem var veik og
máttfarin lét varir sínar hvíla í lófanum. Gaigern
htg’ði hina hendina í hár hennar og dró höfuðið að
ferjjÓBtinu á bláu náttfötunum hans. Hann gat ann-
»rá veriið grimmur og harðleikinn við konur þær,
er hann átti skifti við, en þessi kona vakti allar hin-
ar góðu tilhneigingar hans, hvernig í skollanum
giufn hú á því stóð. Hún var svo veikbyggð og varn-
rrlaus — og samt svo sterk! Hann skildi tilveru
henriar með því að bera hana saman við sína eigin
tdvjeyu, sem allt af hékk á bláþræði. — Litli heimsk-
itigihn þinn! sagði hann blíðlega. — Hélstu virki-
le'ga, að eg ætlaði að ágirnast perlumar þínar.
—> Nei, sagði Grusinskaja og laug. Tvær lygar
bygfgðu þá brú, sem elskendumir gátu mæzt á. —
Aipförs ber eg þær ekki lengur, bætti bún við og
andvarpaði.
— Ekki lengur? Og hvers vegna?
— Það — skilur þú ekki. Það er hjátrú. Áður fyrr
voiji þær mjer til heilla. Síðar meir leiddu þær mig
i ógæfu. Og nú, þegar eg er hætt að bera þær, eru
þæt mér aftur til heilla.
— Eru þær það? spurði Gaigem hugsandi — því
hann var enn ekki búinn að jafna sig. Nu lágu perl-
urnar snyrtilega og rólega í litlu rúmunum sínum
aftur. — Verið þið sælar, hugsaði hann, barnalega.
Hann stakk hendinni í vasann, þar sem þjófalykl-
arnir voru enn, en ekkert herfang, en einmitt það
atriði færði honum ósegjanlega vellíðan — hann
var glaður og ánægður og rétt eins og endurfædd-
•ur. Hann opnaði munninn og sönglaði hátt. Grusins-
kaja fór að hlæja og Gaigern þaut til hennar og
lagði höfuð sitt við brjóst hennar. Hún greip hend-
ur hans og kyssti þær með ofurlitlu af uppgerðar-
lausu þakklæti og ofurlitlu af leiksviðs-uppgerð. I
sama bili heyrðist urr á skrifborðinu.
— Síminn, sagði Grusinskaja.
— Síminn, át Gaigem eftir henni.
Grusinskaja andvarpaði djúpt. — Það þýðir ekki
að spyrna móti broddunum, sagði augnaráð hennar,
er hún tók heyrnartólið, með erviðismunum eins og
það væri vættarsteinn. Suzette var í símanum.
— Klukkan er orðin sjö, sagði hún með morgun-
hásri rödd. — Madame verðyir að fara á fætur. Við
verðum að fara að láta niður. Á eg að senda te
upp? Og ef eg á að nudda Madame, þá má það ekki
seinna vera — og hr. Pimenoff biður Madame
hringja undir eins og hún er komin á fætur.
Madame hugsaði sig um eitt augnablik.
— Eftir tíu mínútur — nei, kortér getið þér kom-
ið með teið, Suzette, en við verðum víst að sleppa
nuddinu í dag.
Hún lagði heyrnartólið niður en hélt samt hend-
inni um það, og hina hendina rétti hún Gaigern,
sem stóð á miðju gólfi og vaggaði sér upp og niður
áhnefaleikaskónum.
Hun tók heyrnartólið upp aftur, og dyravörður-
inn svaraði með glaðvakandi rödd, enda þótt hon-
um hefði ekki komið dúr á auga alla nóttina — fæð-
ingin virtist sem sé ekki ganga sem bezt hjá konu
hans á fæðingarstofnuninni.
— Hvaða númer? spurði hann.
— Wilhelm — 7010 — Pimenoff.
Pimenoff leigði ekki þarna í gistihúsinu heldur
hjá rússneskri fjölskyldu í annars flokks greiðasölu
á fjórðu hæð í húsi einu í Charlottenburg. Þar var
fólk sýnilega ekki vaknað enn. Meðan Grusinskaja,
beið, sá hún í huga sér Pimenoff gamla skunda að-
símanum í eldgamla silkilsoppnum sínum, með*
mjóu ristarnar, sem veitti altaf ofurlítið út á við»
eins og í ,,fimmtu stellingu“ í dansinum. Loks svar-
aði hann með veiklaðri og skjálfandi öldungsrödd—
inni. —
— Ert það þú, Pimenoff? Góðan daginn vænL.
Þakka þér fyrir, eg hefi sofið vel, ekkert að ráði af
verónali, ekki nema tvo skammta, allt allright,,
hjartað, höfuðið og svo framvegis. Hvað? Hvað er~
að? Sprungið æð í hnénu á Michael — já, en guð"
minn góður, hvers vegna sagði hann ekki til í gær-
kvöldi, — þetta er hræðilegt. Já, það er langvinnt,.
já, við vitum, hvað það getur staðið lengi. Og hvað.
hefir þú tekið til bragðs? Ekkert enn? — já, en við-.
verðum að síma til Tcherenow upp á stundina,.
heyrirðu það — upp á stundina — hann verður að
hlaupa í hlutverkið. Það verður Meyerheim að sjá
um. Hvar á hann heima? Eg hringi til hans nú á
þessu augnabliki. Of snemrnt? Hvernig stendur á
því, góðurinn minn, að það er of snemmt fyrir
Meyerheim en ekki fyrir okkur? Nei, veiztu nú
hvað? Og er búið að flytja tjöldin á járnbrautar-
stöðina? Ef þau komast ekki leiðar sinnar í tæka
tíð, berið þér ábyrgðina — ekki eitt orð. Þér eruð
dansstjórinn og það er yðar verk að sjá um tjöldin,;,
en- ekki mitt. Eg vænti svars yðar innan hálftíma--
þér verðið sjálfir að fara á brautarstöðina. SælirF
I þetta sinn lagði hún alls ekki frá sér heyrnar-
tólið heldur þrýsti á tappann með fingrinum. Hún
hi’ingdi til Witte, sem alltaf var hálfringlaður á .
morgnanG, því þrátt fyrir fjölmargra ára vana, var
alltaf á honum ferðaflaustur, sem ruglaði fyrir öllu. .
Hún hringdi til Michaels, sem bjó í litlu gistihúsi.
Hann kveinaði yfir sprungnu æðinni og sársaukan-
um, rétt eins og hvolpur, sem stigið hefir verið ofan
á rófuna á. Grusinskaja æpti einhver ströng ráð og
áminningar í símann — því hún var alltaf bálvond
og ósanngjörn, ef einhver í flokknum veiktist. Hún
hringdi upp þrjá lækna áður en hún fann þann, sem.